Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 12 - Bloedverwant (deel 2)

"Hoe gaat het eigenlijk met jou?" Wolfs keek Romeo aan, die geconcentreerd naar het gebouw waar hun verdachte uit zou komen, zat te kijken. Hij keek op.

"Goed hoor." glimlachte hij.

"Iedereen vestigt zijn aandacht op Julia," verklaarde hij zijn vraag. "maar ik kan me nog herinneren dat toen Fleurs moeder zwanger raakte, ik me echt niet goed voelde." zei hij. "Constant heel paniekerig en gestrest. Maar goed," Hij haalde zijn schouders op. "Ik was, in tegenstelling tot jou, ook wel een slappe zak," lachte hij. "maar alsnog..." Romeo lachte met hem mee, maar zijn lach verdween.

"Toen ik hoorde dat ze zwanger was, dacht ik dat ik wel aan het idee zou wennen, maar," hij zuchtte. "Ik ben er echt niet klaar voor, ben ik bang, en ik-"

"Romeo," onderbrak Wolfs hem. Romeo keek hem aan. "je bent er wél klaar voor. Geloof me." verzekerde hij. "Het is beangstigend, dat weet ik, maar jij gaat het echt heel goed doen als vader." Romeo knikte.

"Waarom ben jij weggegaan toen?" vroeg hij voorzichtig.

"Ik was 23, woonde op kamers, zat het liefst elke dag in de kroeg, ik had soms alleen een zak kadetjes in de kast liggen, douchte me soms maar twee keer in de week..." somde Wolfs op. "Ik kon amper voor mezelf zorgen, laat staan voor Fleur. Ik kon het haar en haar moeder niet aandoen."

"Heb je spijt?"

"Elke dag." knikte hij. "Maar meer omdat ik Fleurs eerste stapjes heb gemist en haar eerste woordjes. En dat ik er niet voor haar kon zijn als ze me nodig had." Hij zuchtte. "Als ik wist dat ze zo jong zou overlijden, had ik elke minuut van haar leven met haar gespendeerd." Ze waren allebei even stil.

"Bedankt." zei Romeo toen. Wolfs keek hem vragend aan.

"Voor dat je er naar vroeg."

Wolfs knikte en glimlachte. "Natuurlijk."

***

Na een verspilde middag in de auto, kwamen de twee rechercheurs weer op het bureau. Julia, die net uit het kantoor van hun chef kwam, liep hen tegemoet.

"Hé," zei ze timide terwijl ze zuchtend op haar stoel neerplofte. Romeo liep naar haar toe en legde zijn hand op haar arm.

"Wat is er?"

"Beetje moe," zuchtte ze. "ik ga zo naar huis, denk ik."

"Denk ik?" draaide Marion zich met een ruk om. "Jij gáát naar huis." Ze keek Romeo aan. "Ze heeft hoofdpijn, is misselijk en oververmoeid. Dat 'beetje moe', dát slaat nergens op."

Romeo keek haar zuchtend aan. "Ik zei vanochtend al dat je thuis moest blijven."

"Ik weet het."

Hij kneep gemoedelijk in haar arm. "Ik ga even snel naar de wc en dan breng ik je naar huis."

"Romeo," zei Wolfs. "neem jij de rest van de dag ook maar vrij."

"Dankje," knikte hij terug en liep weg.

Het was stil aan hun bureau, voor een tijdje, maar Julia voelde Wolfs ogen branden. Ze keek hem aan.

"Ga je ook een preek houden?" vroeg ze.

"Nee hoor." antwoorde hij simpel. "Ik vraag me alleen af waarom je niet naar huis wil."

Ze haalde haar schouders op. "Het is saai daar."

"Het is niet saai. Jij verveelt je nooit." Wolfs keek haar onderzoekend aan. "Je hebt heel wat meegemaakt, Juul." begon hij voorzichtig. "Het is niet erg dat je het niet prettig vindt om alleen thuis te zijn of dat je bang bent voor-"

"Ik ben niet bang." kapte ze hem af. Ze stond op toen Romeo eraan kwam en sloeg haar tas om haar schouder. Ze keek Wolfs nog één keer met een zelfverzekerde blik aan maar ze wist dat hij dwars door haar heen keek.

***

Julia legde haar hoofd tegen het autoraam aan en keek naar buiten.

"Lena nam vandaag eindelijk haar telefoon een keer op." zei ze afwezig.

"Echt?" Romeo keek haar kort aan. "En? Wat zei ze?" Hij hoorde haar zuchten.

"Dat ik moest stoppen met bellen," mompelde ze. "anders zou ze een contactverbod opleggen." Romeo legde zijn hand op haar been en wreef er even overheen.

"Ze heeft een trauma, Juul." zei hij zacht. "Daar kom je niet snel overheen. Geef haar de tijd."

"Ik weet het..." Ze pakte zijn hand vast. "Ik wil haar gewoon graag helpen."

"De enige waar jij nu aan moet denken is jezelf en ons kind. Aan niks anders." zei hij. Julia keek hem aan en wreef over haar buik.

"Beloof je dat?" vroeg hij.

"Ja, ja," glimlachte ze. "ik beloof het."