Amnesia ~ Dutch

Hoofdstuk 16

Pov Rosalie

Sydney

Ik adem een keer in en uit en sluit dan mijn vingers rond mijn arm. Ik knijp, maar word niet wakker. "Rosalie, we moeten gaan" Mompelt Melanie. Ze weet niet wat er is, maar wel dat ik niet graag over Sydney praat. Ik was - op het gedeelte waar mijn familie woont na - ook niet van plan om ooit naar Sydney terug te gaan. Maar mijn lot bepaald het natuurlijk weer anders. Mijn lot haat me. "Rose" Hoor ik Melanie en ik knik, sta op en pak mijn tas uit het grote vak boven me. "Let's go" Stotter ik zacht. Ze knikt en pak mijn hand om me vervolgends letterlijk vooruit te trekken. Ik ben in Sydney. Vanaf hier is het een half uur rijden naar mijn familie, een half uur naar hem. "Ik zie mijn koffer al" Glimlacht Luke. Ja, hij is ook mee. Waarom weet ik niet. Hij zou zijn vrienden bezoeken volgends mij, en hij kan makkelijk in ons hotel overnachten. We zijn met vijf, Melanie, Luke, Sam, een wat oudere man genaamd Darren en ik. Ik had bijna Marlee's advies opgevolgd en me ziek gemeld. Maar iets in me heeft Sydney gemist. Ik ben hier opgegroeid. Ik heb hiet alles geleerd. Letterlijk. Ik loop blindelings achter Melanie en Luke aan en verassend genoeg heeft hij nog niet veel tegen me gezegd. Dat ik eerst niet uit het vliegtuig wilde, was hij gelukkig niet bij. Ik heb wel erg gelachen toen een oude vrouw vroeg of hij in de inkt gevallen was. Maar daarna heb ik gewoon weer voor me uit gestaard. En nu ben ik er, na een jaar. Ik val in de herhaling. Voral de woorden Sydney en hij of hem vliegen vaak door mijn hoofd als schuingedrukte woorden. Als vliegen die niet weg willen.

Rare theorie.

-

"Aan dit hotel kan ik wel wennen" Zegt Melanie als we er voor staan. "We zijn er maar een weekje Mel, wennen zal niet gaan" Lacht Luke. Ik word letterlijk naar voren geduwt door Melanie en we stappen een grote lift in. "Aangezien er twee kamers zijn gaan de meiden in de ene, en de jongens in de andere accoord?" Vraagt Darren en we kniken. Sam en Luke stappen de man achterna en ik en Melanie lopen de andere kamer in. Er staan twee simpele, leuke, ouderwetse bedden met nachtkastjes en er is een mini badkamer. Niet dat we meer nodig hebben, maar luxer mocht ook wel. "De bedden zijn tof" Hoor ik naast me en dan zie ik Melanie lang uit op een van de bedden liggen. Ik knik en plof op het andere bed en lach. "Je hebt gelijk" Grinnik ik. "Wanneer moeten we beginnen?" Vraagt Melanie en ik haal mijn schouders op. "Ik denk normale tijd" Mompel ik en ik sta op om onze roosters te pakken. "Zal wel" Grinnikt Melanie. "Ik mis Melbourne geen seconde jij?" Vraagt Melanie dan en er komt een brok in mijn keel. Ik wilde nieteens mee naar deze stad. "Beetje" Mompel ik. "Mag ik weten wat er is? Waarom jij deze stad zo haat?" Vraagt Melanie. Die kwam hard aan. "Ik haat het niet" Piep ik en ze staat op van het bed en loopt naar me toe. "Sorry, ik hoef het niet te weten" Mompelt ze en ik schud mijn hoofd. "Niet iedereen hoeft het te weten" Mompel ik. "Snap ik" Zegt Melanie en ze klopt me even op mijn schouder. "Hallo" Horen we opeens achter ons en ik schrik en gil. "Luke!" Lacht Melanie en ik vertrek geen spier en hij kijkt me fronzend aan. "Ik ga even een blokje wandelen, iemand mee?" Vraagt hij doelend op mij en Melanie schud haar hoofd waarop ik knik. "Ik ga wel even mee" Mompel ik zacht, zijn hint begrijpend. "Ik pak vast wat dingen uit, zie jullie zo" Zegt Melanie en ik knik en loop Luke blindelings achterna.

