Dünyanın bir haber olduğu büyük bir projenin merkezinde bulunan, masum bir denek.
Hiçbir suçları yokken, ceza çekmek zorunda kalan iki ajan.
Alec ve Jace başlarına nasıl bir bela geleceğinden habersiz görevlerinini sonunda, tahmin edemeyecekleri bü...
Sanırım bu gidişle diğer hikayeye yazamayacağım. Yine de bir umut gelecek bölüm Obscuration'a gideriz diye düşünüyorum.
Keyifli okumalar.
〽〽〽
Alec, çırpınmaya başlayan adamın üzerinden yavaşça doğrulurken, bedenlerinin temasını kesti. Ama hala Magnus'un üzerindeydi.
"Benden korkuyor musun?"
Magnus, başını iki yana sallarken, Alec sessizce "Korkmalısın." diye mırıldandı. Sonrasında da, onu odada öylece yalnız bıraktı.
〽〽〽
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alec, arkasında nasıl bir enkaz bıraktığını umursamadan hızla odasına girdi. Sertçe kapattığı kapının sesi, evi inletecek derecede yüksek çıkmıştı. Damarlarında, kanıyla eş değer miktarda akan öfkesi yüzünden, aklını kaçırmak üzereydi. Belki de çoktan kaçırmıştı.
Az önce ne yapıyordu?
Daha doğrusu ne yapmaya çalışıyordu?
Tecavüz...
Magnus'a tecavüz edecekti!
Üstelik öfkesi yüzünden, bundan suçluluk bile duymayacağını hissetmişti. Adam, kabuslarında nasıl beynini sikiyor ise, oda onu becermek istemişti. Magnus'un masum yanını bir an için tamamen yok saymıştı. Sadece var olan tüm sinirini, onun bedeninden çıkartmak istiyordu.
Odada sinirin vücut bulmuş haliyle bir ileri bir geri volta atarken, adımları onu onlarca kez kapının önüne getirdi. Ama her seferinde kendini bir şekilde durdurmayı başardı. Oturma odasına giderse, bu kez Magnus'u ondan kurtaracak bir şey olmazdı.
Anlamıyordu.
Hiç bir şey anlamıyordu.
Aklı yine karmakarışık olmuştu. Zihni sürekli olarak kabuslarını ona hatırlatırken, normale dönmesi imkansız gibi geliyordu. Düşüncelerinden kurtulmalıydı, Magnus'dan kurtulmalıydı. Bunu yapmak zorundaydı.
Son seferde yeniden kapının önüne geldiğinde bu kez kapının önünde durdu. Elleri yumruk halinde kalmaktan uyuşmaya başlamıştı. O ise gevşemelerine bir an bile izin vermemişti. Gözleri kapı koluna takıldığında, bu kez kapıya yumruk attı. İlk yumruğun yarattığı acı sanki bedeninin ihtiyacı olan tek şeymiş, gibi bir kez daha kapıyı yumrukladı.
