Amnesia ~ Dutch

Hoofdstuk 73

Pov Ashton

Ik pak mijn telefoon van de lader en frons als ik zie dat Rosalie twee keer heeft gebelt, en zelfs een voicemail heeft achtergelaten. Ik unlock mijn telefoon en druk op het bericht. Ik hoor iets vallen en veel gerommel, maar dan hoor ik haar prachtige stem. En zakt mijn wereld in een. ''Wat als hij me niet meer wil? Dat hij het uitmaakt?'' Ik hoor nog meer gerommel en bijt op mijn lip. ''Dan is hij echt gek, je maakt het niet uit om een stomme fout'' Mompelt iemand dichtbij. ''Maar het is niet mijn eerste stomme fout'' Mompelt Rose. ''Ik zoende een ander El, waarom zou hij me dat vergeven?'' Zegt Rosalie en tranen vormen zich in mijn ogen. ''Omdat je hot bent, mensen vergeven hotte mensen sneller, snap je nu waarom ik niet zoveel vrienden heb? Mensen vergeven me nooit, omdat ik niet hot ben'' Zegt de ander. Denk ze dat dit een grap is? ''Ik zoende een ander'' Mompelt Rosalie. ''En ik ken hem nieteens zo goed'' Ik voel mijn tranen niet meer en knijp mijn kussen op de bank fijn terwijl ik in mijn andere hand mijn telefoon vast heb. ''Als hij het daarom uitmaakt dan is hij echt een sukkel, het was een fout'' Zegt het meisje. ''Een van de honderd'' Mompelt Rose. ''Maar als hij je niet wil, dan date je Calvin toch gewoon'' Zegt het meisje en ik frons. Wie is Calvin? ''Wie is Calvin?'' Word er gelachen. ''Die aziaat in de band?'' Zegt het meisje en Rosalie lacht. Ze lacht. ''Hij is geen aziaat'' Word er gezegt. ''Chinees?'' Vraagt ze en ik zucht. ''En hij heet Calum'' Lacht Rosalie. ''Hij is toff, date hem'' Het is stil en ik heb mijn kussen nogsteeds stevig vast. ''Ehm, nee'' Mompelt Rosalie. ''Dan date je Adam toch? Je hebt toch al met hem gezoent'' Grijnst Elena. Het meisje is Elena. ''Is een optie'' Hoor ik Rosalie lachen en dan klik ik het gesprek weg. De tranen die in mijn ogen staan maken mijn zicht wazig en ik gooi mijn kussen door de woonkamer. Het raakt een foto lijst je en al ik het oppak zie ik dat het een foto is van mij en Rosalie op het strand, een paar jaar geleden. Mijn zicht word scherper als mijn tranen over mijn wangen stromen en mijn hart ligt net als het lijstje in heel veel stukjes op de grond. Ik dacht dat ik haar eindelijk had, zonder problemen. Maar ze heeft zelf gezegt dat ze hem zoende. Als hij haar had gezoent dan had ik hem aangesproken, misschien niet heel netjes maar niemand komt aan mijn meisje. Maar ze zoent hem zelf, ik ben niets waard. Ik wist al dat ik niks waard was, het staat op mijn armen en het enige wat ze van me vind is een zielige jongen die aandacht zoekt met snijden. En ik was voor haar gestopt, maar ik verlang. Ik verlang naar een mes, al weken lang. Voor haar ben ik gestopt, ik hou zo ontzettend veel van haar. Ze is diegene die me laat glimlachen ookal is het enige wat ze doet is zich omdraaien in haar slaap. Ze laat me verlangen naar een moment, ze gaf mijn leven zin. Natuurlijk ben ik niet diep depressief geweest omdat ik Niall had, als beste vriend. En omdat ik Calum, Michael en Luke leerde kennen begon ik me niet meer te vervelen.

