Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 3 - Chantage (deel 2)

"En hoe is het met jou?" Nora de Leeuw, Eva's psychiater, keek haar glimlachend aan terwijl ze een glas water voor haar neerzette.

"Eh, ja goed. Ik ben deze maandag weer begonnen met werken." Eva glimlachte even terug, maar toch wilde ze eigenlijk gewoon direct weer weg. Het ging prima met haar. De psychiater was grote onzin. Maar ze deed het maar voor Wolfs.

"Wat fijn voor je. Hoef je je niet meer zo te vervelen." lachte ze. "En hoe is het verder met je, buiten je werk om?"

"Prima."

Nora begon weer te lachen. "Je maakt mijn werk wel lekker makkelijk zo."

Eva gaf geen reactie.

"Luister, ik heb nu al vier gesprekken met je gehad en eigenlijk hebben we het alleen nog maar over de periode dat je ontvoert was. Ik ken Jens Bols nu binnenstebuiten, maar ik weet nog eigenlijk bijna niks over jou."

"Ik heb je verteld wat ik moest vertellen, toch? Ik zit hier door die periode dus het is nogal logisch dat we daar over praten." zei ze bits.

Nora knikte en legde haar notitieboekje en haar per neer op het tafeltje voor haar. "Je hoeft echt niet die 'stoere rechercheur'-houding aan te nemen hoor. Dat werkt niet bij mij."

"Zo ben ik nou eenmaal, weet je dat ook weer van me."

"Nee, zo doe jij je alleen maar voor."

Eva rolde met haar ogen en zuchtte.

"Vertel me gewoon wat. Over jezelf. Over vroeger misschien?"

Eva liet een sarcastische lach uit haar mond glippen. "Over vroeger? Nou, nee bedankt. Anders kijk je even in mijn dossier, staat vast genoeg in daarover."

Een kleine grimas ontstond op het gezicht van haar psychiater. "Ik kijk niet in dossiers, ik hoor het liever van mijn cliënten zelf."

De stoere rechercheur ontdooide een beetje toen ze dat hoorde, maar alsnog hield ze haar mond dicht. Nora had direct door dat ze niks ging zeggen over vroeger.

"Goed." zei ze uiteindelijk. "Heb je... hobby's?"

Eva liet een hand over haar hoofd en door haar paardenstaart glijden en begon te glimlachen. "Werken."

"Oké," Nora grijnsde. "en een relatie?"

"Nee, dat niet. Ik woon wel samen. Met mijn partner. Wolfs." stamelde ze. "Maar we slapen apart hoor. We zijn gewoon huisgenoten. Meer niet."

"Oké, dat bevalt goed? Elkaar constant zien?"

"Bevalt prima. We zijn goed op elkaar ingespeeld, dus als we tijd voor onszelf nodig hebben dan is daar genoeg ruimte voor en geven we elkaar die ruimte ook."

"Dus hij is één van de enigen die jou door en door kent?"

"De enige, denk ik." biechtte ze op.

Op het moment dat Nora door wilde vragen werd Eva gebeld. Een telefoontje die ze maar al te graag opnam: het was Wolfs die belde, wat betekende dat ze een zaak hadden. Ze kon eindelijk weer doen wat ze al een hele tijd naar had verlangt.

Eva kwam op de PD aan met een ingenomen glimlach. Ze zag Wolfs naar haar kijken terwijl hij neergehurkt bij een lijk zat. Met haar borst vooruit stapte ze op hem af.

"Wat hebben we?"

"Rick Gerritsen. 38 jaar. Waarschijnlijk zelfmoord, hij heeft dit achtergelaten."

Hij gaf haar het plastic zakje met de zelfmoordbrief erin, terwijl hij haar gezicht bestudeerde. Ze leek bijna gelukkig. Bijna.

"Het spijt me, lieve Angelique. Voor alles. Ik heb zoveel verkeerd gedaan, ik kon er niet meer tegen. Zeg onze dochter dat ik ontzettend van haar hou en dat het me spijt dat ik er niet voor haar kan zijn. Het is beter zo." las Eva voor. Ze bleef er even naar kijken en inspecteerde toen het lijk, dat voor haar lag. "Zijn er redenen om te denken dat het geen zelfmoord is?"

"Momenteel nog niet."

"Hoe was het bij de psychiater?" vroeg Wolfs toen ze naar de auto liepen.

"Goed hoor."

"Voel je je er al wat beter door?"

"Ja, een beetje." Ze bleven beiden stil staan bij hun auto's.

"Blijven jullie nog steeds over dezelfde dingen praten, of...?"

Eva sloeg haar armen over elkaar. "Anders ga je de volgende keer met me mee." grimaste ze. "Of je luistert me weer af."

Wolfs grijns verdween per direct toen ze dat zei en keek wat beteuterd. Ze beet even op haar lip. "Sorry. Was maar een geintje."

Hij wreef even over haar arm. "Ooit ga ik het goedmaken Eef."