YENİ KOMŞUM

İZMİR

Öncelikle herkese selamlar herkese merhabalar! Bu bölüm çok hızlı yazılmış bir bölüm oldu ve bayağı da kısa. Ancak ülkemizin bu döneminde emin olun içimden yazmak gelmedi. Kaç gündür neler çekiyoruz hep birlikte.
İzmir depreminde hayatını kaybedenlere Allahtan rahmet ve yakınlarına başsağlığı diliyorum. Hepimizin acısı çok büyük. Olur da bir şeye ihtiyacınız olursa(konuşmaya bile) bana yazabilirsiniz her yerden.
İnstagramım; F.toprak.x
Sizleri çok seviyorum. İyi okumalar❤️❤️❤️

Uraz belimden tutup beni Barıştan ayırırken sinirle ona döndüm.
"Uraz bak Barışı buldum. Neden ayırıyorsun? " Urazın gözünde endişenin izlerini yakalamıştım anlam veremediğim bir şekilde.
Uraz gözlerini benden çekip Barışa çevirdi.
"Kusura bakmayın. Bir yanlış anlaşılma oldu. " Ben de Barışa döndüğümde başımdan vurulmuşa döndüm. Barış nerdeydi?
Barış olduğunu düşündüğüm kişi Barış değildi. Oldukça şaşıran çocuk önemli değil deyip yanımızdan giderken Uraz çenemden tutup yüzümü ona çevirdi.
"Selin? İyi misin? " Urazın güzel yeşillerine bakarken hala yaşadığım şokun etkisindeydim.
"Uraz... o Barıştı. Yemin ederim Barıştı! " Urazın gözlerinde endişenin izlerini fazlasıyla görüyordum.
"Değildi güzelim. Değildi. O öldü. "
***
Eve gidene kadar Urazla konuşmak yerine camdan dışarıyı izlemiştim. Noluyordu bana? Kafayı mı yiyordum?
Bugün gördüğüm kişi Barıştı. Yemin edebilirdim buna. Ama Uraz geldikten sonra ona baktığımda bir başkasını görmüştüm. Nasıl olmuştu bu?
"Selin. Geldik. " Uraza dönüp kafamı hafifçe salladım.
"Görüşürüz Uraz. " Kendi sesimi ben bile anca duyuyordum.
Urazla beraber arabadan indik. Uraz yanıma gelince ona sarıldım. O da sıkıca beni sararken akamayan gözyaşlarım gözümü yakıyordu.
Bir süre sonra Urazla gerçekten vedalaşıp eve girdim.
Kendimi hızla duşa atarken gözyaşlarım kendiliğinden akıyordu. Suyun altında durup hiçbir şey yapmadan ağlıyordum.
Yaşadıklarımı kaldıramıyordum. Kaza, Barışın ölümü, onun bıraktığı boşluk, unutmak istesem de Sema ve Kemal ebeveynlerim, Gözde....
Neler yaşamıştık? Neler yaşıyorduk? Ve daha da önemlisi neler yaşayacaktık?
Yaşıtlarımın tek derdi üniversite sınavıyken benim dertlerimden ona sıra bile gelmiyordu.
Hızla banyodaki işlerimi halledip saçlarımı kuruttum. Üstümü değiştirip yatağa geçtikten sonra yorgun olduğumdan hızla uykuya dalmıştım.
****
"Selin! Hadi sıra sende! "
Barış'a gülümseyip okey taşlarından birini çektim. Çektiğim taş uygun olunca ıstakama koyup atmak için beklettiğim taşlardan birini attım.
"Ya o değil de Selin, Ecrin! Bugün burada kalalım hep beraber. Sabaha kadar oyun oynayıp yeni aldığımız filmi izleriz. Nasıl olur? " Barışa gülümseyip heyecanla onu onayladım.
"Çok güzel olur! Hem annemler de iş gezisinde! Ecrin? "
Ecrin de bizi onaylarken mutlulukla oyuna döndük.
Film izledikten sonra mutfaktaki bulaşıkları atmıştık hep beraber.
İçeriye gidecekken dışarıya çıkan Barışa döndüm. "Barış? Nereye gidiyorsun? " Barış bize dönüş buruk bir şekilde gülümsedi.
"Benim gitme vaktim geldi kızlar. Sizleri çok seviyorum. Sizi asla bırakmak istemiyorum ama gitmem gerek. "
