Amnesia ~ Dutch

Hoofdstuk 54

Pov Rosalie

We kloppen op het raam en het licht in de hal gaat bijna meteen aan. Als de deur open gaat zie ik een jongen met bruin haar die Elena meteen in zijn armen sluit. "Ik was zo bezorgt" Mompelt hij. "Mijn telefoon is kapot, ik ben van mijn skateboard gevallen" Mompelt Elena droog en ik grinnik. "Maar Adam ik stik" Mompelt ze erna. De jongen - Genaamt Adam - laat haar metees los en glimlacht naar me. "Bedankt dat je mijn zusje thuis bracht" Mompelt hij en hij geeft me een hand. "Adam Wright" Glimlacht Adam. "Rosalie Hemmson" Glimlach ik terug. "Even over je telefoon, dat word geregelt" Mompel ik. "Telefoon?" Fronst Adam en Elena haald haar telefoon uit haar zat en er schud er mee voor zijn gezicht. "Hij doet het niet" Komt er droog uit haar mond en ik grinnik. "Ja ehm, ik betaal je telefoon" Hoor ik achter me en ik zie dat Luke uit de auto is gestapt. "Luke" Mompelt hij naar Adam en hij knikt. "Het is mijn schukt dat Elena viel, en dat haar pols en telefoon kapot zijn, sorry" Mompelt Luke. "Die telefoon word wel gefixt, Rosalie en ik wisselen nummers uit en regelen dat wel" Zegt Adam alsof we vele jaren ouder zijn dan Luke en Elena, wat maar een paar jaar scheeld. Ik knik en we wisselen nummers uit. Elena en Adam gaan naar binnen en ik glimlach nog een keer en trek Luke dan mee naar mijn auto. "Elena, je mag niet met vreemden mee gaan" Hoor ik Adam nog mompelen en ik grinnik en stap in. "Pas op hoor, ik gebruik mijn gips" Zegt Elena en ze zwaait kort en sluit de deur. "Weet jij de weg naar huis?" Vraag ik aan Luke en het lijkt wel alsof hij ontwaakt uit een dagdroom want hij schrikt en knikt snel.

Als ik voor zijn huis sta en de motor uit zet is het stil. Luke zegt niks en ik weet niet wat er aan de hand is, maar er klopt iets niet. "Luke, gaat het wel?" Vraag ik maar er komt geen antwoord. Ik tik hem tegen zijn arm en hij kijkt op en bromt. "Ik snap het, je breekt niet elke dag iemands pols, maar leg dan teminste uit wat je dwars zit" Mompel ik. "Alsof jij dat doet" Mompelt Luke. "Dat ligt anders" Lieg ik, maar dat is precies hetzelfde. "Het is gewoon, ik kan niks goed doen" Mompelt Luke. "Heeft het weer met ons te maken?" Vraag ik en hij haald een schouder op. "Je moet gewoon even rustig na denken, en vroeg naar bed vanavond" Grinnik ik. "Ja mam" Moppert Luke en ik rol met mijn ogen. Ik geef hem een knuffel en hij stapt uit en loopt langzaam naar zijn voordeur. Ik twijfel geen moment en start zonder te zwaaien mijn motor en rij naar huis. Ik snap niet hoe ik dat doe, hoe ik elke weer alles fout doe. Ik zucht en met tien minuutjes ben ik weer thuis. Ik heb geen idee of er iemand thuis is maar ik gooi de deur hard achter me dicht. "Hee" Hoor ik naast me maar ik gooi mijn jas op de bank en ren naar boven. Ik plof op mijn bed en voel tranen branden. Ik doe alles fout, ik weet niet wat er met Luke is maar hij is boos, Ashton was vaag en mijn vrienden zijn nu vast allemaal aan het bowlen terwijl ik me aanstel en alleen ben. "Want uiteindelijk ben ik toch waardeloos en alleen"

"Je bent niet alleen, en al helmaal niet waardeloos. Zonder jou stond ik hier niet eens" Mompelt iemand naast me en ik gooi een kussen naar waar het geluid vandaan komt. Ik voel dat het kussen terug gegooit word en draai me geschrokken om. Er is maar een iemand die mijn gegooide kussens altijd terug gooit,

en mist.

"Ashton?" Vraag ik en ik draai me om, ga tegen mijn bedrand zitten en trek mijn knieën op. "Nee de verschrikkelijke sneeuwman" Glimlacht Ashton. "Hoe kom je binnen? Je zei dat je niet kwam?" Vraag ik verbaast en hij gaat naast me zitten en veegt een paar keer met zijn duimen onder mijn ogen. "Ik had tijd, en ik wou je zien, en ik heb de sleutel" Beantwoord hij ze en hij glimlacht. "Oh" Mompel ik en Ashton trekt me op zijn schoot en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik leg mijn hand tegen zijn borst en hij ademt langzaam in en uit. "Maar, waar waren jullie? Ik heb jou en Marlee gebelt maar er werd niet opgenomen" Mompelt Ashton en hij gaat zacht met zijn handen over mijn knie. "Luke heeft een ongeluk gehad" Mompel ik. "Een ongeluk?" Vraagt Ashton geschrokken en ik schrik van zijn harde stem. "Het is okè, hij is thuis" Mompel ik. Ik ben blij dat Ashton en Luke zoveel om elkaar geven, want ze zouden elkaar eigenlijk moeten haten na alles wat ik heb aangericht. "Dus alles gaat goed?" Vraagt Ashton en ik knik. "Hij is aangeredem door een meisje op een skateboard. Zij heeft een gekneuste pols en hij een verdraaide schouder, ze zijn allebei thuis" Mompel ik. "En jij?" Vraagt hij en ik frons. "Ik heb niks?" Vraag ik mezelf hardop af en Ashton legt zijn hoofd zachtjes tegen die van mij. "Ik bedoel, je kwam helemaal, ik weet niet, overstuur thuis" Zegt Ashton. "Ik ben in de war"

