အပိုင္း ၁၃

5.5K 414 18
                                        

(Unicode) နံနက်ရောက်သည်အထိရဲသွေးမှာ သိုးနေတုန်း။ ရောင်စဉ်လည်းအိပ်နေရာ သက်တံ့ခေါင်းတွေမူးဝေစွာနိုးထလာခဲ့သည်။ အဖြူရောင်ကြွေပြားကပ်ထားသော မျက်နှာကြတ်ကြီးကိုသူကြည့်ကာ သူ့ကိုယ်သူဘယ်ရောက်နေလဲစဉ်းစားရသည်။

*ငါသေပြီလား.....*

ဘေးဘက်လှည့်ကြည့်ရာ သူ့လက်ကိုတင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်ပြီးအိပ်ပျော်နေသောမဟားတရားရန်သူရောင်စဉ်ကိုတွေ့လိုက်ရပါသည်။

"ငါမသေသေးဘူးပဲ"

ရောင်စဉ်လက်နှစ်ဖက်ကြားထဲကသူ့လက်ကို သူဆွဲထုတ်လိုက်ရာ ရောင်စဉ်နိုးသွားသည်။

"ဟင်.   အော်  မင်းသတိရပြီလား ငါကသေပြီထင်နေတာ"

"သေ သွားတာမှပိုကောင်းဦးမယ် ငါ့ကိုဘယ်သူဒီခေါ်လာတာလဲ"

"ငါလေ....မင်းကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတ်သေချင်ရင်အပြင်မှာသေပါ အဆောင်မှာလာမလုပ်နဲ့ အဆောင်နာမည်ဆိုးမထွက်စေချင်လို့ မင်းကိုကယ်လိုက်တာ မင်းသေကြောင်းကြံတယ်ဆိုတာ ငါနဲ့ဒီတစ်ယောက်ကလွဲလို့ဘယ်သူမှမသိပါဘူး ငါမင်းကိုကယ်ချင်လို့ကယ်တာမဟုတ်ဘူးဆိုတာပြောပြတာပါ"

ဟိုကဘာမပြောရသေး အိုးမလုံအုံပွင့်နေသောရောင်စဉ်လေး စကားပွစိထိုးလာသည်။ သာလိကာဝင်စားသူလေး 😂😂😂

ရဲသွေးလည်းထိုခါမှနိုးလာသည်။

"ဆရာဝန်ကပြောတယ် မင်းရေထဲအကြာကြီးနေလို့အခုအဖျားရှိတယ်တဲ့ ငါတို့သာအချိန်မှီမကယ်ရင်မင်းသေနိုင်တယ်တဲ့ ဆန်ပြုတ်ကလွဲပြီးဘာမစားရဘူးတဲ့လေ မင်းအဖေ ဖုန်းနံပါတ်မသိလို့မခေါ်လိုက်ရဘူး ဟိုကောင်မလေးတစ်ယောက်တော့ဆက်သွယ်လိုက်တယ်"

"ဘာ......ဘယ်သူလဲ.....နှင်းဆိုတဲ့ဟာလား"

"မင်း ဖုန်း contactထဲမှာအဲ့ဒါပဲရှာတွေ့လို့ပါ"

သက်တံ့ထပ်၍စိတ်ပျက်သွားသည့်ပုံနှင့် ထ ထိုင်လိုက်သည်။

"မလှူပ်နဲ့လေ မင်းကိုဆေးသွင်းထားတာ "

"ငါအဆောင်ပြန်မယ် ဆေးရုံမနေဘူး "

"ဟေ့ကောင် စိတ်လျှော့ပါ "

ေခ်...ေခ်...ေခ်...(complete) Место, где живут истории. Откройте их для себя