YENİ KOMŞUM

Uyanış

Geçte  olsa yeni bir bölümle karşınızdayım. Umarım severek okursunuz. Sizi seviyorum♥♥

Doktorun söyleyeceği şeyi beklerken kalbim öylesine hızlı atıyordu ki adeta yerinden çıkacaktı. Yanımda duran annemin elini tuttum. İkimizde farkında olmadan birbirimizin elini delicesine sıkıyorduk. Ama şu an ikimizinde umurunda değildi. 

''Celal Acar'ın yakınları? '' 

''Biziz. '' Zorlukla cevap verdim. Doktor derin bir nefes alıp, kafasını salladı.

''Celal Bey karnından vurulmuş. Şanslıymış ki kurşun fazla derine inmemiş. Kolay bir ameliyatla kurşunu çıkardık. Ama vücudu bu ameliyata nasıl bir tepki gösterecek, bilemeyiz. Bu yüzden her hale karşı müşahede altında tutacağız. Zor kısmını atlattık, rahatlayabilirsiniz. '' Doktorun söylediği şeylerle gözlerimi kapatıp, tuttuğum nefesimi verdim. 

''Allah'ım çok şükür. '' Anneme dönüp sıkıca sarıldım.  

''Kurtuldu babam...kurtuldu! '' Hala inanamıyordum. Babam kurtuldu lan! Annem konuşunca annemden ayrılıp, hızla doktora döndüm. 

''Peki ne zaman görebiliriz ? '' 

''Şu an için bu imkansız. Kendine gelmeden göremezsiniz. '' Yüzüm düşmüştü birden. Ama   babam uyanmıştı ya gerisi mühim değildi.Yine de  şansımızı denemekte fayda var diyerek doktora itiraz ettim.

''Lütfen, sadece 5 dakika. Gerçekten...sadece 5 dakika. 1 saniye bile geçirmeyeceğim. '' Doktor kararından vazgeçmeyecekmiş gibi duruyordu. Ama öyle üzgün bakıyordum ki beni bu halde kim görse hayır diyemezdi. Doktor sıkıntıyla  nefes verdi.

''Yanına giremezsiniz, sadece yoğun bakım odasını gösteren camdan izleyebilirsiniz. Ama o da  çok değil. '' Doktorun dediği şeyle tekrar mutlu olmuştum.

'' Bu yaptığınızı hiçbir zaman unutmayacağım. Çok teşekkür ederim. '' Babamı görmek ile yeterdi şimdilik. Mutlu bir şekilde hemşireyi takip ettik. Alt kata indiğimizde kalbim yine çok hızlı atıyordu. Annemin elini iyice sıkmaya başlamıştım. Yoğun bakım odasının olduğu kata gelince hemşire bir odanın önünde durdu. O odanın içine girip, stor perdeyi indirdi. İşte o an, tam o an kablolara bağlı halde yatan babamı gördüm. Onu öyle görmek, inanın bana ölmek bile daha kolaydı. 

''Baba! '' Elimi cama koyup, ona dokunmaya çalıştım. Sanki o an bir elim babamda, bir elim annemdeydi. Yine birleşmiştik. Ve bundan sonra da asla ayrılmayacaktık.

''Celal! Sevgilim, n'olmuş sana? Kim kıydı sana?  '' Annem ağlayarak konuşurken üzülerek bir anneme bir babama bakıyordum.

  Celal, sözümüzü hatırla sevgilim. N'olur... n'olur bırakma bizi... ''  

''Babam! '' Sesin geldiği yöne baktığımda onu gördüm. Gözde'yi. Ağlamaktan akmış olan rimeli gözlerini kapkara yapmıştı.  Kalbi gibi...

Bir anda gelen bir sinirle onun yanına gittim. Omuzlarından itip, babamın bulunduğu odaya gelmesini engelledim. Bunu beklemediğinden afallamıştı. Birkaç adım geri gitti. Ardından kendine gelip, yanıma geldi. ''Selin, n'apıyorsun? '' 

''Git buradan. '' Bana anlamaz bir bakış atınca iyice sinirlendim.

''Babamın yanına gidemezsin! O benim babam, o Çağrı'nın babası, o ablamın babası... Ama senin baban değil. Git buradan! '' 

''Selin sen ne diyorsun ya? ! O benim de babam. Hatta senin değil benim babam! '' Ona tam cevap vereceğim sırada Uraz yanıma gelip, kolumdan tuttu. 

''Selin, n'oluyor burada? '' Kolumu Uraz'dan kurtarıp, Gözde'ye yöneldim. Ama Uraz  elini karnıma koyup, bunu engelledi. 

''Uraz bırak kolumu! ''