"Dat ben je wel vaker, en je praat er dan nu wel meer over maar nog helpt het niet. Waarom vertrouw je niemand? Je vertelde me vroeger alles, denk ik" Zegt Ashton teleurgesteld. "Ik ben in de war, ik stel iedereen teleur en ik veroorzaak alleen maar ruzie" Zucht ik. "Je veroorzaakt niet overal ruzie, wij hebben geen ruzie" Merkt Ashton op en ik rol met mijn ogen. "Ik had het niet over jou, ik had het over iedereen in het algemeen" Ashton haald zijn handen van mijn schoot en zijn hoofd van die van mij. Hij tilt mijn kin op waardoor ik hem wel moet aankijken en hij staart me een tijdje aan. "Ik ken een jongen, een jongen die stapel op je is" Glimlacht hij. "Luke" Zucht ik en ik rol met mijn ogen en kijk naar mijn handen. "Rosalie" Mompelt Ashton. "Stop met die naam alsjeblieft" Mompel ik geiriteerd en hij zucht. "Ik wil je alleen maar helpen" Mompelt hij. "Dat probeerd iederen, maar guess what? Ik veroorzaak alleen problemen en ruzie. Niemand weet hoe ik echt ben, nouja ze kennen me wel maar ze zien niet het verschil tussen een neppe glimlach en een echte" Ratel ik geiriteerd. "Dat doen ze wel, ze zeggen er alleen niks van, zodat jij je betet voelt" Zegt Ashton en ik frons. "Als er iets met mij is en ik zet een neppe glimlach op, dan kijkt niemand daar doorheen" Grinnik ik. "Jawel, dat geloof jij alleen niet" Zegt Ashton en er komt een bedenkelijke frons op zijn voorhoofd. "Als ik me niet goed voel, en iemand ziet dat door mijn glimlach heen, waarom zeggen ze niks?" Vraag ik en ik sta op en draai mijn rug naar Ashton toe zodat ik niet in zijn ogen verdrink. Alsjeblieft Rosalie, stop deze ruzie voordat je er nogmeer veroorzaakt. "Rosalie Bella Hemmson" Zegt Ashton en ik kan al raden dat er een grijns op zijn gezicht geplakt zit. "Iedereen weet, iedereen" Begint hij. "Dat je een zooitje ongeregelt bent in je hoofd. Iedereen, zelfs je kleine zusjes, zelfs die jongen die me de hele tijd aan staarde op je verjaardag. Die van kantoor, met dat rare haar" Zegt Ashton en ik draai me om. "Trevor?" Vraag ik en hij knikt. "What ever" Mompelt hij en hij staat ook op. We schelen niet zoveel maar toch voelt het alsof hij op me neer kijkt en dat maakt me bang. "Je bent bang dat mensen door je glimlach heen kijken, maar dat doet iedereen dus maak je geen zorgen daar om. Je bent bang om alleen gelaten te worden, daarom hebben jij en ik elkaar een jaar niet gezien. Je was bang dat als wij, jij en ik, elkaar weer zouden zien dat je niet meer bij me weg te slaan zou zijn, je was bang dat ik je ging behandelen als grof vuil, omdat je een jaar geleden weg bent gegaan. Maar zo ben ik niet, alleen jij negeerde dat stemmetje wat men een hart noemt. Je luistert niet naar je gevoelends maar elke keer als ik je zoen, bij je ben of je aanraak dan voel ik dat je dat wel doet" Tussen onze lichamen zit nog maar een paar centimeter en de woorden en gevoelends die razen door me heen. Ik weet niet wat ik moet voelen, denken of doen en sluit mijn ogen. "Luister naar je hart, maar hou je hoofd erbij, iets wat jij mij hebt geleerd" Zegt Ashton en zijn armen sluiten zich om mijn lichaam. "Ik hou van je Rosalie, ziels veel" Zegt Ashton zacht en ik knik. "Ik hou ook van jou Ash" Glimlach ik zacht. "Kus me dan, laat het zien" Fluistert Ashton en ik kijk naar mijn handen en dan weer in zijn ogen. Ik hou van deze jongen, en ik heb altijd al van hem gehouden. Terwijl ik mijn gezicht steeds dichter bij die van hem breng, kijk ik in zijn ogen. Ze lichten op en ik glimlach. Dan sluit hij zijn ogen en voel ik dan hij zijn lichaam tegen die van mij drukt. Ik voel de koude muur mijn rug raken en zijn handen liggen op mijn heupen. De kus verandert in zoenen en ik leg mijn handen in zijn nek. "Ik hou ziels veel van je Ash, meer dan van wat dan ook" Mompel ik zacht. "Je bent mijn meisje Rose, of je nou drie en een half uur van me vandaan woont, of naast me ligt" Zegt Ashton en hij glimlacht en ik druk mezelf nogmeer tegen hem aan. "Ik zal altijd je meisje zijn Ash" Mompel ik. "Altijd?" Vraagt Ashton en ik glimlach. "Altijd"

Vote = Opdraging

Rosalie's Kleding; http://www.polyvore.com/cgi/set?id=143691292&.locale=nl