Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 10 - Mama (deel 5)

Hoihoi! Sorry dat het nieuwe deel wat later kwam. Ik had twee weken vakantie en geen zin om te schrijven, hahah. Veel leesplezier <3

Net nadat Julia die ochtend de deur uitstapte, hoorde ze een autodeur dichtslaan en een paar hakken haar kant opkomen. Ze keek om en zag Irma naar haar toe lopen.

"Juul," zei ze met een hoopvolle blik. "kunnen we praten?"

"Ik moet naar mijn werk." zei ze terug.

"Ik weet het, maar ik wil zo graag even met je praten."

Julia zuchtte en haalde haar fiets van het slot. "Ik weet niet of ik daar nu zin in heb."

"Misschien vanmiddag? Samen lunchen?"

"Mam," Julia keek haar aan. "dat bedoel ik niet. Ik heb tijd nodig."

"Dat snap ik, maar ik wil het allemaal goed uitleggen." Ze probeerde haar hand uit te reiken, om Julia aan de raken, maar ze liet het niet toe. "Alleen met jou praten." ging ze verder. "Waarom ik heb gehandeld, hoe ik heb gehandeld."

"Jij denkt serieus dat ik geen contact meer met je wil om die shit met Danny?" Ze trok een wenkbrauw op. "Snap jij het écht niet?"

Haar moeder keek haar vragend aan.

"Danny is niet de reden dat alles kut is tussen ons. Jíj bent de reden." Er sprongen tranen in Julia's ogen. "Jij was er nóóit voor mij. Altijd en alleen maar met je werk bezig. Je interesseerde je geen fuck om je eigen kinderen."

"Dat is niet waar."

"Dat is wel waar! Anders was Danny niet zo fucked up en anders was ik niet zo fucked up." Ze veegde snel een traan weg. Ze haatte huilen. Ze haatte het nog meer dat haar moeder niet huilde. "Als ik ooit een kind krijg, ben jij een perfect voorbeeld van hoe ik niet wil zijn als ouder."

Irma was stil.

Julia stapte op de fiets. "Sorry, ik moet echt weg nu."

Niet veel later kwam ze op het werk aan en liep rechtstreeks naar Wolfs en Romeo.

"Zijn jullie nog bij Lena geweest?"

"Ja, we hebben een goede compositietekening van hem kunnen krijgen." antwoordde Wolfs.

"Mooi." Ze ging zitten. "Hoe is het met haar?"

"Ik weet het niet zo goed. Ik kan haar niet zo goed peilen. Ze moet wat tijd krijgen om te wennen aan het feit dat ze van hem verlost is, denk ik."

Ze knikte. "Zou je ooit over zoiets heenkomen?"

Wolfs haalde zijn schouders op en dacht meteen aan Eva, hoe zelfs zij het verleden soms nog met zich meesleurt. "Ik denk dat het minder wordt." zei hij uiteindelijk. "De pijn. Maar het zal altijd bijblijven."

"Die klootzak." siste Julia.

Het was even stil.

"Weet je waar ik ontzettende zin in heb?"

"Nou?" vroeg Wolfs.

"Pasta carbonara."

Wolfs en Romeo schoten in de lach.

"Goede overgang." grinnikte Romeo.

Ze haalde haar schouders op. "Kan je dat maken vanavond?" vroeg ze aan Wolfs.

Hij glimlachte. "Vooruit."

***

Wolfs zette de pannen met pasta en de saus op tafel. Romeo, die zat bij te praten met Eva, keek er verlekkerd naar. Hij had door dat hij niet teveel aan Eva moest vragen over waarom ze niet meer werkte.

Julia kwam de trap af en kwam de keuken binnen.

"Oh, hij ook hier?" vroeg ze verwaand.

"'Hij' kan je horen." zuchtte Romeo.

Ze rook boven de pan met saus en ging zitten. "Heb je er iets anders door gedaan?"

"Nee, wat dan?" Wolfs trok zijn wenkbrauw op.

"Nee, niks, hij ruikt anders."

"Het ruikt lekker." voegde Romeo aan het gesprek toe.

Wolfs kwam erbij zitten terwijl Eva voor iedereen begon op te scheppen.

"Heeft het onderzoek bij Danny's huis nog wat opgeleverd?" vroeg ze.

Romeo keek haar aan en haalde even zijn schouders op. "Je bent niet meer werkzaam Eva. We mogen je eigenlijk niks zeggen." zei hij.

"Ach..." grijnsde Wolfs direct. "Eén mobieltje gevonden, maar daar heeft Julia niks op kunnen vinden."

Romeo keek Julia aan, terwijl ze in haar eten zat te porren en verder geen aandacht schonk aan het drietal dat bij haar zat. Romeo glimlachte automatisch.

Eva en Wolfs keken elkaar aan. Hun blikken zeiden genoeg. Eva rolde met haar ogen en glimlachte naar hem.

"Heb je nu geen zin meer in je pasta?" vroeg Romeo aan Julia.

Pas toen het helemaal stil was, keek ze op.

"Wat? Uh..." Ze legde haar bestek neer. "niet echt. Ik ben een beetje moe." mompelde ze. "Ik slaap slecht." Ze keek de andere twee aan. "Ik ga even naar boven als jullie het niet erg vinden."

***

Ze was boven op bed gaan liggen, maar dat was voor korte duur. Ze kwam snel de trap weer afrennen, naar de keuken toe.

"Hij heeft me wat gestuurd." zei ze opgewekt. Ze gaf direct haar mobiel aan Eva.

"'Jullie zijn nog iets vergeten.'?" las Eva hardop voor. Ze keek vragend naar Julia die haar schouders ophaalde.

"Valstrik." zei ze er alleen op.

"Maar hij is daar wel." zei Romeo hoopvol.

"Ja, maar hij is ons sowieso een stap voor. Wat we ook doen."

"We willen hem toch pakken? Dichter in zijn buurt kunnen we niet komen." Hij keek Wolfs aan. "Toch?"

Eva keek naar Julia.

"Wat denk jij?" vroeg ze.

"Ik denk dat Romeo te graag rechercheurtje wil spelen en dat het onverstandig is om hem op te zoeken."

"Hij wil toenadering zoeken." voegde Wolfs zich nu in het gesprek. "Misschien vinden we juist een moment op hem te pakken."

"En we gaan natuurlijk met een arrestatieteam." voegde Romeo er aan toe.

"Oké..." gaf Julia toe, na een tijdje. "maar ik wil mee."

"Dat lijkt me onverstandig," zei Romeo direct. "en bovendien is dat helemaal niet toegestaan."

Eva's ogen begonnen te twinkelen. "Julia en ik zijn gewoon toevallig op stap en rijden toevallig langs het huis en zien toevallig jullie naar binnen stormen."

"Toevallig." lachte Julia.

"Maar-"

"Romeo," kapte Wolfs hem af. "Julia zou je misschien nog tegen kunnen houden, maar als Eva wat in haar kop heeft, kan niks haar weerhouden om het niet te doen."