YENİ KOMŞUM

Yakınlaşma

Umarım severek okursunuz. İyi okumalar💕💕💕
Bir süre öylece kaldık. Gülerek geri çekildim. "Şimdi ödeştik galiba? " Bana anlamaz bir bakış atınca açıklama gereği duydum. "Sen ağladığında ben yanında olmuştum. Sende teşekkür etmiştin...bende teşekkür etme, bir dahakine de sen benim yanımda olursun ödeşiriz demiştim hani...hatırlamadın mı? " "Haaa...evet evet. Hatırladım. Hatta sonra bu olaydan kimseye bahsetme diye seni uyarmıştım. " "Aynen. O zamanlarda korkuyordum senden. " Söylediğim şeye gülünce durup gülümsemesini izledim bir süre. Çok güzel gülüyordu be. O an aklımdan tek bir şey geçiyordu. Ona sarılıp seni seviyorum diye bağırmak. Hayat küs kalmak için çok kısaydı. Ama bunu yaparsam bir daha gün yüzüne çıkamayacağımı bildiğim için onu izleye devam ettim. Onu izlediğimi fark etmiş gibi bana döndü. O da beni izlemeye başladı. Bu anı bozan şey ise aniden gelen hapşuruğum oldu. "Hapşu. " "Çok yaşa. " "Hep beraber. "
Daha sonra Uraz beni bizim mahallede bıraktı. Ona kısaca teşekkür edip eve doğru yürümeye başladım. Biraz yürümek iyi gelir diye düşündüğümden erken inmiştim.  Evin önüne geldiğimde Savaş'ı gördüm. Omu burada görmeyi beklemediğinden şaşırmıştım. Yanına gittiğimde "Savaş? " desem de o hiçbir şey dememişçesine bana bakmaya başladı. Bana bir ömür gibi gelen süreden sonra nihayet konuşmaya başladı. "Biliyor musun? Çok güzelsin. Yani...tenin bebek gibi. Saçların...gözlerin...hepsi bir uyum içindeler. Hepsi senin için yaratılmış gibi. O kadar güzelsin ki..
.uğruna ne şiirler yazılır. Gördüğüm en güzel kızsın. " Kaşlarımı çatıp ona baktım. Nereden çıktı ki bu şimdi? Zoraki bir şekilde gülümseyip "Teşekkür ederim de....nereden çıktı şimdi bu? " dedim. Omuz silkip "Aklımdan geçenleri bilmeni istedim. " dedi. Bir adım atıp aramızdaki mesafeyi azalttı. "Peki Selin...sen benim hakkımda ne düşünüyorsun? Bunu duymayı çok isterim. " Savaş bugün bir...tuhaftı sanki.
"Savaş...sen iyi misin? Tuhaf gibisin sanki. 

 "İyiyim...çook iyiyim hatta. Ee ne düşünüyorsun benim hakkımda? " Bende onun gibi omuz silkip cevap verdim. 

"İyi bir arkadaşsın işte. Ne bileyim? Zaten beynim patlamak üzere. Senin ne işin var burada ayrıca? "

 "Seni üzgün görünce aklım sende kaldı. "

 "Beni düşündüğün için teşekkür ederim ama Uraz yanımdaydı zaten. " Uraz deyince çenesini sıktığından sinirlendiğini  anlamıştım. 

"O çocukla aranda ne var? " Kaşlarımı çatıp cevap verdim. 

 "Savaş...kusura bakma ama...bu seni hiç ilgilendirmez. Bu benim özel hayatım sonuçta. "

Ne münasebet canım? "Selin...seninle ilgili her şey beni de ilgilendirir. Bunu anlasan iyi edersin? " Bir adım da ben attım. Ardından gözlerinin içine iyice bakıp "Anlamazsam n'olur? " dedim. O sırada annemin sesini duydum. 

"Selin? " Dönüp baktığımda Sema annemi gördüm. Bize doğru geliyordu. 

"Anne? " Yanımıza gelip Savaş'a baktı. Gülümseyip "Aa Savaşcığım, Merhaba! Nasılsın? " deyince kaşlarımı çatıp anneme baktım.

