کارن که میدونست زیاده روی کرده سراسیمه دنبال موبایلش گشت
و دست اخر نزدیک به مبل پیداش کرد
کمی طول کشید تا شماره ی جف و بگیره.
اولین زنگش بی جواب موند ولی دومی جواب داده شد
ک-جف.
ج-بله
ک-لیام که اینجا بود باهم حرفای خوبی نزدیم!
ج-بهترِ بگی نزدی!
کارن تو واقعا احساس مادرانه نداری؟داشتی از اول ؟یا فقط بازی میکردی این نقش و؟
ک-تو خوبی بسمونه
ج-خب؟
ک- بلایی سر خودش نیاره!
ج-خودت خوب بلدی چی بگی مغز طرفت بسوزه .بلدی پیشگیری کنی اونموقع میکردی! شرم اور..
کارن نتونست بیشتر تحمل کنه پس گوشی و قطع کرد.بابت حرفاش پشیمون نبود فقط میترسید از نبودن لیام!
___
بی هدف خیابونای اطراف پرسه میزد.ادمارو میدید بچه ها,
حیوونای خونگی,
پیش خودش فکر میکرد چی میشد اگه زندگی ارومش بهش برمیگشت
دوباره مثل قبل میتونست خانواده ای داشته باشه ابرویی احترامی..
مدتها بود حس ادمیت ازش دور شده بود.با اینکه به احساسش و عشقی که داشت شک نمیکرد ولی انقدر حرفای عجیب شنیده بود که به این باور برسه که ادم نادرستیه و برای بقیه مضر.
قبل از اینکه شارژگوشیش تموم بشه درجواب زنگ های مکرر جف بهش زنگ زده بود
تا این اطمینان و بده که حالش خوبه و قرار نیست به خاطر حرفای نیشدار مادرش خودش و از بلندی پرت کنه!!
رفته رفته ارومتر میشد اما جمله های کارن پررنگ تر تو ذهنش به حرکت درمی اومدن.
بن بستی که توش گرفتار اومده بود و از چه راهی میتونست دور بزنه
اصلا راهی برای مسائل پیش اومده بود که لیام و زین از پیدا کردنش غافل موندن؟
یا باید این رابطه رو تموم میکردن یا مقابل همه ی ازارهایی که میدیدن سکوت..
لیام میدونست سکوتِ بیشتر چیزیِ که اون و از پادرمیاره.
کاسه ی صبری نداشت که برای لبریز شدنش نگران باشه.
روزها میگذشتن بدون هر تغییر مثبتی تنها گره های بیشتر بود که جلوی هر حرکتی ازشون و میگرفت.
امروز چهارده امین روزی بود
که از زین و احوالش هیچ خبری نداشت هیچ برنامه ای برای دیدنش نداشت
اگرچه که دلش حسابی تنگ بود ولی میترسید با یه حرکت احمقانه زندگی زین و هم به حال و روز خودش در بیاره
هرچی که بود هنوز حمایت خانواده اش و داشت و هنوز میشد امیدوار بود که اونا تنهاش نزارن.
بخششی که لیام انجامش داده بود و حالا نمیتونست به راحتی کارش و پس بگیره و زین و تو جهنم بزرگتری هل بده
