Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 3 - Chantage (deel 4)

"Ik had in eerste instantie medelijden met die Rick Gerritsen," zei Eva uit het niets, terwijl ze geconcentreerd naar haar beeldscherm keek. "dat hij zó depressief was, dat hij zijn vrouw en zijn kind zomaar in de steek liet," Ze keek op en keek Wolfs zuchtend aan. "maar als ik dit lees, ben ik blij dat zijn dochter hem nooit heeft leren kennen."

Wolfs kneep zijn ogen even bemoedigend toe. Hij wist dat ze dit moeilijke zaken vond.

"En ik vond zijn vrouw er al jong uitzien, vergeleken bij hem." ratelde Eva door.

"Niet jong genoeg, blijkbaar."

"De IP-adressen waar het meisje vandaan heeft gestuurd, waren allemaal op openbare plekken," Romeo kwam opgewekt aanlopen. "behalve op één locatie." Hij legde een aantal documenten voor Wolfs neer en wees het adres aan.

"Goed bezig Romeo." glimlachte Wolfs naar hem. Vervolgens keek hij Eva aan. "Na het bezoekje direct door naar de chinees?"

Eva grijnsde. "Dat lijkt me een heel strak plan, partner."

Romeo rolde met zijn ogen en draaide zich om, om terug naar zijn bureau te lopen. Hij stopte toen hij Marion weer grijnzend met haar mobiel zag zitten.

"Kunnen jullie Marion misschien even duidelijk maken dat ze haar prins op het witte paard echt niet op tinder gaat vinden?" Hij keek bijna wanhopig naar de twee rechercheur terwijl Marion ineens verbouwereerd opkeek.

"Ze trekt hoogstwaarschijnlijk alleen maar foute kerels aan."

Wolfs en Eva begonnen te lachen.

"Daar ben ik het wel mee eens, Marion." gaf Wolfs toe.

"Ach joh, ze zijn toch niet allemaal fout? Er zit vast wel een leuke voor haar tussen."

Marion grijnsde naar haar vriendin. "Fijn dat jij het wel snapt, Eef. Jij zou ook een account aan moeten maken! Jij verdient ook wel eens een leuke man!"

En hoewel er nog niks aan de hand was, kreeg Wolfs een steek van jaloezie bij de gedachte alleen al. Hij keek haar wat onzeker aan, maar toen schudde Eva lachend haar hoofd. "Niks voor mij. Sorry."

***

Nog voordat de deur werd opengedaan, hoorde ze iemand al roepend en vloekend aankomen. De deur vloog open. "Ja, wat moeten jullie?" Een stevige dame met kort blond haar, bekeek hen van top tot teen.

"Mevrouw Kruys?" vroeg Eva.

"Ja, wat moet je popje?"

Eva haalde haar ID tevoorschijn. "Van Dongen. Dit is mijn collega, Wolfs."

"Zijn het weer van die jehova's, Diny? Zeg maar dat we geen interesse hebben in bijbels!" Hoorden ze ineens vanuit het huis komen.

"Sjonnie, hou je kop is ff! Deze zijn van de politie!"

"Wel godallemachtig! Heeft Henri weer wat uitgespookt?!" Een kalende man in een joggingbroek kwam nu ook tevoorschijn. "Dat rotjonk heeft ook altijd weer wat."

"Het heeft niet perse met uw zoon te maken hoor." vertelde Eva. "Wij vroegen ons alleen af of u dit meisje kent?" Ze toverde een foto van het meisje tevoorschijn en meneer en mevrouw Kruys bekeken de foto even aandachtig.

"Is dat niet dat kind van, eh," begon Sjonnie.

"Lijkt erop. Maar die ziet er nu niet meer zo uit hoor. Heeft nu d'r bek vol make-up, zag ik pas op facebook."

Wolfs moest zijn lach inhouden. Hij was blij dat Eva het woord deed.

"Kind van wie?"

"Ja, van Babette ter Wee. Maar die zit al een hele tijd in Zwitserland met d'r nieuwe vent."

"En dit meisje? Zit zij daar nu ook?"

"Ja, denk het. Maar daar was ze echt nog wel een stukkie jonger hoor."

Eva keek Wolfs even kort aan. "Hoe heet ze?"

"Roos."

"Roos ter Wee?"

"Nee, eh... Lokerse. Achternaam van d'r pa."

"En hoe heet haar vader?"

"Ja, God, al die namen. Sjon, hoe heette die ook al weer?"

"Lenny!" Sjonnie begon te glimlachen. "Oud-klasgenootje van me."

Eva knikte.

"Was dat alles, pop?" vroeg Diny. "We moeten nog ff boodschappen doen."

"Wij hebben een chatgesprek gevonden dat vanaf jullie IP-adres is verstuurd." meldde Wolfs. "De man met wie het gesprek werd gevoerd, dacht dat hij met Roos aan het praten was."

"Nou, dat zal dan wel een geintje zijn geweest van Henri." lachte Sjonnie.

"Heel leuk geintje dan, want de man in kwestie is dood."

Sjonnie en Diny waren stil.

"Er is zelfs kinderpornografie aangetroffen." Wolfs keek streng naar beiden.

"Sjezus, Sjon. Dat komt toch niet van ons af? Dat kan toch niet? Hoe moeten wij aan foto's van dat kind komen?"

"Wij nemen uw computers en telefoons in beslag." Wolfs liet het formulier zien voor de beslaglegging.

"Mag ik vragen waar uw zoon nu is?" vroeg Eva. "Ik zou graag even met hem willen praten."

"Henri?" vroeg Sjonnie. "Die zou zoiets nooit doen. Echt ni."

"Dat horen we graag van hem zelf."

Sjonnie en Diny keken elkaar aan. "Hij ging geloof ik naar Kees toe." mompelde Diny. "Kees Jellema."