Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 6 - Familiedrama (deel 3)

"Jullie krijgen toestemming om samen de roofmoord te doen." deelde Mechels Wolfs en Romeo mee. Ze draaide haar hoofd naar Eva en Julia. "Eva, jij richt je op de andere zaak, Julia kan jou assisteren, mocht dat nodig zijn. Als het je niet lukt in je eentje, ga ik alsnog andere mensen op de roofmoord zetten en helpt Wolfs jou."

Eva keek gespeeld verwaand naar haar partner. "Het lukt me echt wel zonder hem hoor." grijnsde ze.

"Bewijs het maar." zei Mechels serieus terug. "En nu mijn kantoor uit, alsjeblieft."

Julia plofte zuchtend in haar stoel. "Ik vraag me af waar Lena is."

Eva legde haar handen op haar schouders. "Ik ga mijn best doen haar te vinden."

"Weet ik." glimlachte ze.

Wolfs zette koffie voor de dames neer.

"Kan jij niet even gezellig een kopje koffie drinken bij je oude collega's in Amsterdam?" grijnsde Eva.

Wolfs ging bij hen zitten. "Alsjeblieft niet zeg."

"Ook een hekel aan Amsterdam?" vroeg Julia lachend.

"Geen hekel. Alleen slechte herinneringen."

"Wolfs," Romeo kwam enthousiast naar hem toelopen. "een getuige heeft zich gemeld."

"Mooi." Wolfs sloeg met beide handen op zijn bureau en stond vervolgens op. "Jij doet het woord, jongen."

Eva zag de licht bevreesde blik in zijn ogen, die ook zij had in het begin –en zelfs Wolfs, vermoedde ze- en gaf hem een bemoedigende knipoog. Na een korte glimlach terug, liep hij als een mak schaapje Wolfs achterna.

Eva pakte haar jas. "Ik ga even een bezoekje brengen aan de patholoog."

Rozenveld was druk bezig met zijn onderzoek toen ze binnen kwam. Hij keek vlug even op, maar richtte zich vervolgens weer op het bijna-verteerde lichaampje.

"Haar doodsoorzaak is wurging." mompelde hij.

"Is ze misbruikt, denk je?" vroeg Eva.

"Niks wijst erop." Rozenveld keek op. "Is Wolfs er niet vandaag?"

Eva glimlachte. "Die had wat anders te doen."

"Jammer." zei hij snel, terwijl hij weer deed alsof hij druk bezig was.

Eva nam zijn interesse in Wolfs niet kwalijk: zij miste hem zelf ook, als hij er niet bij was.

***

's Avonds waren Eva en Julia nog steeds druk bezig met hun zaak, toen Wolfs de Ponti inliep.

"Hé, hoe gaat het bij jullie?" vroeg hij toen de dames niet opkeken.

Eva rekte zich uit en keek hem aan. "Ze zijn aan het kijken of het DNA matcht met het kindje uit Amsterdam. Verder is er ander DNA gevonden. Ze zijn nu aan het kijken of die in de databank staat."

"Staat er toch niet in." mompelde Julia.

"Als jij ervan overtuigt bent dat jouw halfbroer het heeft gedaan, moeten we het met jouw DNA vergelijken."

Eva knikte. "Dat gaan we morgen doen."

Wolfs liep verder naar de keuken. "Eet Julia mee?"

"Julia eet zeker mee." grijnsde ze zelf. "Als het mag, van jou natuurlijk."

Wolfs knikte kort.

"Ze blijft hier ook een tijdje logeren." vertelde Eva.

"Pardon?"

"Problemen mee?" vroeg Julia hem.

"Niet perse, alleen dat het niet met mij wordt overlegd..."

Eva trok een wenkbrauw op. "Het is nog steeds míjn huis hoor."

Wolfs rolde met zijn ogen en greep een wokpan uit een keukenkastje.

"Wees maar niet bang," begon Julia. "jullie mogen nog steeds bij elkaar in bed kruipen hoor. Ik zal niks op het werk zeggen."

Wolfs keek verschrikt op. Wist ze het?

Ze keek hem aan. "Ja, Eva heeft me alles over jullie geflikflooi verteld hoor." Ze maakt een rondje met haar wijsvinger en duim en stak haar andere wijsvinger erdoor terwijl ze begon te lachen.

Eva duwde haar. "Hou op!" zei ze terwijl ze haar hoofd schudde en Wolfs hopeloos aankeek. Hij schudde alleen glimlachend zijn hoofd en begon met eten koken.

***

Al hun vermoedens bleken te kloppen, toen ze de uitslagen van de DNA-testen binnen kregen. Dus ze wisten in ieder geval naar wíé ze moesten zoeken.

Julia schoof haar laptop naar Eva toe, waarop ze een foto van een man zag.

"Ik heb Danny wat verouderd in Photoshop. Hij zou er nu ongeveer zo uit moeten zien." vertelde ze de rechercheur. "Misschien is hij zo te vinden op camera's?"

"Ja, misschien." Eva beet op haar lip. "Dat gaat wel een tijdje duren. En dan is het alleen nog maar in Nederland." zuchtte ze. "De kans is enorm groot dat hij in het buitenland woont."

"Nou..." Julia pakte haar laptop weer. "zo héél groot niet. Ik denk namelijk dat hij nog contact heeft met mijn moeder. Ik lees wel eens haar sms'jes, waarin staat dat ze iets moet versturen."

"En waar stuurt ze dat heen?"

"Naar een postbus. Wordt niet door hem opgehaald. Dat heb ik al gecheckt."

"Heb je de datums en de tijden, wanneer de pakketjes worden opgehaald?"

"Ja," knikte ze. "wacht even. Ik stuur het even naar je door."

Eva knikte. "Romeo?" wenkte ze hem. Hij kwam direct naar haar toe.

"Zou jij deze foto even kunnen scannen. Wij zoeken iemand die op hem lijkt."

Hij keek Eva even vragend aan en vroeg zich af of het haar überhaupt was opgevallen dat hij niet in zijn normale politiekleren rondliep. "Eva," begon hij. "ik heb nu even iets beters te doen."

Eva keek hem verwonderd aan, hij had haar nog nooit een weerwoord gegeven. Ze hoorde Wolfs op de achtergrond lachen. Ze krabde glimlachend achter haar oren en verontschuldigde zich snel.

"Marion?" riep ze snel daarachteraan. "Kun je me even helpen?"