Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 6 - Familiedrama (deel 1)

Tot Wolfs' verbazing lag Eva nog naast hem te slapen, toen hij wakker werd. Zijn hart begon direct te bonzen. Hij wilde haar aanraken, strelen, tegen haar aankruipen, haar zoenen. Het enige wat hij durfde op dat moment, was zacht met zijn pink haar hand even aanraken.

Het was tijd, vond hij. Tijd om zijn plannen om haar ten huwelijk te vragen, voort te zetten. Het leven was er weer stabiel genoeg voor. En, als hij echt eerlijk tegen zichzelf was: hij kon niet meer langer wachten. Hij wilde deze vrouw. Hij wilde haar gebroken ziel helen, zoals zij dat ook bij hem deed. Hij wilde haar geluk laten voelen, haar laten lachen want, God, wat was ze mooi als ze lachte.

Hij wreef heel voorzichtig een plukje haar uit haar gezicht en hoewel hij nog uren met haar in bed zou kunnen liggen, glipte hij het bed uit. Een ontbijtje op bed zou haar goed doen.

Hij trok zorgvuldig de slaapkamerdeur achter hem dicht en liep vol goede moed naar beneden toe. Hij stelde zichzelf de vraag of hij het aanzoek misschien vanavond al gewoon moest doen. Wat had hij te verliezen? Behalve haar. Maar hij ging haar niet verliezen. Dat wist hij. Ze konden nou eenmaal niet zonder elkaar.

Hij greep wat sinaasappels van de fruitschaal en begon ze te persen, terwijl de croissants in de oven lagen.

Fluitend pakte hij het dienblad, en plaatste het eten erop. En de kaas, niet te vergeten. Broodje zelfmoord bleef toch haar favoriet, hoewel hij dat standpunt van haar niet kon begrijpen.

Als laatst wilde hij, hoe cliché hij het zelf ook vond, een bloem op haar bord leggen en dan was hij klaar. Tot zijn grote teleurstelling ging de bel. Zuchtend liep naar de deur en zwaaide hem lichtelijk geïrriteerd open.

"Floris!" hoorde hij direct een té vrolijke stem zeggen.

Hij zuchtte nogmaals. "Julia. Wat doe jij hier?"

Nog voordat hij op haar antwoord kon wachten, liep ze al langs hem heen, naar binnen toe.

"Is Eva er ook?" vroeg ze terwijl ze de gang even bekeek.

"Ja, ze is boven, maar ze ligt-"

Ze liep al naar boven toe, maar Wolfs greep haar bij haar arm. Als ze zag dat Eva in zijn bed lag, zouden er vragen komen.

"Ze ligt nog te slapen." zei hij snel. "Koffie?"

Ze haalde haar schouders op. "Ja, best."

Ze liep achter hem aan naar beneden waar er een kopje zwarte koffie voor haar neer gepleurd werd. Hij greep een bord van het dienblad voor Eva af, en begon uit frustratie de broodjes zelf maar op te eten. Zelfs het lot leek het er niet mee eens te zijn dat ze samen zouden zijn.

Wolfs zei verder niks en begon de krant te lezen, haar negerend.

Niet veel later begon ze met haar vingers op de tafel te trommelen. Wolfs keek al een paar keer geïrriteerd op, maar zij negeerde hem terug.

"Kan je daar mee stoppen?" vroeg hij stug.

Julia begon te grinniken. "Je bent geen ochtend persoon, of wel?"

Niet als ik gestoord wordt op mijn vrije dag met Eva, nee, dacht hij.

Zijn humeur begon eindelijk weer op te klaren toen hij haar blote voeten de trap af hoorde komen en vervolgens haar slaperige gezicht te zien. Ze keek verbaasd op toen ze zag wie er aan de tafel zat.

"Julia? Hé."

"De schone slaapster is ontwaakt."

"Wat doe jij hier?" vroeg ze gapend.

"Wat denk je, rechercheur?"

Eva plofte naast haar neer. "Eerst koffie. Dan help ik je."