Barış bir anda giderken arkasından Ecrinle koşuyorduk. Ama o kadar hızlıydı ki yetişemiyorduk.
Bir anda yere düşerken gözlerimi açtım.
Hızla ayağa kalkıp etrafıma bakarken ağladığımın farkında bile değildim.
"Selin! Güzelim dur! " Urazın sesini duysam da kapıya doğru adım attım.
Belimde Urazın elini hissedince ağzımdan bir hıçkırık çıkmasına engel olamamıştım. Hızla Uraza döndüm.
"Uraz bırak beni! Buradaydı! Aşağıdaydı! " Urazın gözlerinde acıyı görmüştüm.
"Değildi. Değildi Selin! " Ne yaparsam yapayım Uraz beni bırakmıyordu. Göğsüne vurup beni bırakmasını söylesem de bırakmıyordu. En sonunda pes edip yere çöktüm.
Hıçkırıklarım artarken elimle yere vuruyordum.
"Buradaydı Uraz! Buradaydı! " Uraz da benim yanıma gelirken gözlerimden akan yaşların haddi hesabı yoktu.
"Kabustu. Gerçek değildi. " Ona dönüp sinirle baktım.
"Gerçekti! Gerçekti! " Ayağa kalkmak için atak yaptığım sırada Uraz yine belimden tutup bunu engelledi.
"Uraz bırak! Bırak beni! Oradaydı! Gerçekten oradaydı! Bırak! " Çırpınışlarım boştu.
Uraz beni bırakmıyordu.
Uraz birden çenemi tutup kendisine çevirdi. Kızarmış yeşil gözlerine karşılık kızarmış maviler...
"Selin! Kendine gel artık! Barış öldü! Barış öldü! " Ağlamam durmuştu.
"Hayır...hayır! Yalan söylüyorsunuz! Hepiniz yalan söylüyorsunuz! "
***
Urazdan devam
Selin'i bıraktıktan sonra içim hiç rahat değildi. Bugün 5 dakika yanından ayrılmıştım ve döndüğümde hiç tanımadığı birine sarılırken bulmuştum onu. Başta arkadaşı sansam da yanına gidince bana onu Barış diye tanıtınca neler döndüğünü anlamıştım.
Selin iyi değildi. Bunu bilsem bile inanmak istemiyordum. Yaşadıkları çok ağırdı hiç belli etmese bile.
Ama düzelecekti. Biliyordum.
Akşam saat 9'da Selin'i arasam da açmamıştı. Endişelenip annesini aradığımda onların evde olmadığını, Selininse evde uyuduğunu söylemişti. Ondan da izin alıp eve girmiştim.
Bir saat kadar onu uyurken izledikten sonra kendi kendine söylenmesini duyunca yanına yaklaştım.
"Barış...gitme...dur! " Elleriyle yorganı sıkıyordu. Alnından terler akıyordu.
Tam onu uyandıracakken kendi kendine uyandı. Hızla ayağa kalkıp birkaç saniye düşündü. Kendine gelince aşağı gitmek için kapıya yöneldi. Hızla yanına gittim. Belinden tutup kendime yasladım.
Selin'i Barış'ın burada olmadığına inandırmak için dakikalarca dil dökmüştüm.
Ama nafileydi. Selin bir saat kadar göğsüme yaşlı bir şekilde ağlamaya devam etmişti. Bir saatin sonundaysa zar zor uyuyakalmıştı.
Onu yatağına çıkarıp izlemeye başladım. Sıkıca sarılmıştı bana. Sanki beni de kaybetmek istemiyormuş gibi. Ona bakarken kalbim sıkışıyordu.
Onu öylesine seviyordum ki hiç bırakmak istemiyordum.
Onu ne zaman bıraksam başına bir şey geliyordu.
Yüzündeki acı uyurken bile belliydi. Barış onun en yakınlarındandı ve şimdi onu kaybetmişti. Çok acı bir şekilde. Aynı arabada o da vardı. Ve Barış, Cem yüzünden ölmüştü. Dolaylı yoldan Selin yüzünden. Selin'e göre. Bundan dolayı kendini suçluyordu belli etmese de.
Onu iyileştirecektim. Nasıl yapacaktım bilmiyordum ama yapacaktım.