Amnesia ~ Dutch

Hoofdstuk 48

Pov Rosalie

Ik sla Michael tegen zijn hoofd en pak de 'reserve' laptop van de bank. "Ik ben vier uur klaar" Roep ik door het huis en ik geef Marlee en Michael een knuffel. "Wacht!" Roept Ashton en ik frons. "Ik ga rond het middag eten naar huis, ik spreek je vanavond wel" Glimlacht Ashton en ik knik en geef hem een kus op zijn wang. "Bye" Roep ik nog en dan spring ik mijn auto in en rij ik achter Trevor aan naar het café.

Ik stap uit en geef Trevor een knuffel. "Hoe was je verdere verjaardag babe?" Vraagt hij en ik grinnik en bestel een coffee voor ons beide terwijl Trevor me vragend aanstaart. "Ja het was wel aardig" Mompel ik. We lopen naar buiten en Trevor zucht. "En wie was die jongen die om je middel hing, waar was Luke?" Vraagt Trevor en ik slik. "Lang verhaal" Mompel ik. "Rosalie" Dreigt hij maar ik stap snel mijn auto in en rij naar Advence.

"Rose wacht!" Hoor ik Trevor roepen maar ik druk snel op de lift knop en voel hem in beweging komen. Als ik bij de derde verdieping ben en de deuren open gaan staat een hijgende Trevor me op te wachten en ik grinnik en trek hem mee het kantoor in. "Oke ik heb je vast wel eens vertelt over een oude vriend genaamd Ashton" Mompel ik snel en hij knikt. "Nou das Ashton" Grinnik ik. "En Luke?" Vraagt Trevor en ik pak mijn spullen en zucht zacht. "Ik heb nooit echt iets voor hem gevoeld, het was schijn" Beantwoord ik en het verbaast me dat de waarheid zo over mijn lippen rolde. "Weetje Rose, je vertelt me bijna nooit wat, en je verandert langzaam in iemand die ik niet ken" Zegt Trevor. Ik slik en knik ongemakkelijk terwijl ik ga zitten en probeer te negeren wat hij net zei. "Vertel me meer over Ashton, ik heb geen tijd gehad om met hem te kletsen dus wil ik wel wat weten" Zegt Trevor en ik heb het gevoel alsof hij me aan het interviewen is. "Er valt niks te vertellen" Mompel ik. "Als hij zó'n goede vriend van je is dan wel" Dramt Trevor door. "En ik weet dat hij dat is, niet liegen" Zegt hij erna en ik draai me om. Hij probeert me opener te krijgen. Ik moet een goed weerwoord bedenken. "Ga je nog iets zeggen?" Vraagt Trevor en ik rol met mijn ogen. "Ga aan het werk, het is al lang tijd" Ik tik mijn wachtwoord in en ga aan het werk terwijl ik Trevor's ogen in mijn rug voel branden.

-

Ik zit alleen in de pauze en drink langzaam mijn thee terwijl ik nadenk over zijn woorden. Ben ik echt veranderd? Toen hij me leerde kennen was ik negentien en ik kwam heel vrolijk en open het kantoor binnen. Ik ben nu eenentwintig, ik heb veel aan mijn hoofd en ik wil graag alleen zijn, waarom begrijpt niemand dat? Eigenlijk is het heel simpel, omdat ik niks vertel. Maar ik wil ook niks vertellen. Ik ben niet ongelukkig, ik heb vrienden en familie, zelfs een auto. Alleen ik was zo overtuigd helemaal verliefd te zijn, dat ik het uitmaakte met Luke voor Ashton. Maar nu ben ik niet zeker of ik het allemaal wel zie zitten, een vriendje, liefde. Hij heeft gezegt dat hij gevoelens voor mij heeft, toen ik mijn gevoelens vertelde. Maar was dat echt of ook schijn, niemand weet het. Ashton is mijn beste vriend, en ik wil hem niet kwijt, ik heb hem net terug.

