I am NOT a Gilbert Blythe fan- Tłumaczenie Pl

11. Nie randka.

Ania wróciła na Zielone Wzgórze. Robiło się trochę ciemno, ale Ania jak zwykle poszła szlakiem zamiast przez las. Zakładała, że ​​dziś nie potrzebuje wyobraźni w lasie. Podeszła do domu i otworzyła drzwi. Odłożyła płaszcz i kapelusz i weszła do kuchni, w której spodziewała się, że będzię Maryla. Myła naczynia, żeby je wykorzystać na obiad. Maryla odwróciła się i spojrzała na Anie. Zaskoczyło ją, że wciąż widziała Anie bez warkoczy. Myślała, że ​​Diana dałaby jej trochę pożyczyć, a przynajmniej włożyć włosy w kok. Milczała, ponieważ wiedziała, że ​​Ania zawsze miała coś do powiedzenia. Ania oczywiście wywołała burzę. Usiadła na krześle Mateusza i położyła ręce na kolanach.

- Gilbert zaprosił mnie dziś na kolację. Oczekuje mnie wkrótce. - Mówiła gładko.

- I to nie jest romantyczne. Po prostu wizyta u.. - Ania zastanawiała się przez chwilę, czym był dla niej Gilbert. Czy był przyjacielem? Rywalem? Znajomym? Aha!

- Kolegi ze szkoły. - Maryla uniosła brwi i uśmiechnęła się lekko. Wiedziała coś a Ania nie.

- Czy on cię tylko zaprosił? - Zapytała. Ania skinęła głową i wstała.

- Przygotuję się. I nie dlatego, że próbuję zrobić na nim wrażenie. Chcę po prostu wyglądać ładnie. Nie dla niego. - Podeszła do schodów i zatrzymała się, by odwrócić się w stronę Maryli

- Nie jestem fanką Gilberta Blythe'a -

- To wyjaśnia, dlaczego jesz z nim kolację - powiedziała Maryla, z ociekającym głosem sarkazmem. Uśmiechnęła się lekko i kontynuowała zmywanie naczyń. Przypomniała sobie, kiedy poznała chłopca, z którym chciała spędzić resztę życia. Ten chłopiec był ojcem Gilberta.

Ania prychnęła i podkopywała schody, myślała, że ​​Maryla nie ma humoru, dopóki nie skomentowała tego. Jak denerwujące!

Kiedy Ania przybyła do siedziby Gilberta, poprawiła warkocze, delikatnie czesając włosy. Naciągnęła sukienkę, aby wyglądała mniej pomarszczona, zanim podeszła do drzwi. Zapukała i stała tam. Z jakiegoś powodu Ania poczuła się jak nerwowy wrak. Nic takiego nigdy jej nie denerwowało. To był tylko obiad. Prawdopodobnie będą rozmawiali tylko o szkole i Billy'm. To wszystko. Dobrze?

Gilbert otworzył drzwi. Jego włosy wyglądały ładnie, uczesane i miał na sobie strój, który sprawiał, że wyglądał milion razy przystojniej niż wcześniej. Miał na sobie domowy szary sweter, ciemne spodnie i błyszczące brązowe buty. Uśmiechnął się słodko i szeroko otworzył drzwi, aby Ania mogła wejść do środka.

- Proszę wejdź. - Ania weszła:

- Dziękuję - J..ja, ja poczułam się elegancko. Jak księżniczka Kordelia wchodząca na królewski bal. Wyobraziła sobie gigantyczny stół na środku strychu z wszelkiego rodzaju jedzeniem i różnymi, fantazyjnymi napojami z małymi wykałaczkami, na których umieszczono oliwki.

Uśmiechnęła się i rozejrzała. Gilbert patrzył, jak wchodzi i cicho zamyka drzwi. Zrobił kiepską próbę gotowania dla niej. Miejmy nadzieję, że jego uprzejmość złagodzi cios przypalonego tostu i masła. Ania weszła do jadalni i zobaczyła, że ​​są tylko dwa talerze. Poczuła, jak jej dłonie uspokajają się tak samo jak wcześniej, a jej tętno przyspieszyło.

