Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 4 - Bitcoin (deel 4)

"Vind jij het niet erg frustrerend?" begon Wolfs ineens.

"Wat?" vroeg Eva nog wat slaperig, terwijl ze uit het autoraam keek.

"Dat wij het niet zelf op kunnen lossen. Dat wij nu zo'n jong ding moeten vragen of ze ons wil helpen."

Mechels had het na flink smeken eindelijk voor elkaar gekregen, dat ze Julia nu mochten vragen voor hulp.

"Nou, als deze zaak maar is opgelost. Hij duurt me nu al veel te lang." Ze keek naar hem, terwijl hij zijn vingers strak om het stuur had gewikkeld. Ze glimlachte vermakelijk. "Krenkt het je ego zo erg?"

Ze kreeg haar antwoord toen hij net te snel door de bochten ging en hem fel parkeerde.

Ze pakten een kopje koffie toen ze binnen waren en liepen meteen door naar de verhoorkamer, waar Julia van Asten al zat.

Al-gapend keek ze op naar de rechercheurs. "Wat doe ik hier?" vroeg ze direct. "Ik was net zo lekker van mijn welverdiende vakantie in de gevangenis aan het genieten."

Eva nestelde zich op een stoel neer en gooide het meteen op tafel. "We hebben een voorstel voor je."

"Fijn dat jij er ook weer bent, Eva van Dongen." grijnsde ze. "Leuk om je weer eens te zien. Wat is je voorstel?"

"Wij laten jou vrij, mits je ons wil helpen." vertelde Wolfs simpel.

"Nou, vertel eens Floris, waarmee kan ik jullie van dienst zijn?"

"Wij moeten iemand opsporen."

Julia begon te lachen. "En wat levert mij dat op?"

"Je vrijheid." Eva boog zich voorover en leunde met haar ellebogen op de tafel. "En je krijgt er voor betaald."

"Hoeveel?"

"Dat weet ik zo niet, dat staat dan wel in je contract."

Wolfs keek van zijn partner naar Julia. "Je krijgt wel een enkelband om, maar je kan gewoon naar huis."

"Ja, nevermind." zei Julia direct. "Breng me maar weer terug naar mijn cel."

"Pardon?" Wolfs keek haar beduusd aan.

"Dat is toch geen vrijheid, sukkels. Dat is alsnog gevangen. Plus waarschijnlijk krijg ik een minimum loontje, daar doe ik het echt niet voor."

Eva en Wolfs keken elkaar even aan, toen richtte Eva zich weer op haar.

"We hebben jou nodig, Julia," begon ze voorzichtig. "Wat zou je er voor willen? Wellicht kunnen wij wat regelen?"

"Hulp van jullie. Met mijn eigen zaak."

"Ah ja, die vermoorde vriendin van je..." mompelde Wolfs. "Daar heb ik al naar gekeken en ze bestaat niet. Dus nee, Julia, daar gaan wij jou niet mee helpen."

"Prima. Succes dan maar. Mag ik weer naar mijn cel?"

Julia stond op maar Eva drukte haar direct weer terug in haar stoel. "We helpen je." zei ze vastberaden. "Als jij ons geholpen hebt met de zaak."

"Eva, ze liegt dat ze barst." siste Wolfs haar toe.

"Dan help ík haar, Wolfs. Zien we dan wel weer."

Triomfantelijk keek Julia het team aan. "Deal?"

Eva knikte. "Deal."

***

Alsnog moesten ze nog een paar weken wachten totdat Julia van Asten eindelijk aan de slag mocht en na een hoop geklaag dat ze te vroeg moest beginnen en dat ze haar enkelband helemaal niet nodig vond, was ze al meer dan een week aan het werk. En ergens beviel het haar wel. Wolfs op de kast jagen was nu al haar favoriete bezigheid, vooral als ze Eva stiekem op de achtergrond zag grinniken.