Eigenlijk is het dom, dacht ik echt dat ik zomaar Luke kon dumpen om achter Ashton aan te lopen? Dacht ik echt dat hun band zou werken als ik met de helft van de band een relatie heb? Het zoenen met Luke was echt, de gevoelens waren er, maar de 'Ik hou van je' bestond niet. Bij Ashton bestaat het gevoel, de 'ik hou van je' bestaat en toen ik vertrok, de kus bestond. Maar ben ik verliefd, dat is de vraag.

En wat doe ik nu? Ik iriteer me aan mezelf, en ik twijfel vooral aan mezelf. Ik laat Trevor zitten, zoals ik al vaker heb gedaan, en toch komt hij terug. Hij is de enige die ik ken die altijd terug zal komen, maar heb ik dat nodig? Ik snap dat hij wilt helpen. Maar als ik alleen gelaten wil worden dan wil ik alleen gelaten worden. Maar boos tegen hem doen is dom, dom en vooral zwak. Dom omdat dat mijn ding is, en zwak omdat hij niks verkeerds doet.

"De pauze is afgelopen" Hoor ik naast me en ik kom op uit mijn gedachte en knik zacht terwijl ik achter Trevor aan het kantoor inloop. Moet ik iets gaan zeggen waardoor hij zich beter voelt? Waardoor ik me beter voel? Ik ga achter mijn bureau zitten en zucht zacht. "Trevor ik wil alleen zijn" Dat is echt het stomste wat ik ooit kon zeggen. "Dat ben je ook" Zegt Trevor. "Of wil je dat ik helemaal weg ga?" Vraagt hij erna. Ik veroorzaak ook overal ruzie. "Nee dat bedoel ik niet, ik bedoel dat ik je hulp niet nodig heb" Ratel ik nerveus. "Nee dat bedoel ik ook niet!" Roep ik door mezelf heen. "Je denkt teveel na" Grinnikt Trevor. "Wat?" Vraag ik en ik bijt op mijn lip en draai mijn stoel naar hem toe. "Stop met nadenken en volg je hart, ik weet veel over je maar niet genoeg om je te helpen. Het is aan jou de keus of je me laat helpen of niet" Zegt Trevor. Ik knik en zucht. "Ik heb het uitgemaakt met Luke omdat ik altijd al wat gevoeld heb voor Ashton maar ik weet niet of ik nog wel wat voor Ashton voel" Mompel ik snel achter elkaar. "Wat?" Hoor ik achter ons en mijn ogen worden groot. "W-wat doe jij hier?" Stotter ik. "Ik dacht ik zeg je nog even gedag voor ik naar Sydney vertrek" Zegt Ashton met een zwakke glimlach en ik bijt op mijn lip. "Je hebt altijd al iets voor me gevoeld?" Vraagt hij en ik knik langzaam. Trevor grijnst en ik weet me geen houding te geven dus verberg ik mijn rode wangen door naar de grond te kijken. Ik hoor voetstappen en mijn hoofd word zachtjes opgetilt. "Ik zie je van het weekend" Zegt Ashton en dan drukt hij zijn lippen zachtjes op de mijne. Hij wrijft met zijn duimen over mijn wangen en laat dan los en loopt weg. Bij de deur zwaaid hij nog en dan verdwijnt hij de lift in. Trevor fluit en het enige wat ik kan doen is staren. "Je hebt gewoon tijd nodig om te beseffen hoeveel hij wel niet voor je betekend" Zegt Trevor. Ik voel zachtjes aan mijn onderlip en voel de zijne nog na tintelen. "Ik weet hoeveel hij voor mij betekend, maar niet hoeveel ik beteken voor hem"

