Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 11 - Licht (deel 4)

Romeo werd wakker van het getikt op een toetsenbord. Hij opende zijn ogen en zag het blauwe licht van het beeldscherm Julia's gezicht verlichten. Hij glimlachte.

"Hoor jij niet in bed te liggen?" vroeg hij. Ze keek op. Hij zag haar mondhoeken een beetje omhoog komen.

"Ik kan niet slapen." zei ze terwijl ze zich weer op haar laptop richtte. Romeo gaapte.

"Lukt het een beetje?"

"Ja hoor." knikte ze. "Heb ik je wakker gemaakt?"

"Valt wel mee."

Julia kwam in de benen en ging naast hem op bed zitten. Ze kuste zijn voorhoofd.

"Ik ga naar beneden, even wat drinken." Ze streek hem over zijn wang. "Ik kom zo weer terug, goed? Ga maar weer slapen."

"Als je binnen tien minuten niet weer bent kom ik je halen." grijnsde Romeo. Julia glimlachte, stond op en ging met haar laptop de deur uit.

***

00:59:59

Ze staarde ernaar terwijl haar hart bonsde. Een digitale klok, met fel groene cijfers, waar de tijd afliep van precies zestig minuten. Eva probeerde helder na te denken, iets te doen net als haar partner, maar ze kon alleen maar naar de tijd kijken. Wolfs daarin tegen liep rond, verschoof de kasten, controleerde de muren, verschoof de kasten opnieuw, maar niks leek te helpen.

"Er is niks hier." zei hij. "Ik heb ook geen bereik. Jij?" Hij keek Eva aan maar ze reageerde niet. "Eef?" Hij liep naar haar toe. "Eef?"

Ze keek hem verward aan. "Hm?"

"Heb jij bereik?"

"Uh," ze keek op haar mobiel. "nee."

Hij liep weer naar de deur toe en trapte er hard tegen aan. En nog een keer. En nog een keer. Totdat hij een pijnscheut door zijn enkel voelde gaan.

"Godsamme!" riep hij uit. Dit keer reageerde Eva wel op hem. Ze pakte zijn arm vast.

"Het heeft geen zin. Straks trap je je hele voet kapot." zei ze zacht. Hij ging met zijn handen door zijn haar.

"Ik ga niet dood hier." zei hij standvastig.

"Natuurlijk niet." schudde ze haar hoofd. "We vinden er wel iets op." Ze wreef hem over zijn arm. "Ga zitten en denk even rustig na. Ik kijk wel even verder."

Ze probeerde als eerst de klok van de muur te trekken, maar dit lukte niet. Ze begon rond te kijken, te zoeken naar iets wat misschien hun redding kon zijn, maar ze wist diep van binnen dat ze niks konden vinden. Niks kon hun hieruit redden. Na tien minuten ging ze naast Wolfs zitten.

"Oké, en nu?"

"Misschien kunnen we die kasten kapot maken. Misschien kunnen we er de deur mee open breken ofzo."

"Wolfs..." bracht Eva voorzichtig. "die deur is gemaakt om niemand naar binnen te krijgen. Laat staan iemand naar buiten."

"Er moet toch iets zijn?"

"We moeten gewoon helder nadenken."

"Ik kan heel helder nadenken als ik stress heb," Hij keek haar fel maar ook bezorgd aan. "ik kom gewoon op niks nu."

"Wij komen altijd overal uit." probeerde Eva positief te blijven.

"Ik heb hier een verdomt slecht gevoel over Eef." hij beet op zijn lip. "Meestal is dat geen goed teken."