Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 5 - Shock (deel 5)

"En wat was het dat je precies angstig maakte, op dat moment?"

Eva begon haar sessies met Nora altijd door over haar werk te praten. Ditmaal was niet anders. Ze moest het verhaal van de junks kwijt.

"Vond je het confronterend?"

"Nee." zei Eva standvastig. "Dit is haar eigen schuld. Aan mijn verslaving kon ik niks doen."

"Je weet niet of het haar eigen schuld is." antwoordde Nora.

"Dat is waar." gaf ze ongewillig toe. "Sorry. Ik... ik weet niet waarom ik zo reageerde op haar." zuchtte ze. "Misschien heb je gelijk. Vond ik het wel confronterend? Er kwamen weleens dat soort vrouwen bij ons thuis, vroeger."

"Junks?"

"Ja. Ze kwamen voor mijn vader, waarschijnlijk voor drugs. Ik weet niet wat ze verder deden."

"En wat vond je van zulke vrouwen?"

"Ik dacht altijd: zo'n iemand zou ik nóóit willen worden. Ik wilde ze helpen -ook al kon ik dat niet-, dat zat altijd al in mij."

"Vandaar je werk." glimlachte Nora. "Heb je zelf ook hulp gehad, vroeger?"

"Niet echt, dáárom wilde ik het juist anders doen. Mensen écht helpen."

"Hoe heb jij dat voor jezelf opgelost?" Toen Eva wat stil bleef, vroeg ze het anders. "Wat was jouw reden om door te blijven gaan?"

"Maurice." antwoordde ze vastberaden. "Hij kon niet zonder mij. En ik ook niet zonder hem, trouwens. Buiten hem had ik niemand."

"Gaf je de mensen om je heen geen kans of waren ze echt allemaal zo slecht voor je?"

Eva gaf een flauwe glimlach. "Beetje van beiden, denk ik?"

Nora keek haar met vragende ogen aan, om haar nader te verklaren.

"Ik had óf mensen om mij heen die mij pijn deden, óf er waren mensen die té lief voor me waren. Daar walste ik over heen. Er was niemand ertussenin."

Nora knikte. "Heb je uiteindelijk dan wel diegene gevonden? Die 'ertussenin'?"

"Frank." glimlachte Eva. "Alhoewel... hij was veel te lief voor me, nu ik erover nadenk." grinnikte ze. "Maar hij heeft mij weer vertrouwen gegeven in mannen. Hij deed heel rustig aan met mij. Gaf me alle ruimte die ik nodig had. Dwong me tot niets, maar gaf me alle tijd totdat ik mijzelf wilde geven."

"Begrijp ik hieruit dat Frank jouw eerste was?"

"Met seks?" Eva glimlachte wat verlegen. "Ja. Ik heb voor hem nog wel wat vriendjes gehad, maar daar voelde ik me heel ongemakkelijk bij, waardoor ik niet écht seks met ze wilde hebben. Frank was ook mijn eerste echte liefde."

Nora schreef wat op in haar notitieboekje. "Is hij ook jouw laatste?" vroeg ze tegelijkertijd.

"Ik denk het niet." lachte Eva.

"Ben je op dit moment verliefd?"

"Wil je dat ik je negeer of wil je dat ik tegen je lieg?"

Nu begon Nora te lachen. "Te moeilijk om over te praten?"

"Als ik erover praat, dan is het zo. Dan ben ik ineens verliefd." zuchtte ze.

"Waarom zou je niet willen dat het echt is?"

"Omdat het niet kan. En niet mag. En ik wil geen domme beslissingen maken."

"En stel nou," begon Nora. "dat hij of zij naar jou toekomt en jou de liefde verklaard. Veranderd dat de zaak?"