Usiadła i usłyszała, jak Gilbert podchodzi za nią. Odwróciła się i zrobiło jej się niedobrze. Gilbert podał wiązkę kwiatów dla Ani z małą kartką przewiązaną wokół nich. Spojrzał nieśmiało w dół.

- Bash kazał mi ci je dać - powiedział. Ania wzięła kwiaty i umieściła je na stole. Wyjęła z nich notatkę, gdy Gilbert obszedł stół. Nie było w tym nic napisanego. Podniosła wzrok i uśmiechnęła się.

- Bash kazał ci mi to dać? - Ania była trochę zbyt szczera. Gilbert nucił „mhm", kiedy kładł przypalony tost na jej talerzu. Podniósł wzrok i zobaczył, że Ania próbuje się nie śmiać. Zachichotał:

- Co? - Ania potrząsnęła głową i położyła kartę na stole.

- Nic. - Zmusiła się, by powiedzieć z wielkim uśmiechem na twarzy. Parsknęła i zakryła usta, patrząc na niego szerokimi, jasnymi oczami. Gilbert zaśmiał się z parsknięciem i usiadł:

- Co to jest? Czy coś jest nie tak z kwiatami? - Uśmiechnął się i patrzył, jak Ania śmieje się z prezentu. Ania spojrzała na Gilberta i skinęła głową.

- Bash nie zna mnie zbyt dobrze. Nigdy nie chciałbym, żeby ktoś mi dał kwiaty. - Uśmiechnęła się i podniosła je, sprawdzając, czy są jakieś kwiaty z wiśni. Nie było żadnych. To były jej ulubione kwiaty, mimo że rosły na drzewach. Ania kochała kwiaty i wszystko, ale nie kochała jako prezenty. Oznaczało to miłość. To zdecydowanie nie było to, co czuła do Gilberta.

- Powiedziałem mu to, ale nie słuchał i powiedział: - Gilbert wstał i skrzyżował ramiona, robiąc głęboki głos, wyśmiewając Basha,

- Wszystkie dziewczyny lubią kwiaty, chłopcze! Bądź mężczyzną. - Ania wybuchnęła śmiechem z tego wrażenia. To było całkiem trafne. Bash lubił mówić o Gilbercie, który wciąż zachowuje się jak chłopiec, mimo że miał szesnaście lat, a prawie siedemnaście. Był dwa lata starszy niż ona, ale to nie powstrzymało go od dziecięcej zabawy. Gilbert uśmiechnął się dumnie i usiadł. Uświadomił sobie, jak bardzo uwielbia rozśmieszać Anię. Prawdopodobnie jest to jedna z jego ulubionych rzeczy do robienia teraz. Czekał, aż się uspokoi, by kontynuować rozmowę:

- Powiedziałem mu, że fajna książka będzie dla ciebie bardziej odpowiednia, ale nalegał. - Ania uśmiechnęła się i spojrzała na Gilberta:

- Która książka? - zapytała, patrząc w dół na przypalony tost na talerzu. Podniosła go i lekko postukała w talerz. Był w połowie solidny, w połowie miękki. Gilbert pomyślał przez chwilę:

- Nie jestem pewien - powiedział. Zmarszczył brwi i spojrzał na własne jedzenie. Tost wyglądał paskudnie.

- Przeczytałaś wszystko, co prawdopodobnie wymyślę. - Podniósł szklankę wody i wypił ją.

- Jak cudowny czarnoksiężnik z krainy Oz? - Ania ugryzła grzankę. Zmusiła się do przeżuwania i połknięcia. Nie była typem dziewczyny, która mogłaby być niegrzecznym gościem. Zwykle przynajmniej.

- Tak jak to. - Gilbert uśmiechnął się i oparł się na krześle, trzymając szklanka wody. Patrzył, jak Ania gryzie grzankę. Wyglądało na to, że nie była tym zniesmaczona, ale Ania prawdopodobnie starała się być dla niego uprzejma, jedząc to, co próbował ugotować.

- To jest miłe.

- Co jest? - Zapytała Ania.

- Nie kłócimy się - Gilbert wypił trochę więcej wody, nie odrywając wzroku od Ani.

Ania skinęła głową i położyła tost po dwóch kęsach miękkiej strony. Gilbert uśmiechnął się lekko. Nie zdawał sobie sprawy, że szczęście przetrwa cały obiad.