"Wat is er" Zegt Luke meteen als de deur sluit. "Niks hoezo?" Vraag ik zo onschuldig mogenlijk maar ik hoor angst in mijn stem weerklinken. "Rose" Mompelt Luke en ik knik zacht. "We zouden een blokje om gaan" Mompel ik. "Het was de bedoeling dat jij mee ging, anders was ik waarschijnlijk niet gegaan" Lacht Luke. "Mmh" Komt er uit mijn mond en Luke trekt me mee maar een klein parkje. "Ik mis hem" Fluister ik. "Het komt door deze stad niet waar?" Vraagt Luke en weer knik ik. We gaan op een oud groen bankje zitten en kijken naar het uitzicht voor ons. "Ik snap je, maar het valt nogal op" Zegt Luke. "Ik weet niet of Mel ergens vanaf weet?" Vraagt hij maar ik schud mijn hoofd. "Ik wil het niet iedereen vertellen, Trevor, jij en Marlee is genoeg" Mompel ik. Hij wrijft over mijn schouder en zucht. "Met een week zijn we weg, dan kunnen we weer dansen in de club" Grinnikt hij. Ik knik en bijt op mijn lip. Hij heeft gelijk, met een week zijn we weg. Ik moet gewoon een weekje even doorbijten en erna doen alsof er niks aan de hand is. "We hebben dan niks, en je bent best wel, anders, maar zou je mee willen naar mijn familie morgen?" Vraag ik Luke vanuit het niets en hij grinnikt en knikt. "Lijkt me leuk" Lacht hij. "Je zusjes waren erg grappig om mee te whats appen" Mompelt hij nog. "Stop daar over alsjeblieft" Lach ik. "Nee het is leuk om jou ermee te plagen" Zegt hij dan. "Ik laat niemand ooit meer op mijn telefoon" Mompel ik. "Of je verandert je wachtwoord" Grinnikt hij en ik knik. "Oke dat is nog een slimmer idee" Lach ik en er komen kleine kuiltjes in zijn wangen, zoals hij altijd had. Meteen is mijn humeur weg en ik staar weer voor me uit. "Je vind hem echt leuk hé?" Vraagt Luke zacht en ik knik. "Hij is een idioot" Zegt hij dan opeens en mijn ogen worden groot. "Wat?" Vraag ik botter dan bedoelt en hij kijkt me even in mijn ogen aan maar ontwijkt dan mijn blik. "Niemand zo'n meisje als jou moeten laten zitten" Zegt hij en ik zucht. "Ik verliet hem, remember?" Fluister ik en Luke knikt en pakt mijn handen vast. "Als hij echt slim was, was hij je achterna gegaan"

Pov Ashton

Het is alsof we nooit hebben bestaan, aan haar kant. Maar ik denk nog elke dag aan haar. Ik heb al heel erg lang niet aan haar gedacht, maar sinds Niall een nieuwe vriend genaamd Luke heeft, en die Luke alleen maar over Rose praat, kan ik haar niet uit mijn hoofd krijgen. Toen ze weg ging, was ze ook voor goed weg, uit mijn gedachte was ze ook bijna helemaal verdwenen. Maar mijn moeder zegt altijd 'uit het oog, maar niet uit het hart'. En dat geld ook bij ons, bij mij. Ze is weg uit mijn zicht, maar ik hou nogsteeds ontzettend veel van mijn beste vriendin. Maar toen ze me aan keek in de club, leek het wel alsof ze niet wilde geloven dat ik er stond. Ze wilde niet weten of ik het wel of niet was. En dat doet pijn. Ik denk zelf, dat als ik haar nog een keer vast kan houden, nog een keer kan zien, ik haar nooit meer los kan laten. Maar als ik haar dan los laat, wil ik haar ook nooit meer zien.

Ik weet niet hoe ik emotie's moet tonen. En dat weet ze. Ik reageer mijn woede en verdriet af op mijn drumstel, en in mijn eigen lyrics. Maar soms helpt dat niet. Klinkt het cliché als ik zeg dat ik voor haar door het vuur zal gaan? Ik lijk wel een verliefde puber, een verliefde kleine jongen die nog niks van de wereld af weet. Klinkt het 'verliefd' om te zeggen dat Rosalie Bella Hemmson ooit mijn wereld was, en nu ik haar weer heb gezien ik niet weet wat ik voel? Ben ik wel verliefd of is het maar schijn? Want 'liefde' of 'Ik hou van je' zijn grote woorden, die zo gemakkelijk worden gezegd.

Vote = Opdraging

Rosalie's Kleding; http://www.polyvore.com/cgi/set?id=142093960&.locale=nl