Amnesia ~ Dutch

Hoofdstuk 17

Pov Rosalie

Daar zit je dan, achter je laptop, achter een bureau in een grijze kamer. Oh, in Sydney. Met Melanie en een onbekende band voor je, op krukjes. Zo als dit had ik het me totaal niet voor gesteld. Melanie heeft inmiddels al een paar vragen gesteld, Sam neemt het op en Luke zit naast me rondjes te draaien op zijn stoel. Luke en ik mogen niet praten, dat verstoord het interview. Voor zover je het een intervieuw kan noemen, tot nu toe. Ik begin me te iriteren aan Luke omdat hij maar rondjes blijft draaien en ik gooi een propje naar zijn hoofd. Hij grinnikt en raapt het op om er vervolgends naar te kijken en erop te gaan tekenen. Even later krijg ik een propje tegen mijn hoofd terug en ik vouw het open.

Wat is jullie dag progamma?

Staat er in mooie sierletters geschreven. Ik zucht en pak een dikke stapel met mappen en papieren en pak de blauwe map eronderuit. Ik zet mijn laptop weg om de map fatsoenlijk te kunnen openen en laat bijna alles vallen waardoor ik geiriteerd zucht. En het is pas elf uur. We moeten nog de hele dag. ''Kunnen we even een pauze nemen? Het is bloed heet en jullie kletsen al een half uur over niks'' Zegt Luke opeens. De band - waarvan ik de naam nogsteeds niet weet - staat op en knikt. Melanie en Sam lopen hun achterna maar ik blijf zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. ''Kom je? Het is zeker wel vijfentwintig graden hier'' Zegt Luke en ik knik. ''Ik maak hier eerst nog even alles in orde'' Mompel ik, mijn stem is schor, al heb ik de hele dag nog niet gepraat. Maar misschien is dat ook juist de reden. ''Okee, ik ben zo terug'' Zegt Luke en nog geen seconde later is hij het kleine kamertje uit. Ik zucht en leg alle mappen bij elkaar, en alle papieren. Het logboekje die we moesten invullen doe ik in mijn - eigenlijk Melanie's - tas en ik orden nog de taken op naam volgorde. Ik hou ervan als iets goed voor elkaar is, en als ik weet wat er gebeurd en de controle heb over iets. Niet dat ik een lijst bij hou of zoiets. Maar als alles op volgorde ligt, letterlijk en figuurlijk, ben ik wel rustiger. Ik kan namelijk zo erg stressen dat ik andere aansteek, erg irritant.

''We gaan weer beginnen mensen, kom op'' Zucht Sam en ik schrik als iedereen het kantoor weer in komt. ''Heb je wel pauze gehad?'' Vraagt Melanie en ik knik snel en ga weer zitten. Als iedereen zit en we weer willen beginnen stormt Luke binnen en gaat hij snel zitten. ''Rose'' Fluistert hij zacht en ik kijk om. ''Je hebt geen pauze gehad, ga'' Fluistert hij. ''Nee'' Mompel ik en ik klap mijn laptop weer open en start een nieuw veld op. Word werkt niet mee en Luke tikt me aan waardoor ik geiriteerd zijn kant op kijk. ''Hier'' Glimlacht hij. ''Dankje'' Mompel ik, het water flesje aanpakkend en nu pas heb ik door hoe warm ik het wel niet heb. Ik leg het flesje in mijn nek en voel mijn huid al snel koud worden. ''Ik zei het je, neem pauze'' Grinnikt Luke maar na een boze blik van Melanie houd hij meteen zijn mond. Wat misschien ook maar beter is ook, ik moet een verslag maken, en vanavond mailen naar Melbourne. Ik leg wat dingen om te lezen voor Luke neer en hij glimlacht kort en ik richt me alweer op mijn laptop.

-

Luke ligt op mijn bed terwijl ik rondjes loop en Melanie mijn tekst na leest op mijn laptop. ''Morgen moeten jullie een hele leuke band interviewen'' Zegt Luke opeens. ''Genaamd?'' Vraag ik en hij grijnst. ''Five Seconds Of Summer'' Mompelt hij. ''Oke, en die zijn speciaal omdat?'' Vraag ik en zijn grijns word nog groter. ''Ik ken die band'' Mompelt hij en Melanie lacht. ''Hij zit in die band slimpie, maar ik dacht dat we echte bands gingen interviewen en niet broekie's'' Zegt Melanie en ik lach zo hard dat mijn wangen er pijn van gaan doen. ''Nou gezellig'' Mompel ik. ''Hoeveel leden zijn er?'' Vraag ik en hij mompelt wat en ik kijk hem nieuwschierig aan. ''Eigenlijk vier, maar Niall zei dat hij een nieuw lid had gevonden dus misschien binnenkort meer'' Grinnikt hij. ''Da's profesioneel, zomaar mensen erbij voegen'' Mompel ik uitdagend en Luke steekt zijn wijsvinger op maar is stil. ''Das waar, maar we worden gewoon de beste band ever'' Lacht hij en ik knik. ''Natuurlijk Luke'' Lacht Melanie. Ik grinnik en duw Luke van mijn bed af en ga er vervolgends languit op mijn bed liggen. ''Hee'' Mompelt Luke grinnikend en ik zucht en sluit mijn ogen. ''Het blijft mijn- het bed van het hotel, dat nu even een week van mij is'' Glimlach ik en Luke schudt zijn hoofd en gaat naast me op de rand zitten. ''Weetje Luke, dat jullie helemaal niemand als pianist hebben'' Zegt Melanie opeens en Luke zucht. ''We zijn misschien nog niet helemaal compleet, maar-'' Melanie begint hard te lachen en trekt ineens weer een serieus gezicht. ''Loser''

-

Ik grinnik om Luke die als een vier jarig meisje de eetzaal in huppelt en we gaan aan een tafeltje bij het raam zitten. Terwijl ik de straten over zwerf met mijn ogen ontmoeten twee groenige ogen en donker haar me. Wat doet hij nou hier, in Sydney. ''Ehm, ik ben zo terug'' Mompel ik. Melanie en Luke knikken wat verrast en ik loop de eetzaal uit zonder dat mijn ogen de jongen los laten. Hij stapt de bus in en ik kan de bus nog net optijd redden als ik erachter kom dat ik geen kaartje heb. Ik voel al het bloed naar mijn hoofd stijgen en hoop dat er geen controle komt. Ik zie dat hij uitstapt en ik bid tot onze gelukkige God dat ik hem bij hou. Hij loopt een steeg in en daar zie ik hem twijfelend naar een paar deuren kijken. Ik kuch en hij draait zich geschrokken om. Zijn ogen worden groot waardoor zijn irissen nog groter worden en daarna vormt zich een cheeky smile op zijn gezicht.

''Kijk wie er terug is''

Vote = Opdraging

Rosalie's kleding; http://www.polyvore.com/cgi/set?id=142093960&.locale=nl