Amnesia ~ Dutch

Hoofdstuk 18

Pov Rosalie

Hij komt dichterbij en ik vloek zachtjes in mezelf dat mijn nieuwschierigheid altijd wint. Ik had nu kunnen eten met Luke en Melanie, in plaats van dat ik zijn broer moest volgen. ''Hoe gaat het?'' Vraagt Matthew en ik haal mijn schouders op. ''Dat aanschouw ik als een goed, waarom ben je terug?'' Vraagt hij en ik zucht en haal diep adem. ''Voor mijn werk'' Mompel ik. Maar ik betwijfel of hij het heeft gehoord want hij negeert mijn antwoord. ''Hoe is het in Melbourne?'' Vraagt hij en ik knik als een goedkeuring. Het gaat goed in Melbourne, ik kan je broertje alleen niet uit mijn hoofd krijgen en word gek van mijn eigen gedachte. ''Mooizo'' Mompelt hij, deze keer wel reagerend op mijn antwoord. Hij glimlacht, dezelfde glimlach als hem, en slaat een arm om me heen. ''Wil je anders afspreken morgen, als vrienden?'' Vraagt hij en ik huiver. ''Ik heb de hele week veel werk te doen, ik kan niet'' Rolt er uit mijn mond en ik zucht onhoorbaar. ''Oh, jammer'' Zegt hij gemeend maar alles wat ik doe is liegen. ''Ik moet gaan, sorry dat ik je achtervolgde, ik dacht echt dat je iemand anders was'' Ratel ik snel en ik trek zijn arm van mijn schouder af. ''Geen probleem, leuk je weer gesproken te hebben'' Zegt Matthew en ik knik en hij geeft me onverwachts een knuffel. ''Het is fijn om te weten dat het goed met je gaat, ik zie je wel weer'' Zegt Matthew en ik knik en sla twijfelend mijn armen om zijn middel. ''Ik zie je heus nog wel'' lieg ik glimlachend en dan zwaai ik kort voor ik de hoek om loop en zo snel mogenlijk terug naar ons hotel ren. Ik ben zijn broer achterna gegaan. Ik kon mezelf niet stoppen, het enige wat ik op dat moment dacht was hem, ik moet hiermee stoppen, ik ben zo dom bezig. Ik plof op een bankje neer en zet mijn handen in mijn haar terwijl ik naar de grond voor me kijk. Ik ben zo druk, ik heb best wat vrienden, maar ik vergeet hem niet. Ik ben in Sydney voor werk, voor werk. En alsnog heb ik het gevoel overal hem tegen te kunnen komen. Overal kan hij zijn.

-

Als ik wakker word is het half elf. Ik schrik eerst van de tijd maar herinner me dan dat we pas om twee uur een meeting hebben met een meidengroep en een uur later een intervieuw met een band. Gister heb ik nog een half uur lopen na denken op het groene bankje. Tot Melanie me vroeg waar ik bleef. Ik was meteen opgestaan en ben zo snel mogenlijk terug naar het hotel gelopen met de smoes dat ik een oud bekende tegen kwam. Het is deels waar, alleen heb ik verteld dat ik een vroegere beste vriendin tegen kwam en niet de broer van- never mind. Ik heb op het bankje nagedacht over hoe ik er nu voor sta in de liefde. En ik ben erachter gekomen dat ik zwaar wanhopig aan het doen ben. Dus heb ik het stop gezet. Alles. Ik ga niet meer denken aan hem als hem. Ik ga aan hem denken als een oud bekende, die ik leuk vond maar wat nooit iets is geworden. Ik ga hem voor me zien als mijn vroegere vriend, en niet als die schattige jongen met die kuiltjes in zijn wangen. Ik ben volwassen, ik kan nadenken. Alleen doe ik dat niet altijd op het goede moment. Ik denk altijd na over hem als een of andere God, terwijl hij niet magisch is. Teminste, niet meer in mijn ogen. En nooit meer in mijn ogen. Kan je zomaar van de seconde op de seconde je gevoelends stop zetten? Nee. Ga ik dat doen? Ja. En het gaat me lukken.

Ik glimlach naar vier meiden die aan de ronde tafel gaan zitten en Melanie en Sam gaan ervoor staan terwijl ik een kruk pak en aan een aparte tafel mijn verslag van gisteren afmaak. Melanie had alles al verbetert en na gekeken, maar toch wil ik het zelf nog een keer checken voor ik het opstuur naar Advence. ''Dit is Rosalie, zij maakt de verslagen, maar doe maar alsof ze er niet is'' Zegt Sam en ik kijk op en zucht. Ja tuurlijk, doe maar alsof ik er niet ben. Ik grinnik en mail een paar dingen voor ik weer word'13 open en luister naar de vragen en de meiden die ze beantwoorden. Zelf ken ik de meiden band niet, maar ik ben er wel achter gekomen dat we een paar bandjes interviewen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn voor meer publiciteit. Maar wat is mijn taak, verslagen maken. En niet tijdschriften in elkaar zetten.

