Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 7 - Contrast (deel 3)

"Haar vader gaat nu met haar mee naar het ziekenhuis, om haar te laten onderzoeken." vertelde Eva haar chef.

"Goed." knikte ze. "Ik ga kijken of ik genoeg bezetting heb. Dan kan ik de zaak bij zeden neerleggen."

"Mevrouw Mechels," Eva ging rechtop op haar stoel zitten. "Dat meisje moet nu wat bekende gezichten om zich heen hebben. Deze zaak kunnen Wolfs en ik wel doen." Ze keek vlug haar partner aan, die het met haar eens leek te zijn.

"En de zaak van Danny Schutte?"

"We kunnen deze zaak er makkelijk bij doen." voegde nu Wolfs zich in het gesprek. Hij wist dat Eva zulke zaken belangrijk vond. Hij wist dat ze er een naar gevoel bij zou hebben als het nu naar de collega's van zeden doorgeschoven zou worden. "Je had het er toch pas over hoe weinig krachten je had bij zeden?"

Mechels zuchtte. "Ja, ja, dat klopt wel." Ze knikte vervolgens. "Goed."

De rechercheurs stonden tevreden op. Wolfs gaf Eva een kleine knipoog toen ze de deur uitliepen. Haar dankbare glimlach zei meer dan duizend woorden.

***

De volgende ochtend zaten Romeo en Marion al vroeg in de auto door een melding van een vondeling in het stadspark.

Toen ze aankwamen zagen ze de hardloper tegen een boom aanleunen, kijkend naar de baby die in het natte gras lag. Romeo liep direct naar hem toe terwijl Marion juist naar het kindje liep. Het zat nog onder bloed en de navelstreng en de nageboorte er nog aan.

"Och, jeetje." Marions moederhart begon meteen harder te bonken toen ze het kleine jongetje zachtjes hoorde jammeren. Ze trok haar jas uit en wikkelde de baby erin.

"Hé kleintje," glimlachte Marion zacht. Sussend drukte ze hem tegen haar aan en wiegde hem wat heen en weer. Ze liep terug naar de auto en stapte in. Ze knikte nog even naar Romeo, om te laten weten dat de baby nog leefde.

De meldkamer liet weten dat er een ambulance onderweg was, maar hoe langer Marion met het kindje in de auto zat, hoe rustiger het begon te ademen. De rillingen liepen over haar rug.

"Kom op, jochie," Ze drukte hem tegen haar borst aan om hem nog warmer te houden en toen hoorde ze eindelijk de sirene.

***

Wolfs en Eva kregen groen licht om Aron Smolders op te pakken. Het onderzoek van Sarah had bewijs opgeleverd dat ze geslachtsgemeenschap had gehad met Aron.

Ze stonden te wachten voor zijn deur met een arrestatieteam.

Wolfs keek zijn partner aan, die met haar ogen rolde. "Duurt lang." zuchtte ze.

Wolfs grinnikte. "Geduld is een schone zaak, Eva."

"Geduld heb ik niet."

Wolfs grijnsde. "Ik wel." zei hij, denkend aan hun relatie.

De deur vloog open en ze zagen Aron in een trainingsbroek, zonder shirt. Er zaten blauwe plekken en schaafwonden op zijn lichaam.

"Aron Smolders?" vroeg Wolfs.

"Ja?" Hij keek nog wat vermoeid uit zijn ogen.

"Je bent aangehouden voor misbruik van een minderjarige."

"Nee, nee!" Hij haalde zijn handen door zijn haar. "Serieus? Dit kan niet!"

Eva keek hem ongeboeid aan. "Ga je zelf met ons mee of moeten we je boeien?"

"Ik ga mee." zuchtte hij. "Mag ik mijn jas nog pakken?"

Toen Eva knikte, draaide hij zich om, waardoor ze de krassen op zijn rug zagen. Wolfs blik kruiste met die van Eva, die hem een korte knik gaf en Aron meenam naar de auto.

***

"Die krassen joh," begon Eva in de auto. "Zouden die van Sarah zijn?"

"Ik weet het niet."

"Misschien was het een manier om weg te komen uit zijn greep? Hem krabben?"

Wolfs was stil, maar keek bedenkelijk.

"Wat denk je?" vroeg Eva.

"Eef..." zei hij voorzichtig. "als een vrouw het fijn vindt, kan ze die krassen ook opleveren."

"Suggereer jij dat hij nog met een andere vrouw seks heeft gehad, of dat dat meisje liegt?" vroeg ze wat gepikeerd.

"Ik suggereer nog helemaal niks, maar ik denk dat we alle opties open moeten houden."

"Jij gelooft Sarah niet?"

"Het gaat niet om geloven. Het gaat om feiten."

Eva rolde met haar ogen en keek uit het raam.

"Ben je niet wat te betrokken bij de zaak?" Net nadat hij zijn vraag had afgemaakt had hij al spijt dat hij het vroeg. Hij had haar boos gemaakt. En dat uitte ze niet door ruzie met hem te maken, maar dat uitte ze met iets ergers: ze negeerde hem volkomen.