 "Siz nereden tanışıyorsunuz? " "Hani geçenlerde bize gelen Şule teyzen vardı ya, Savaş onun oğlu. Hatırladın mı? " O kimdi ya?

"Hı hı hatırlamaz olur muyum? " Annem Savaş'a dönüp "Siz nereden tanışıyorsunuz? " deyince ben lafa girip "Okuldan....aynı sınıftayız. " dedim. Savaş da beni onaylayınca anneme dönüp "Hava da soğudu mu ne? Hadi biz eve gidelim. Savaş da gidiyordu zaten. " Savaş'a söz hakkı vermeden annemi yukarı çekiştirdim. Sorular sorsa da geçiştirip kendimi odaya attım. Ve gözümü kapatıp düşünmeye başladım.      
Uraz'ın benim okuluma gelmesi, bana inanan tek insan olması, sarılmamız, annemin bana inanmaması, Savaş'ın tuhaf tavırları....hepsini düşündüm. Annem bana değil de Gözde'ye inanınca...kendimi aldatılmış hissetmiştim. Bana inanan bir tek Uraz vardı. İlişkimiz bitti demiştim ama olmuyordu. Ben onsuz olamazdım artık. Özellikle de şu son zamanlarda yalnızdım. Sığınacak bir yer arıyordum. Ve bu yer Uraz'ın yanıydı. Buna emindim artık. Günün geri kalanında annemle komşularımıza misafirliğe gittik. Burdakiler diğer evimdekilerin aksine gerçektiler. Samimiydiler. Ama diğer evimdekiler...farklıydılar. Yapmacıktılar.
Annem ve babam defalarca kez aramışlardı ama hiç birine cevap vermedim. Konuşmak istemiyordum. Konuşursam ağır konuşurdum çünkü. Telefonuma gelen mesajla telefonuma baktım. Turkcell'dendi. İnanmıyorum yaa...fatura! Otomatik ödeme vardı ama anneme kartlarımı verdiğimde iptal ettirmiş olmalıydı. Zaten alışverişe de çıkmam gerekiyordu. Of Allah'ım of! N'apacaktım ben? Annemden isteyemem, kumbaramdaki çok fazla yok. Ne yapıp edip o parayı bulmam lazımdı benim.
Sabah kendiliğimden uyandığımda saate baktım. 6.00. Erken uyandığım için tekrar yatmayı denedim. Ama nafile! Gözlerimi ovuşturup telefonumu elime aldım. Biraz sosyal medyada gezindikten sonra gözüm cuma yazısına çarptı. Yes be! Bugün cumaydı. En sevdiğim gün. Haftanın  son günü. Neşeyle ayağa kalkıp kısa bir duş aldım. Üstümü giyinip mutfağa geçtim. Annem daha uyanmamıştı. Bugün de kahvaltıyı ben hazırlayayım diyerek dolaba yöneldim. Ve şok! Dolap tam takır kuru bakırdı. Eski dolabımız aklıma geldi. Tıka basa doluydu. Her sabah annem kahvaltıyı hazırlardı. Hatta...hatta bazen babam, Çağrı ve ben hazırlardık. Çağrı...babam. Aklıma gelince burnumda bir sızı hissettim. Onları çok özlemiştim. Çağrı'nın beni şakalarla uyandırmasını....anne ve babamdan gizli yaptığımız şeyler. Hepsi aklıma geldi. Onları en yakın zamanda görmeye gitmeliydim. Dolapta bulduklarımla kahvaltı hazırlayıp annemi uyandırdım. Sofrayı görünce çok mutlu oldu. "Tatlım, ne gerek vardı? Ben yapardım. " Gülümseyip "N'olcak canım? Elime yapışmadı ya...bugün de ben hazırlayayım dedim. " Beraber kahvaltımızı ettikten sonra vedalaşıp dışarı çıktım.
Evin önümde gördüğüm kişilerle gözlerim doldu. Babam ve Çağrı. Onlarda beni görünce gülümseyip yanıma geldiler. Babam bana sarılınca bende ona sarıldım. Sarılışımıza Çağrı da katıldı. Bir süre öylece kaldık. Geri çekilince babam beni öptü. "Günaydın aşkım. " Böyle uyanmayalı uzun zaman olmuştu.