Amnesia ~ Dutch

Hoofdstuk 32

Pov Rosalie

Ik hoor een glas vallen en ik open een oog om een bebloede jongen een kamer in te zien gaan. Moe en dronken dat ik ben loop ik de jongen achterna, Luke achterlatend. Ik open de deur waar hij inging en zie kleine stukjes glas in zijn donkere krullen zitten. In de kamer staat een bed en een paar kastjes - natuurlijk, in elke club zijn slaapkaamers -. "Hee boy, gaat het?" Vraag ik met een schorre stem. "Ik ben oke, bedankt" Mompelt hij. "Zo ziet het er niet uit" Grinnik ik. Mij ogen worden zwaarder en ik wrijf er kort in. Ik zoek naar een doek en maak het snel nat met een flesje water dat er ligt. Ik kom dichterbij en zonder te zeggen haal ik de stukjes glas uit zijn achterhoofd. "Ik moet het nat maken, sorry" Mompel ik en ik giet een beetje van het flesje over zijn achterhoofd. Hij kreunt en zet zijn nagels in zijn hand terwijl ik op mijn lip bijt en zijn haar wat schoonmaak. Het bloeden is gestopt maar de wond zelf is nog open. "Ik denk dat dit gehecht moet worden" Mompel ik. "Ik ga mensen bellen, moment boy" Mompel ik. "Hoeft niet, ik ga zelf-" Hij draait zich om en zijn ogen worden groot. "Ehm, zie ik er zo slecht uit boy?" Vraag ik zacht en hij schud zijn hoofd. "Herken je me niet?" Vraagt de jongen en ik staar naar de vele armbandjes om zijn polzen. "Nee ik ken je niet, hé dit armbandje heb ik ook" Glimlach ik en ik sluit mijn ogen en zucht. "Weet jij toevallig waar hotel Hos- nee hoe heette het nou" Ik zucht en vecht tegen mijn slaap. "Ben je moe?" Vraagt hij. "Ne- Ja" Hij zucht en ik snuif. "Mag ik een armband? Ze zijn zo mooi" Giegel ik en ik merk dat de alcohol mijn moeheid over neemt. "Rose" Mompelt hij. "Hoe weet je mijn naam?" Hij zucht en bijt op zijn lip. "Wij kennen elkaar, maar je bent te dronken - of moe - om dat te zien" Zegt de jongen. "Hoe heet je dan?" Vraag ik en hij kijkt me gebroken aan.

"Ashton"

Mijn ogen springen open en ik hap naar adem. De flashback die ik een paar seconde geleden kreeg flitst door mijn hoofd en ik krijg alle beelden terug van die avond. Zaterdagavond. Ik zucht zacht en kijk om me heen. Ik lig in mijn eigen kamer, met mijn dekens naast me opgerolt. Mijn kussen ligt op de grond en mijn hele gezicht is rood. Ik was hem aan het vergeten, ik kan hem niet vergeten. Ik heb onmogelijke gevoelens en ik weet niet hoe ik alles op een rijtje kan zetten. Ik twijfel geen moment en sla de dekens van me af. De maan schijnt vel mijn kamer in en ik kijk er even naar voor ik mijn lot volg en me in een korte broek en topje hijs. Ik moet even lopen. Ik bijt op mijn lip en loop zo stil mogenlijk naar beneden. Het is half vier en over drie uurtjes gaat mijn wekker alweer. Ik zucht en pak mijn tas en sluit de deur. De frisse buiten lucht doet me goed en ik maak even helemaal mijn hoofd leeg.

Het liefst zou ik nu het potje van de kast pakken, het stuk gooien, en alle briefjes lezen. Ik zou ze opnieuw en opnieuw in mijn hoofd herhalen tot ik er ziek van word. Ik zou ernaar staren tot ik het kan dromen. Maar dat zal wel niet zo moeilijk zijn, dromen over Ashton.

Ik slik en bijt op mijn lip als ik mensen zie lopen aan de overkant van de straat. Ik ben moe, ik ben kapot, en toch loop ik hier in het donker om half vier s'nachts in het park. Ik ga zitten op een grijs versleten bankje en kijk naar het groepje jongens die dronken heen en weer loopt. Ik huiver en probeer me te verbergen maar een van hun heeft me gezien en ik ren zo snel als ik kan weg van het park. Gelukkig zijn ze dronken genoeg om me niet achterna te rennen en ik probeer op adem te komen als ik aan de andere kant van het parkje sta. Als ik het goed heb woont Luke hier vlakbij. Ik zoek een bordje met straat namen en als ik tussen alle letters de zijne zie twijfel ik geen moment en loop ik erop af. Waarom ik dit doe? Ik hem mijn beste vriend nodig.

Ik bel aan en ga op het koude stoepje zitten. Als er na een paar minuten nog niet open word gedaan bel ik nog een paar keer aan. Mijn hart gaat nog tekeer van het rennen door het park en ik schrik van een klik en de deur gaat open. Een mooi blond meisje doet open en haar glimlach verdwijnt als ze mij ziet. "Oh, hallo" Mompelt ze en ik voel mijn gevoel naar beneden zakken. "Hoi" Mompel ik. "Is Luke hier?" Vraag ik zacht en ik probeer haar niet te slaan. "Luke?" Vraagt ze en ik knik. "Die woont twee deuren verder" Sist ze en dan word de deur voor mijn neus dicht gesmeten.