Seizoen 13 - Flikken Maastricht

AFLEVERING 11 - Licht (deel 2)

"Juul?" vroeg Rozenveld hen, maar de blikken van de twee rechercheurs zeiden alles.

"Je denkt toch niet dat het over Julia gaat?" vroeg Romeo.

Wolfs haalde zijn schouders op. "Weet jij waar ze is?"

"Is ze niet gewoon thuis?"

"Nee, ze ging naar vrienden zei ze."

"Shit," Romeo ging met zijn hand over zijn hoofd. "je denkt toch niet...?"

"Romeo, rustig blijven." zei Wolfs, terwijl zijn hart nog steeds bonkte. "We kijken zo eerst op het bureau, er is waarschijnlijk niks aan de hand. Oké?"

In de auto belde Romeo direct Julia's nummer, maar tevergeefs.

"Julia, bel me terug als je dit hoort, oké?" Romeo keek Wolfs aan. "Ze neemt niet op."

Wolfs belde Eva die wel oppakte.

"Hé, toevallig. Ik dacht ook net aan jou." hoorde hij haar speels zeggen.

"Eef, je staat op speaker." zei Wolfs snel. "Is Julia toevallig al thuis?"

"Julia? Ik geloof van niet. Ik kijk even voor je." Ze rende de trap op en opende wat deuren. "Nee, ze is hier niet." zei ze uiteindelijk. "Is er iets ergs?"

"We leggen het later wel uit. Kan je ons bellen als ze thuis komt?"

Toen ze het politiebureau binnenkwamen, liep Wolfs rechtstreeks naar het kantoor van Frieda Mechels. Wolfs kwam binnen zonder te kloppen, hoewel ze in gesprek was met een andere agent.

"Heeft Julia zich nog steeds niet gemeld?" vroeg hij.

"Wolfs, ik ben in gesprek." Mechels was al niet goed te spreken over hem die dag, maar hij maakte het alleen nog maar erger hierdoor.

"Julia," zei hij duidelijker. "heeft ze zich afgemeld?"

"Nee, dat heeft ze niet, ik weet niet waar ze is. Kan je-"

"Kut."

"Pardon?"

"We denken dat Danny haar heeft." Nu keek ook Mechels serieus naar hem. "Hebben we toestemming om haar telefoon uit te peilen?"

Ze knikte en hij rende het kantoor uit om het te regelen.

"Je lijkt aardig gestrest voor iemand die net tegen mij zei dat ik rustig moest blijven." zei Romeo nerveus.

"Nu ben ik dat ook."

Romeo keek bezorgd. "Denk je dat het ernstig is?"

Wolfs keek hem aan en haalde zijn schouders op.

"Wanneer heb je haar voor het laatst gezien?" vroeg Romeo.

"Eergisteren."

Romeo trok zijn wenkbrauwen op. "En gisteren dacht je niet aan waar ze in vredesnaam zou zijn?"

"Ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd dan op haar letten." zei hij geïrriteerd. "Ze is verdomme volwassen genoeg om op zichzelf te passen." Wolfs legde zijn hoofd in zijn handen. Het was even stil tussen de peinzende mannen.

"Ik heb nog één idee, waar ze kan zijn..." zei Wolfs voorzichtig.

"Waar?"

"Ik mag je dit eigenlijk niet zeggen."

Romeo was nu degene die geïrriteerd was. "Boeit dat nu echt?!"

Wolfs zuchtte en keek hem aan. "Abortuskliniek..." Romeo was in één klap stil.