Toen kwam ze weer in mijn leven en had ik helemaal geen mesje meer nodig. Toch verlang ik, ik verlang naar een mes, naar iets scherps. Ik ben het niet waard en dat moet ik mijn huid laten voelen. Het moet gestraft worden. Mijn huid op mijn armen, die Rosalie altijd stevig vast hielden. Mijn armen die haar middel vast hadden. De armen die haar optilde, de handen die haar kietelde waardoor ze schaterde van het lachen. De gedachte moet weg, ik wil het weg. Ik moet iemand hebben om mee te praten. Als ik in mijn contacten kom zie ik Luke staan. Luke. Ik stuur hem een bericht, omdat ik bang ben dat hij mijn stem niet zal verstaan en leg mijn telefoon weg, afwachtend tot zijn reactie. Luke woont is Melbourne. Hij woont vlakbij Rosalie, hij kan naar haar toe. Ik pak mijn telefoon weer en slik. Ik klik met trillende handen op mijn telefoon en de toon gaat over. ''Met Luke, ik ben ff bezig, spreek je later'' Hoor ik zijn voicemail en ik slik. Luke, neem op. Ik bel nog een keer en deze keer hoor ik zijn voicemail niet eens, de toon word stil gelegt en ik gooi mijn telefoon boos richting de muur. Het valt er tegen aan en het scherm breekt, maar dat kan me niet schelen. Ik zet mijn handen in mijn haar en snik zacht.

Ik wil Rosalie. Ik wil haar in mijn armen hebben, ik wil haar vast houden, voorzichtig, alsof ze elk moment kan breken. Ik wil haar haar achter haar oor strijken en ik wil glimlachen in stilte. Ik zal een kus geven op haar voorhoofd en we zullen in slaap vallen. Ik heb haar nodig. Het is een drugg, dat niet op te lossen is. Ik zal haar nooit meer loslaten als ik haar vast zou hebben. Ik wens dat ik alles kon vergeten en dat we opnieuw konden beginnen. Ik zou tegen haar aan botsen en mijn boeken laten vallen. Ze mompelt wat en help me met oprapen. Ik wil weg lopen maar ze trekt me terug en glimlacht. ''Ik ben Rose'' Zou ze opnieuw glimlachen. ''Ehm'' Zou ik mompelen en nog eens zou die glimlach tevoorschijn komen. ''Hee Irwin!'' Word er dan achter me geroepen en ik draai me om. Ik zou achteruit lopen, bang voor de jongens die aan komen lopen en Rosalie zou weer een arm om me heen slaan.

''Vriendinnetje?'' Vraagt Stan en ik slik. ''Ja ik ben zijn vriendin, problemen mee?'' Zegt ze en ik slik. ''Je bent hot'' Grijnst Stan. ''Maar ze is mijn meisje, dus verdwijn alsjebliefd'' Brom ik en mijn ogen worden groot van mijn eigen woorden. Ik heb nog nooit iets tegen hem gezegt. ''Rustig Ashton'' Lacht Stan en hij glimlacht naar me. ''Ze is hot'' Fluistert hij nog en dan loopt hij weg. ''Hij heeft me nog nooit Ashton genoemt'' Mompel ik. ''Ik heb hun vaker gezien, en ik vind het echt erg, vanaf nu ben ik dus je vriendin'' Zegt Rose en ik glimlach.''Dat hoeft niet, ik bedoel ik heb heus wel vrienden'' Lieg ik. ''Ik zie je altijd alleen, en ik zeg niet dat je niemand hebt maar je bent altijd alleen of met Stan, die je in elkaar slaat'' Zegt Rose. ''Mijn hele naam is trouwens Rosalie, maar ik vind Rose leuker'' Glimlacht ze. ''Ik ben Ashton, zoals je misschien al hoorde'' Glimlach ik. ''Aangenaam Ashton'' Glimlacht Rose. ''Welke les heb je zo?'' Vraagt ze en ik kijk op mijn rooster. ''Biologie'' Mompel ik. ''Dat dacht ik al, ik ook namelijk en ik zit altijd achter je, maar nu dus naast je'' Zegt Rosalie en ik frons. ''Ik heb je nog nooit gezien'' Mompel ik beschamend. ''Maakt niet uit, ik jou ook niet'' Lacht ze maar ik zie dat ze liegt, iedereen kent mij. Ik ben de zwakte van de school.

Die dag hadden we maar een les dat we niet samen zaten, want zij had simpel weg gewoon een ander vak. En de rest van de week ging precies zo. En ook de volgende maanden en jaren. En toen studeerde we af en gingen we beide apart. Ze ging naar Melbourne, en ik miste haar meer dan ik zelf wilde. Maar je hoofd en je hart, je gevoel, het werkt niet altijd samen. En zo ook nu, nu ik weer Luke bel, doet mijn hart andere dingen dan mijn hoofd zou willen. Maar zo is het nu eenmaal, liefde overwint.

Rosalie's Kleding; http://www.polyvore.com/cgi/set?id=143721365&.locale=nl