-

''Het interview met de jongens begint zo, het lijkt me raar om mijn broer vragen te stellen'' Mompelt Melanie in zichzelf terwijl ze rondjes loopt en ik knik en pak hun dossiers. ''Ik heb ook geen idee of ik de jongens van de band ken of niet, Luke vertelt er eigenlijk nooit wat over, sowieso spreken we elkaar niet vaak maar toch'' gaat Melanie door. Volgends mij is ze zelfs een tikkeltje zenuwachtig. ''Maar waar woont hij dan?'' Vraag ik verward. ''Geen idee, een kraakpand misschien? Als zus hoor ik dat te weten niet waar?'' Vraagt Melanie en ik haal mijn schouders op. ''Misschien gaat het wel helemaal niet goed met hem, en dan ugh, Rose help'' Zegt Melanie en ik lach om het gezicht dat ze nu trekt. ''Het gaat vast goed met hem, hij ziet er niet slecht uit hoor'' Lach ik en ze trekt haar wenkbrauwen op. ''Hoe bedoel je 'hij ziet er niet slecht uit' vind je Luke knap?'' Vraagt Melanie en ik grinnik en haal mijn schouders op. ''I don't know, hij is niet lelijk'' Grinnik ik. ''I know'' Lacht Melanie. ''Maar als zus moet je toch een beetje, zorgen voor je broer, nietwaar?'' Vraagt ze en ik knik. Nu we het er zo over hebben, waar woont Luke eigenlijk, woont hij alleen of thuis? Ik zucht en hoor een klop op de deur. ''Luke's band is here'' Hoor ik Luke met een mislukte robot stem en ik schrik als ik zie wie er voor me staan. ''Haii'' Mompelen ze allemaal en ik knik en de vier jongens gaan zitten. ''We moeten er alleen bij zeggen dat hij de band verlaat'' Zegt Luke en hij wijst naar een jongen met bruin haar en een tank top aan. ''Maar daar gaat het nu niet om'' Mompelt Melanie en de vier jongens kijken Melanie nieuwschierig aan, terwijl Luke de vragen allang weet. Voor me zitten Michael, Luke, een jongen met zwart haar en de jongen waar Luke het net over had. Michael kijkt me een beetje ongemakkelijk aan en ik glimlach om hem gerust te stellen. "Dus deze jongens willen maar een paar seconde zomer, Mmh."

Pov Ashton

"Kom op man, je wilt dat toch zo graag?" Zeurt Niall door en ik zucht en schop tegen een steentje op het lange grind pad. "Ik weet niet man, Luke enzo" Mompel ik een beetje nerveus en Niall fronst. "Wat is er met Luke?" Vraagt hij en hij weet donders goed wat ik bedoel. Toen Rose weg ging kwam Niall in haar plaatst. Nee Niall en ik hebben nooit samen geslapen, of iets wat ik en Rose altijd deden. Maar hij is een van mijn beste vrienden nu. Al een jaar lang. "Ash" Mompelt Niall en hij knipt met zijn vingers voor mijn ogen. "Eh yeah?" Komt er uit mijn mond en Niall lacht. "Wat is er mis met Luke? Gaat het weer over die meid?" Vraagt Niall alsof hij de naam van 'die meid' niet weet. "Rosalie, en ja daar gaat het over" Mompel ik. "Je komt er wel over heen mate" Stelt Niall me gerust en hij klopt op mijn schouder als teken dat hij het echt meend. "Ik probeer het" Grinnik ik, wetend dat ik steeds dieper en dieper in de liefde zak. "Dus ik kan Luke bellen?" Vraagt Niall en ik knik en knak mijn knokkels zoals ik dat altijd doe. "Hee met Niall" Hoor ik hem enkele minuten later. "Kunnen we praten over de band? Ya know, over Ashton enzo?" Vraagt Niall erna en ik hoor Luke's stem maar ik hoor niet wat hij zegt. "Ja ik heb hem over gehaald" Lacht Niall waarna hij met zijn arm tegen me aan leunt. "Toff Luke, morgen?" Hoor ik Niall. Nieteens even, Ashton kan jij morgen ook? Ik grinnik en Niall eindigt het gesprek. "Je moet mannanger worden" Lach ik en Niall rolt met zijn ogen, net zoals zij altijd doet.

Mijn God, hou op.

Vote = Opdraging

Rosalie's kleding; http://www.polyvore.com/cgi/set?id=142093960&.locale=nl