Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 7 - Contrast (deel 2)

Julia bekeek het briefje, die met kronkelige letters haar eigen woorden beschreven. Zij had dit naar haar broer gestuurd als waarschuwing, hij stuurde dit met een andere reden.

"We pakken hem wel op een andere manier." hoorde ze Eva achter zich zeggen.

"Ik kan wel kijken of ik die andere mensen kan vinden in de database." vervolgde Wolfs hoopvol. "Wellicht weten zij meer."

"Ja, als hij alleen maar criminelen inhuurt dan hebben we ze zo gevonden." stemde Eva ermee in.

Er glipte een diepe zucht uit Julia's mond. "Als je naar mij had geluisterd..." mompelde ze.

"Ik weet het. Maar geloof me: de volgende keer-"

"Er gaat geen volgende keer zijn!" riep ze boos uit. "Weten jullie wat dit briefje in godsnaam betekend?"

"Danny ziet dit waarschijnlijk gewoon als een spelletje." zei Eva. "Wij spelen het net zo lang mee totdat we hem kunnen pakken."

"Dát is nou juist jullie probleem! Jij denkt dat je hem kent, maar je kent hem absoluut niet." Julia hield het briefje omhoog. "Dit is niet om met jullie te spelen. Dit is een doodsbedreiging naar mij toe." Ze stond gefrustreerd op. "Maar als jij te beroerd bent om naar mij te luisteren, heeft deze samenwerking totaal geen zin."

Nu stond ook Eva op. "Wees blij dat ik je wil helpen!"

Julia trok haar jas van haar stoel af en stormde de deur uit.

Eva liet zich weer op haar stoel zakken. "Ondankbaar mens."

"Ach, ze vindt het gewoon frustrerend dat we hem niet hebben kunnen pakken." glimlachte Wolfs haar toe.

Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Jíj, uit alle mensen, gaat het nu voor haar opnemen?"

"Eva?" Marion kwam naar haar toelopen. "Er zit een meisje met haar vader in de spreekkamer, zou jij naar haar toe willen gaan? Ze wil aangifte komen doen van verkrachting."

Eva knikte en keek haar partner even aan. "Ga je mee?"

Ze stapten de spreekkamer in, waar een meisje van zeventien en haar vader zat. Eva en Wolfs stelden zich voor.

"Vind je het erg als mijn collega hier ook bij is?"

Het meisje, dat zich had voorgesteld als Sarah, schudde haar hoofd.

Eva knikte. "Jij komt aangifte doen van misbruik, begreep ik?"

Sarah knikte terwijl de tranen in haar nog-rode ogen sprongen.

"Kan je mij vertellen wat er gebeurd is?"

Eva deed het woord altijd met dit soort zaken en Wolfs lette juist goed op hun houdingen en hun gedrag.

"Zeg het maar meisje." zei haar vader, Henk-Jan, terwijl hij haar over haar rug wreef. "Hij kan jou niks meer doen he."

"Gewoon." kwam er schor uit haar mond. "Hij heeft dingen gedaan."

"Wat voor dingen?" vroeg Eva kalm verder.

"Ja, gewoon. Aan me gezeten."

"Ken je hem?"

"Wij kennen hem goed." zei Henk-Jan. "Hij werkt voor mij."

"Wat is zijn naam?"

"Aron Smolders."

Eva maakte snel een aantekening en keek naar Sarah, die naar beneden keek.

"Sarah? Kan je mij vertellen hoe hij aan je heeft gezeten?"

Sarah haalde haar schouders op en begon te huilen.

"Ik weet dat dit geen leuke vragen zijn, Sarah, maar het is pas een verkrachting als hij echt je lichaam is binnengedrongen. Ik moet dit vragen, helaas." Eva voelde medelijden voor het meisje. Ze wist zelf hoe erg het is om erover te praten.

"Hij heeft haar verkracht!" zei haar vader boos. "Dat wil ze toch niet in geuren en kleuren gaan vertellen! Dat snappen jullie toch?!"

"Vindt u het een probleem om op de gang te wachten?" voegde nu Wolfs zich in het gesprek. "Het gaat soms een stuk makkelijker zonder ouder erbij."

"Tuurlijk ga ik niet weg. Ik laat mijn dochter nu niet in de steek!"

"Ik begrijp u, maar ze is 17. Bijna 18. Ze kan zelf antwoorden. Het is soms moeilijker om vrijuit te praten als er een ouder bij is."

"Papa," zei Sarah zachtjes. "ga maar."

Henk-Jan keek even twijfelend zijn dochter aan. "Als er iets is: ik ben dichtbij, goed meisje?"

Hij verliet de kamer. Eva richtte zich weer op het meisje voor haar. "Wil je mij vertellen wat er echt is gebeurd?"

Sarah schudde haar hoofd. "Kan niet." zei ze zacht.

"Je kan ons alles vertellen Sarah."

Ze verschuilde haar gezicht in haar handen. "Ik... Hij... Hij heeft..." stamelde ze waarna ze weer hevig begon te huilen. Ze kon niks meer zeggen door haar snikken heen.

Eva ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Wolfs merkte nu ook dat haar ogen waterig waren.

"Het is slim om een afspraak te maken bij het ziekenhuis om je te laten onderzoeken." begon ze rustig. "Ik weet dat dit vervelend is maar-"

"Nee, nee! Dat ga ik niet doen!"

"Ik snap heel goed dat je dat niet wil, maar om de zaak zo sterk mogelijk te maken, hebben we bewijzen nodig."

"Ik kán dat niet!" huilde het meisje angstig.

"Het is goed." Eva trok haar voorzichtig tegen zich aan. "Rustig maar."