Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 12 - Bloedverwant (deel 1)

Terwijl haar buik steeds groter begon te groeien en ze eigenlijk allang met zwangerschapsverlof zou moeten, was Julia nog steeds op het bureau te vinden. Vijf maand terug had ze haar broer eindelijk weten te vinden. Doordat Romeo haar was gevolgd hadden ze hem zelfs onder schot gehad, maar na een enkele kogel in zijn arm, wist hij weg te komen. Alsnog was ze blij met de informatie die ze uit zijn gehackte computer wist te halen. Ze wist zijn zwakke plekken. Ze wist ook dat hij nooit lang uit de buurt kon blijven, omdat hij zijn zoontje in de gaten hield. Hij bevond zich nu hoogstwaarschijnlijk in het buitenland en had zich totaal afgesloten van de wereld, maar hij zou terugkomen. Snel.

Wolfs keek haar aan. "Wordt het niet eens tijd dat jij lekker thuis gaat zitten, met die buik van je?" Romeo, die naast hem zat, lachte.

"Als de kleine eruit komt zit ze waarschijnlijk nog steeds met die laptop in haar handen."

"Misschien zou jij wat strenger voor haar moeten zijn, gezien jij haar wederhelft bent." voegde ook Marion zich in het gesprek.

"Gatver." zei Julia, terwijl ze haar focus nog steeds op haar scherm had.

"Wat?" vroeg Marion, terwijl ze direct over haar schouder meekeek.

"Wederhelft... ik ben toch niet zo burgerlijk als die ouwe zak daar." Ze knikte naar Wolfs, die meteen begon te lachen.

"Nu je het daar over hebt," Hij stond op en greep zijn jasje van de stoel. "ik ga maar eens naar mijn wederhelft toe. Tot morgen."

Romeo rolde met zijn stoel naar Julia toe. "Ik vind wel dat hij gelijk heeft. Je kan toch ook gewoon thuis werken? Je hoeft niet helemaal hierheen te komen."

"Ja, daar ben ik het ook mee eens." zei Marion. "Je moet echt aan jezelf en je kindje denken."

"Thuis kan ik me niet concentreren."

"Hoezo niet?" vroeg Romeo.

"Je koffie is zo walgelijk."

"Wat is er nou weer mis met mijn koffie?"

"Senseo, kom op. Dat vindt toch niemand te nassen?"

"Misschien moet jij minder koffie drinken. Straks krijgen we zo'n stuiterbal als baby."

Marion lachte. "Het kind is echt gezegend met jullie als ouders."

"En jou, Eva en Wolfs als opa en oma's." Julia keek met een grijns naar Marion, die hoofdschuddend wegliep.

***

"Eef, hoe vind je deze?" Wolfs draaide zijn laptop naar haar toe. Eva keek op terwijl ze haar veters strikte en zag hoe Wolfs door een aantal foto's van een huis ging.

"Ja, wel leuk," zei ze. "maar die plek... ik weet niet." Hij knikte en klikte een ander huis aan die hij op het oog had.

"Deze vond ik ook mooi." opperde hij.

"Oh, nee, veel te groot." zei ze per direct. "Ik hou echt niet van grote huizen." Hij knikte en trok zijn laptop weer terug, waarna hij haar hand pakte.

"Geen enkel huis gaat zo zijn als De Ponti, Eef." zei hij voorzichtig. "Maar het gaat sowieso thuis worden."

"Dat weet ik, maar," ze zuchtte. "het gaat me allemaal wat te snel, denk ik."

"Het is vijf maand geleden..." Hij wreef met zijn duim over haar hand. "Ik wil niet voor altijd in dit huurhuis wonen..."

"Zoek gewoon iets uit wat jij leuk vindt." haalde ze haar schouders op. "Ik ga wel mee." Een grijns verscheen op Wolfs' gezicht. Hij klikte een ander huis aan op zijn laptop. Heel strak, steriel en duur.

"Dan koop ik deze, denk ik."

Eva lachte. "Vriend, je mocht willen dat je dat kon betalen." Ze stond op en drukte een kus op zijn hoofd. "Ik ga hardlopen. Tot zo."

"Eef, trouwens..." zei hij voordat ze de deur uitliep. Ze draaide zich om.

"Ja?"

"Er is hevige personeelstekort momenteel. Zo weinig zelfs dat we nieuw personeel niet eens kunnen inwerken."

Ze fronste haar wenkbrauwen. "Ja?"

"Nu zat ik te denken... ik kan Mechels vragen of ze je weer terug in dienst wil nemen?"

"Pff," lachte ze sarcastisch. "alleen om mensen in te werken? Nee bedankt."

"Nee, om andere mensen de tijd te geven om mensen in te werken. Denk er gewoon over na." Ze knikte en wilde de deur uitlopen.

"Eef?"

Ze zuchtte. "Ja-ha?" Wolfs stond op, rende naar haar toe en kuste haar.

"Die was je nog vergeten."