Amnesia ~ Dutch

Hoofdstuk 62

Pov Rosalie

Ik stap met Lynn in mijn auto en zie hoe Ashton ruw Luke mee neemt en hun in zijn auto stappen. "Is Marlee thuis?" Vraagt Lynn en ik haal mijn schouders op. "Volgens mij zijn Marlee en Michael vannacht naar een club, dus die zullen wel laat thuis zijn of bij iemand slapen." Mompel ik. "Oké." Mompelt ze zacht en ik leg mijn hand op haar knie. "Het komt goed zussie, we gaan naar mijn huis en dan hoor ik wat er allemaal is oke?" Vraag ik en Lynn knikt. "En Luke en Ashton?" Vraagt Lynn. "Luke is sterk, Ashton is gewoon jaloers en ze komen er allebei wel bovenop." Glimlach ik. Maar ik weet niet of ik het meen of hoop. Lynn knikt en ik zie Ashton en Lynn elkaar kort aankijken, knikken en dan rijd Ashton weg. Ik start ook mijn motor, en rij langzaam achter hem aan.

Het is stil, en ik vind het te stil. Ik kan er niet tegen als ik iets niet onder controle heb, en ik heb op dit moment niks onder controle. Ik heb op dit moment niet mijn zusje onder controle, mijn vriendje en een vriend. Iedereen doet wat hij of zij zelf wil. En ik snap dat ik niet kan bepalen wat iemand doet. Ik snap dat ik niet kan bepalen waarom iemand iets doet, maar ik wil altijd alles weten, en de controle houden. Maar die is weg. Mijn controle is weg en het komt niet meer terug. Klink ik als een controle freak? Waarschijnlijk. Stel ik me aan? Misschien. Maar als je altijd alles op orde wilt hebben en tegelijkertijd een warboel bent en overal ruzie veroorzaakt, is je leven niet makkelijk. Ik zucht en kijk naar Lynn, die zachtjes slaapt. Ze leunt tegen het koude raam en op dat moment realiseer ik me pas dat ik altijd al veel van haar heb gevraagt. Als ik iets niet wist ging ik naar Lynn, als ik ergens mee zat ging ik naar Lynn. Maar kwam ze naar mij? Nee. Ze heeft nog nooit gezegt dat ik de enige ben die iets van haar weet. Of beter gezegt, ze heeft het nog nooit gemeend. Ze heeft nog nooit hard gehuild en alles los gelaten, in mijn bijzijn. Ik heb haar ook nog nooit zo kwetsbaar gezien als vandaag. Hoe ze zich verschool achter Ashton. Hoe ze in zijn hand kneep en hem vertrouwde. En hij? Hij stond stil. Hij stond stevig in zijn schoenen en hij bleef daar bij. En dat is wat ik nooit heb gekunt. Mezelf vertrouwen. Ik heb nog nooit stevig in mijn schoenen gestaan en ik heb ook nog nooit de diepste geheimen van iemand kunnen bewaren. Ik ben niemand, en dat weet ik nu wel. Ik probeerde altijd iemand te zijn, maar meestal helpt het niet. Ik hoopte iemand te kunnen zijn, maar het lukte niet.

-

Ik stap uit mijn auto en open Lynn's deur. Ze doet slaperig haar ogen open en ik glimlach. "We zijn in Melbourne." Glimlach ik. "Echt?" Vraagt Lynn ongelovig en ik knik. Ze glimlacht maar die lach verdwijnt net zo snel als dat hij kwam. Ik zucht en we lopen samen naar de deur.

We hangen onze jassen op, gooien onze schoenen in het rek en ze ploft op de bank terwijl ik thee maak. Het is bijna tien uur in de avond, en ik ben moe, wil deze witte jurk uit doen en voel me niet goed, maar het gaat niet om mij, maar om Lynn.

"Begin bij het begin." Glimlach ik. Lynn zucht zacht en knikt. "Er is besloten dat Jasmijn bij mama gaat wonen, en ik op mezelf ga." Zegt Lynn. "Jasmijn heeft gezegt dat het haar niet meer uit maakt dat ik naar Melbourne ga, zij wil bij mama blijven," Begint Lynn. Ik wil er tegen in gaan, zeggen dat ze nog te jong is, maar ik hou me in en knik. "Het is nu midden oktober, ze willen begin volgend jaar alles klaar hebben." Zegt Lynn en ik knik. "Rede nummer een dat ik naar Ashton ging, ik wou niet meer bij Jasmijn en mama zijn, die alleen maar samen bezig zijn," Mompelt Lynn. "Mijn vriendinnen vinden die ene jongen die ik leuk vond-"

Vond?