Wolfs was al bezig om dat te regelen en zette een perfect bereide latte macchiato en een broodje voor haar neer. Julia dronk van haar eigen kopje, terwijl ze hem geamuseerd aan keek.

Terwijl Wolfs de keuken op ging ruimen, was het eindelijk zo ver dat Julia haar verhaal kon doen.

"Het ging over je vriendin toch? Zij is vermoord?" begon Eva.

Julia knikte. "Ja. Lena Rietman. Ze is vermist sinds ze twaalf is en de politie heeft nooit kunnen ontdekken waar ze is. Maar ik weet waar ze begraven ligt én ik weet wie de moordenaar is."

"Waarom heb je het niet eerder aan de politie gemeld dat je weet waar ze is?"

"Omdat de politie de moordenaar niet kan vinden. Geloof me."

"Wie is het?"

"Danny Schutte. Mijn halfbroer. Ik zag hem thuiskomen, bloed aan zijn handen en met zo'n nietszeggende blik in zijn ogen. Toen ik hem vroeg wat hij had gedaan, wurgde hij me bijna. Die dag erna heb ik hem in de gaten gehouden en volgde ik hem toen hij met een grote reiskoffer de trein instapte. We kwamen uiteindelijk in Maastricht terecht en hij heeft haar hier begraven."

"Dat heb je gezien?"

"Ik heb gezien dat hij een groot gat groef en er een zak met hoogstwaarschijnlijk een lijk, erin gooide." Ze zuchtte. "Mijn moeder werd toentertijd OVJ van Amsterdam. Zij heeft hem geholpen om te vluchten en sporen te wissen. Ze praatte constant op me in dat ik niks mocht zeggen, dat niemand mij ooit zou geloven." Eva zag aan haar dat ze het moeilijk had.

"Ik trok me nogal terug sinds die tijd en werd steeds beter met een computer. Ik heb zíjn computer nu eindelijk kunnen vinden en hacken, maar verder leverde het niets op. Hij is beter dan ik. Hij is nergens te vinden, maar ook al zou ik wél wat van hem vinden: ik heb niks tegen hem. Hij heeft alles laten verdwijnen, behalve het lijk."

Hoewel wolfs zich er niet mee wilde bemoeien, deed hij het toch. "Hoelang is het geleden?"

"13 jaar."

"Ik kan me die zaak geloof ik nog herinneren. Een maandje daarna vertrok ik naar Maastricht."

"Je kent mijn moeder ook?"

"Nou, kennen... Ik heb haar inderdaad kort meegemaakt. Maar er waren toen geloof ik meerdere verdwijningen aan de hand. We hadden het ontzettend druk, weet ik me te herinneren."

Eva glimlachte even naar hem. Hij vond deze zaak stiekem toch wel interessant, maar zijn koppigheid hield hem tegen om haar te helpen.

"Ik ga boodschappen doen." zei hij uiteindelijk. "Zal ik bami maken vanavond? Of risotto?"

Eva grijnsde. "Moet je dat echt nog vragen?"

Op Wolfs' gezicht doorbrak ook een lach. "Bami. Duidelijk."

Toen hij langs de twee vrouwen liep, raakte hij nog kort even Eva's schouder aan. Als ze niet gestoord waren door Julia had hij wellicht meer aan kunnen raken, dan haar schouder.

"Hoe lang hebben jullie al?" vroeg Julia bloedserieus toen hij de deur uit was.

Eva keek haar vragend aan. "Wat?"

"Een relatie. Je weet wel. Verkering."

Eva begon te lachen en schudde haar hoofd. "Niet."

"Lul niet."

"Moet ik je nog helpen met je zaak?"

Julia grinnikte. "Ja, sorry, ik stop al."

"Je weet nog waar hij haar begraven heeft?" ging Eva door.

Ze knikte. "Ja."

Eva stond op. "Nou, kom op dan."

Ik post even een uurtje eerder dan normaal, want over een uur IS FLIKKEN WEER OP TV <3<3<3 Veel plezier met kijken iedereen!  *hoopt op veel fleva*