Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 2 - Prooi (deel 2)

Voor het eerst in twee maand had Eva haar hardloopschoenen weer aangetrokken en stapte ze de buitenlucht in om haar vertrouwde rondje door Maastricht te rennen. Misschien voelde ze zich hierna weer beter. Ze voelde zich altijd beter na het hardlopen.

Wolfs had de afgelopen dagen alsmaar tegen haar gezegd dat het goed voor haar was: geen werk, even rust. Maar hij had ongelijk. Eva sliep elke nacht slecht, ze was snel verveeld en constant chagrijnig, waar hij dan uiteindelijk de dupe van was.

Ze merkte al snel dat het warm was voor die tijd van het jaar. Ze had binnen een korte tijd het zweet op haar voorhoofd staan. Snel veegde met haar hand het vocht van haar hoofd en probeerde ze haar zware ademhaling te negeren. Ze was niet van zichzelf gewend dat ze zo snel buiten adem was.

Stug rende ze door. Opgeven was nooit iets geweest voor Eva van Dongen. Toegeven aan haar verlangens ook niet, maar helaas had ze zichzelf daarin teleurgesteld.

Niet aan denken, Eva, dacht ze.

Ze was nog maar op de helft van haar rondje, maar alles voelde slap. Ze vertraagde haar pas en greep uiteindelijk een muurtje vast om even goed op adem te komen.

Ze keek uit over de maas en bedacht zich dat ze nog een best eind moest lopen om weer thuis te komen. Ze sloot even haar ogen, nam weer diep adem en begon weer met rennen.

Toen ze eindelijk bij De Ponti aankwam, zette ze haar handen tegen de houten deur. Alles draaide en het zweet droop van haar gezicht af. Met trillende handen opende ze haar deur en ging ze vlug naar binnen, waar ze meteen op de stoel plofte.

Er borrelde een woede in haar, die ze de laatste tijd vaker had gehad. In één van de eerste dagen dat ze in de kliniek in Amsterdam zat had ze een gat in de muur geslagen, omdat ze hetzelfde gevoel had. Dat was de eerste keer dat ze haar vader in haarzelf herkende en dat wilde ze nóóit meer.

Een uur later had ze zichzelf nog steeds niet verroerd en schrok ze op toen ze de voordeur open hoorde gaan. Niet veel later kwam Wolfs de trap af.

"Hé," zei hij glimlachend. "ik heb broodjes voor ons." Hij legde het zakje voor haar neer en liep meteen door om borden te pakken.

"Heb je hardgelopen?"

"Ja." antwoordde ze kort.

"Hoe ging het?"

"Goed hoor."

Wolfs zette een bord voor haar neer en legde er een belegd broodje op.

"Ik heb niet zo'n honger." Eva dronk een slok van haar water en ontweek zijn ogen.

"Eet nou maar. Dat is goed voor je."

Zuchtend schoof ze het bord van haar af. Wolfs zette twee glazen chocomelk op tafel en schoof het bord weer terug op zijn plek. Hij gaf haar een kleine grijns. Hij bestreed haar koppigheid altijd met zijn eigen koppigheid en meestal won hij.

"Heb je nou al een afspraak met de psych gemaakt?" Wolfs keek haar vragend aan terwijl hij bij haar kwam zitten.

"Nee."

"Waarom niet?"

Eva dronk een slok water en stond op. "Ik ga even douchen."

Wolfs zuchtte. "Nou, ik had net zo goed op het werk kunnen eten."

"Van mij hoefde je ook niet te komen hoor."

"Is het weer zo'n dag?" vroeg hij verveeld.

Eva keek hem geïrriteerd aan. "Wat bedoel je daar nou weer mee?"

"Laat maar." Hij stond op met zijn bord in zijn handen en zette het vervolgens op het aanrecht. "Ik dacht gezellig met je te kunnen lunchen, maar ik ga wel ergens anders wat eten."

"Ik kan prima op mezelf zijn hoor, Wolfs. Je hoeft hier echt niet te komen 'lunchen' om te checken of het wel goed met me gaat."

"Oh ja," Wolfs zette een ongemeende glimlach op. "ik was natuurlijk vergeten dat de hele wereld om Eva van Dongen draait." Hij liep langs haar heen naar de trap. Eva gaf hem een dodelijke blik.

"Doe alsjeblieft niet zo kinderachtig."

Wolfs draaide zich met een ruk om. "Ik? Kinderachtig? Heb je jezelf de afgelopen tijd wel gezien?" Hij ging recht tegenover haar staan maar zij wende haar hoofd af. "Ik doe verdomme alles voor je en nog is het niet goed voor mevrouw. Beetje een omgekeerde wereld, vind je ook niet?"

Eva keek hem weer aan maar hield haar mond dicht.

"Je stelt je echt verschrikkelijk aan Eef." Hij zuchtte, draaide zich om en voordat Eva hem nog tegen kon houden, was hij al vertrokken en bleef zij achter met een enorm schuldgevoel.

(Omdat ik morgen niks kan plaatsen, plaats ik deel 2 van 'Prooi' nu maar even hihi)