"Niet aardig, dus vriendinnen om heen te gaan heb ik niet meer." Zegt Lynn zonder emotie. "Rede twee om naar Ashton te lopen." Ik zucht en schenk thee voor ons in. "Reden drie, er zijn dingen gebeurt tussen mij en die jongen, waarvan ik geen naam ga noemen" Zegt Lynn en ik knik. "Wat alleen Ashton weet, en alleen hem vertrouw ik maar je hebt nu recht om het ook te weten. Die jongen heeft me gedwongen tot dingen die ik niet wou." Mijn ogen worden groot en tranen vullen mijn ogen. "Lynn," Mompel ik en ze zucht. "Als je een verhaal begint, moet je het afmaken," Mompelt ze. "En dat is precies wat ik nu ga doen."

Pov Ashton

Ik stop voor het huis van Luke en doe de deuren op slot zodat hij er niet uit kan. "Wat was je van plan met Rosalie?" Vraag ik en hij slikt. "Kan je me eruit laten?" Vraagt hij en ik schud mijn hoofd. "Natuurlijk niet, ik wil antwoorden." Mompel ik geïrriteerd. "We hadden ruzie oke? Ze wil me helpen met dingen en ik vroeg of ze uit mijn buurt wou blijven, ik heb het al een keer eerder vertelt!" Roept Luke. Ik herinner het, het gesprek tussen mij en Luke over Rosalie en wat ze allemaal doet voor hem. "Deze ruzie gaat nergens op uit komen Ash, stop het nu" Zegt Luke en ik sla hard tegen mijn stuur. "Snap je het dan niet? Damnit, Luke! Ze heeft gevoelens, jij hebt ze, maar guess what? Ik sta tussen jullie in en dat ben ik zat!" Roep ik boos. "Ze is mijn vriendin, niet de jouwe, en ze kan je helpen met vanalles, maar ik zal er altijd bij zijn!" Ik ga mezelf niet in houden en sla nog een keer tegen mijn stuur. "Damnit, Luke, snap me dan." Mompel ik en ik laat mijn hoofd tegen mijn stuur vallen. Luke schrikt van mijn toeter die ik perongeluk aantikte maar het doet me niks. "Ga." Beveel ik en de deuren gaan open. "En blijf uit de buurt van Rosalie."

Pov Rosalie

Ze heeft het vertelt, ze heeft me alles vertelt. Ze heeft geprobeerd een eind aan haar leven te maken, maar Ashton hield haar tegen. Hoe? Door een simpel smsje. Hij vroeg aan haar welke bloemen ik mooi vind.

Ik

Het ging weer over mij zonder dat iemand het door had. Hij vroeg zo iets doms, en ze legde de scherf weg. Ze vertelde dat Jasmijn binnen kwam en vroeg wat haar zus op de grond deed, tussen de scherven van haar kapotte spiegel. Lynn heeft gezegt dat viel en de spiegel mee nam en ze hebben er samen om gelachen.

Gelachen.

Ze lachen alsof Lynn weer een grap maakte wat niet grappig is, terwijl iedereen stiekem lacht. Ze lachte alsof het niets is. Alsof er elke dag mensen, tiener meisjes, kinderen, zijn die een einde willen maken aan alles.

En het ergste van alles is dat Lynn niks verkeerds heeft gedaan. Haar ouders gaan scheiden, haar zus koos ervoor om weg te gaan, naar Melbourne, haar jongere zusje is te jong om iets te begrijpen, haar vriendinnen zijn er niet voor haar en ze word verliefd op de verkeerde jongen.

De verkeerde persoon op de verkeerde plaats, met de verkeerde tijd.

Niks kan zo gepland zijn als dat het nu is. Het kan niet zo zijn dat er iemand op deze wereld heeft bedacht dat Lynn's leven zo eindigt. Ze snijd niet, en ze heeft maar een keer een poging gedaan. Maar zelfs dat gaat al te ver.

Ashton heeft er ook mee te maken. Hij weet hoe het is om te denken dat je je beter voelt door jezelf pijn te doen. Maar guess what? Niks helpt. Het is niet zo dat als je pijn hebt van binnen, dat je het van buiten ook maar moet hebben, en tonen.

Vote = Opdraging

Rosalie's Kleding; http://www.polyvore.com/cgi/set?id=143693683&.locale=nl