Hoofdstuk 35

349 24 0
                                    

Pov Rosalie

"I dare you to kiss meh!" Gil ik mee met de radio en ik dans terwijl ik met een doekje over alle meubels in mijn kamer ga. "On the dance floor!" Ga ik verder en ik kijk op als de deur open gaat. "Hee" Mompel ik als Luke binnen komt en ik glimlach en hij geeft me een kus terwijl hij de radio zachter zet. "Hoelang ben je er al?" Vraag ik en hij haald zijn schouders op. "Even, Michael hield me op" Lacht Luke en ik grinnik en gooi de laatste dingen weg. "Eigenlijk komt het niet uit maar ik ben blij je te zien" Grinnik ik. "Mooizo" Lacht Luke. Ik ruim wat spullen op en stap over een paar meubels die ik klaar had gelegt om te schilderen en Luke kijkt naar al mijn spullen op mijn bureau. "Wat ga je doen?" Vraagt hij fronsend. "Ik wou mijn nachtkastjes een andere kleur" Grinnik ik terwijl ik een pot open maak. "Was mijn zwerfer kleding je niet opgevallen?" Vraag ik en Luke lacht met me mee. "Nee" Grinnikt hij. "Je bent overal mooi in"

-

We zitten met zijn allen, en dan heb ik het over Luke, Michael, Marlee en ik, achter de tv met een kom soep tv te kijken als mijn telefoon gaat. Ik pak hem op en zie Lynn in het scherm staan waarop ik frons. "Het word een gewoonte hè, bellen tijdens een film" Zegt Marlee. "Ja" antwoord ik afwezig en in loop weg zonder wat te zeggen. "Rose" Mompel ik en ik hoor gesnik aan de andere kant. "Lynn?" Vraag ik meteen en mijn hart zinkt naar de grond. "We hebben je nodig Rose" Hoor ik Lynn zeggen en ik frons en bijt op mijn lip. "Wat is er gebeurt?" Vraag ik bezorgd. "Mama- ik en mama-" Stottert ze en ze slikt. "Ik kan niks zeggen over de telefoon, papa is thuis" Fluistert ze. "Wat is daar erg aan? Waarom huil je?" Ratel ik en zelf voel ik tranen over mijn wangen lopen. "Het gaat over papa" Zegt Lynn. "Hij is- we zijn erachter-" Stottert ze. Ik krijg kippelvel over mijn lichaam en kijk op de klok. "Ik kom dit weekend Lynn" Mompel ik en ik hoor een paar deuren slaan. "Met Harold" Zegt mijn vader geiriteerd. "Hee pap met Rose" Glimlach ik door mijn tranen heen. "Gaat alles goed daar? Ik kom het weekend langs" Zeg ik en mijn vader kucht. "Dit weekend is niemand thuis, kom volgend weekend maar" Zegt mijn vader. "Maar-" ik kan niks meer zeggen omdat er word opgehangen en ik ga op de trap zitten.

"Hee, wat is er?" Vraagt een bezorgde Luke en ik draai mijn hoofd van hem weg. "Wie belde?" Vraagt hij erna en ik slik en haal mijn schouders op. Ik zit al een half uur op de trap te bedenken wat ik kan doen, Lynn was helemaal overstuur en mijn vader wou me duidelijk niet hebben dit weekend. "Gaat het over Ashton?" Vraagt Luke. "Serieus Rose die jongen maakt je kapot" Zegt hij erna. "Hij moet leren om-"

"Nee!" Gil ik door hem heen en hij kijkt me geschrokken aan. "Niet al mijn verdriet gaat over hem! Ik denk niet vaak meer over hem!" Roep ik naar Luke. Ik denk nog wel elke dag aan Ashton maar dat hoeft Luke niet te weten. "Mijn familie is er ook nog!" Roep ik naar hem en al mijn iritatie's komen nu naar boven. Al mijn gevoelends racen door mijn aders. "Ik heb zelfs nog vrienden die jij niet kent, misschien hebben die wel iets en ben ik daarom zo geschrokken dat ik even alleen wil zijn!" Lieg ik en hij zucht en haald een hand door zijn haar. "Sorry oke?" Roept hij. "Sorry dat ik je wilde helpen en je wil troosten! Sorry dat ik er voor je wil zijn!" Roept Luke. Ik heb geen spijt van mijn woorden en ik heb geen spijt van mijn geschreeuw. Maar Luke moet stoppen nu of ik hou het niet meer, zoals ik net eigenlijk had. "Troost me dan" Mompel ik terwijl er een traan over mijn wang gaat. Het duurt even voor Luke realiseert wat ik zei voor hij zijn armen om me heen slaat. "Beter?" Grijnst hij en ik duw zijn armen weg. "Hoe bedoel je?" Vraag ik. "Niks" Mompelt Luke en zonder wat te zeggen loop ik naar boven. Ligt het aan mij of doet hij alsof hij het slachtoffer is en ik zomaar uitval?

-

Ik open een oog en sluit hem meteen vanwege het velle licht. "Wie heeft mijn gordijn open gezet" Kreun ik en ik probeer mijn ogen te openen om te zien hoe laat het is. "I did" Hoor ik een stem en als ik mijn ogen open komen de ogen van Niall me tegemoed. "Melanie is weg en ze zei dat ik een ontbijt voor je moest maken, omdat Marlee ook weg is" Zegt Niall blozend en ik grinnik en kijk naar het broodje en de melk naast mijn bed. "Bedankt" Mompel ik terwijl ik mijn ogen open. "Dat doen vrienden" Zegt Niall. "Al werd ik een tikkeltje gedwongen" Mompelt hij. "Waar is Luke?" Vraag ik en hij krabt aan zijn achter hoofd terwijl hij nerveus knikt. "Met Melanie weg" Mompelt Niall. "Oke" Knik ik emotie loos. "Hij houd van je Rose" Zegt Niall. "Weet ik" Antwoord ik. "Jij ook van hem?" Vraagt hij en de muren die ik heb gebouwd brokkelen in een keer af. "Ja" Antwoord ik als ik ontdek dat ik staar en ik werp een blik op de blonde jongen die met de bandjes om zijn pols speelt. "Weetje Rose, ik weet dat ik me niet met je moet bemoeien. En ik weet niet wie die jongen is, maar ik hoop dat het een verdomd knappe, aardige jongen is want anders verdient hij jou echt niet" Zegt Niall. Ik bijt op mijn lip en accepteer mijn gevoelens totaal niet op dit moment. "Ik ken trouwens een jongen die het telkens over een meisje genaamd Rose of Rosalie heeft, mijn beste vriend om precies te zijn, hoe ironisch" Lacht Niall. "Hoe heet hij?" Vraag ik nieuwschierig maar voor ik uit kan praten stormt Luke naar binnen. Ik staat hem aan en zie achter hem Melanie staan die schuldig haar blik op de grond rust.

Vote = Opdraging

Rosalie's Kleding; http://www.polyvore.com/cgi/set?id=142932359&.locale=nl

Amnesia ~ DutchWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu