ေခ်...ေခ်...ေခ်...(complete)

အပိုင္း၇၂

(Uni) မနက်လင်းလာသော် ပြတင်းပေါက်ကနေ ထိုးကျလာသောနေရောင်စူးစူးကြောင့် ရောင်စဉ်မျက်လုံးကိုလက်နဲ့ကာရင်း အိပ်ယာမှကုန်းကြုံးထလိုက်သည်။ တစ်ညလုံးငိုထား၍ သူ့မျက်လုံးမှာဖောယောင်နေပေသည်။

မျက်လုံးကိုလက်နဲ့ပွတ်လိုက်ပြီး ဖုန်းကိုတစ်ချက်ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့....miss callတွေအများကြီးဝင်နေတာကိုသူတွေ့လိုက်ရသည်။

.....ဟင်......စေရာဘာလို့ငါ့ကိုဖုန်းတွေခေါ်ထားတာလဲ......

ည ညဆိုသူ silentချအိပ်တာမို့ဖုန်းခေါ်သံကိုမကြားလိုက်ခြင်းပင်။ ဘာမှန်းမသိ၍ ရောင်စဉ်ဖုန်းပြန်ခေါ်လိုက်သည်။

.....လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသောtelephoneမှာ စက်ပိတ်ထားပါသဖြင့်...............

စေရာဖုန်းကစက်ပိတ်ထား၍ သူသံသယဝင်မိသည်။

"ဒီတစ်ယောက်ကဘာလား......ငါ့ကိုစိတ်ပူအောင်လုပ်နေတယ်.."

ရောင်စဉ်အိပ်ယာကထပြီး...ရေချိုးကာ မနက်စာစားပြီး ကားသွားတော့သည်။

"သား....ကုန်ပို့ပြီးရင် စောစောပြန်လာနော်....မနက်ဖြန်သားမွေးနေ့ရောက်ပြီ....သိလား"

"ဟုတ်အဖေ...."

စိတ်မပါလက်မပါအသံနဲ့ သူကားမောင်းပြီးထွက်သွားလေ၏။
သူ့အဖေလည်းသူ့ကြည့်ပြီး သက်ပြင်းတစ်ချက်ပြီးတစ်ချက်ချလို့နေသည်။

ကုန်ပို့တဲ့နေရာက ဒီနေ့ မုံရွာထဲမို့ သူတဖြည်းဖြည်းအလွမ်းရိပ်တွေဝေလာလေသည်။

မုံရွာအဝင်စမှာ တွေ့လိုက်ရတဲ့အုပ်မှိူင်းစိမ်းစိုနေသောအပင်ကြီးတွေ........သြော်.....မကြာခင် သူစီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ကိုရောက်တော့မှာပါလား..........
သစ်ပင်တွေကိုဖြတ်ကျော်ရင်း...ထင်းခနဲတွေ့လိုက်ရတဲ့ ကျောင်းကြီး...အခုဆိုကျောင်းဂိတ်ကသူတို့တုန်းကလိုပန်းခြံလေးနဲ့ကျောင်းနာမည်လေးရေးထားတာမဟုတ်ပဲ..ပိုပြီးခမ်းနားလာသလိုပင်....ဂိတ်ရဲ့ဂုံးကအရင်ကထက်ပိုပြီးမြင့်ကာကြီးမားထည်ဝါလှသည်။

တက္ကသိုလ်နာမည်ကြီးကိုလည်းခမ်းနားစွာရေးထားပြီးရွှေရောင်ကွတ်ထားတာကြောင့်ပိုပြီးတင့်တယ်လှသည်။