-

"Ik ben thuis!" Roep ik en ik zet mijn tas op de grond en gooi mijn tas richting de kapstok. "Ik kook spaghetti!" Roept Michael en ik grinnik. "Mikey, waarom heb je eigenlijk nog een eigen huis" Lach ik en hij grinnikt. Ik ga op het aanrecht zitten en kijk hoe hij kookt terwijl hij nadenkt. "Je kan net zo goed hier wonen" Grap ik. "Misschien is dat wel een goed idee, maar wil je me wel in huis?" Vraagt hij onzeker en ik grinnik. "Ofcourse" Grinnik ik. "Marlee moest weer nablijven" Lacht Michael en ik rol met mijn ogen. "Hoe krijgt ze het voor elkaar" Lach ik. "Ze was boos op de leraar en schoor hem kaal" Zegt Michael. "Kaal?! Is ze wel lekker?" Roep ik en hij haalt zijn schouders op. "Nooit geproeft, jij wel?"

-

Ik open een oog en zucht als ik Marlee hoor gillen. Als ik op de klok kijk zie ik dat het half acht is. "Ik heb me verslapen!" Gilt ze en ik hoor Michael zeggen dat hij hun ziekmeld maar dan begint Marlee nog harder te gillen. "Rosalie maakt me meestal wakker maar vandaag moet ze weer zachtjes zijn!" Roept Marlee. Ik sla mijn benen over mijn bedrand en schud een paar keer met mijn hoofd. "Hoezo word je altijd wakker, ik ben altijd zachtjes" Mompel ik slaperig. "Je slaat met deuren, alle deuren" Lacht Marlee en ik rol met mijn ogen. "Maar moet jij niet naar je werk?" Vraagt Marlee. "Ik moet er om acht uur zijn" Mompel ik.

"Rose, het is bijna kwart voor acht"

Ik schrik en mijn ogen worden groot. "Dat meen je niet! Zeg dat dan meteen!" Gil ik en ik ren de badkamer in. "Nee ik wil douchen! Ik ben ook te laat!" Roept Marlee na een paar seconde maar ik doe de deur opslot en spring enkele minuutjes onder de douche. Dan kleed ik me snel aan in de kleding van gister en ren ik naar beneden. "Nu kom ik dankzij jou nog later" Roept Marlee. "Ik moet er over tien minuten zijn en jij over drie kwartier!" Roep ik terug en ik pak mijn laptop en vlieg het huis uit. In mijn auto doe ik mijn haar snel in een knot en dan rij ik naar Advence.

Ik ben om twee minuten voor acht op de parkeer plaats en ik ren het grote gebouw in. "Morgen Rose" Hoor ik sommigen en ik zwaai kort en stap de lift in. Daar doe ik mij haar goed, trek ik mijn shirt recht en doe ik snel make-up op en dan loop ik ons kantoor in. "Goedemorgen" Glimlach ik alsof er niks is gebeurt en ik ga op mijn bureau stoel zitten en zet het laptopje op tafel. "Jij bent-"

"Precies optijd" Praat ik door Sam heen en hij lacht. "Precies" Lacht Trevor en ik knik. "Verslapen?" Vraagt Trevor en ik kan het niet laten om weer met mijn ogen te rollen. "Jep" Grinnik ik. Ik moet echt aan mijn te laat skills gaan werken. "Nou goedemorgen dan, iemand coffee?" Vraagt Sam terwijl hij opstaat en ik knik en zak onder uit in mijn bureaustoel. "Heb ik zeker nodig" Mompel ik als ik me bedenk dat ik nog helemaal niet heb gegeten. "Ik zal er extra veel suiker in doen" Lacht Sam. "Nee! Straks vallen mijn tanden eruit!" Lach ik en Trevor grinnikt en staat ook op. "Ik zorgt voor een broodje gezond" Mompelt hij en dan zijn ze allebei weg. Ik haal mijn schouders op en start mijn laptop op. Ik hoop dat de laptop die ik heb besteld snel aankomt want met dit dingetje ben ik volgend jaar nog bezig.

Vote = Opdraging

Rosalie's Kleding; http://www.polyvore.com/cgi/set?id=143608769&.locale=nl