I am NOT a Gilbert Blythe fan- Tłumaczenie Pl

Gilbert ma dziecięce uszy.

Gilbert, Cole i Billy stali przed szkołą, czekając cierpliwie na dzwonek.  Panna Stacey postanowiła zrobić wszystkim dzieciom coś w rodzaju herbatników, które mogłyby zjeść na lunch.  Nie stali na zewnątrz z powodu zapachu, ale z powodu ciepła w pomieszczeniu z piekarnika.  Cole westchnął, opierając się o ścianę budynku, zastanawiając się, gdzie jest Ania.  Chodziła do szkoły wcześniej niż on przez większość czasu, więc było to bardzo dziwne.  Martwiło go to trochę, ale kto wie?  Mogła zostać zatrzymana przez kępkę kwiatów i pewnie spóźniałaby się, mówiąc rzeczy o tym, jak kwiaty ją „wzywają” i jak śpiewają jej słodkie piosenki, czy coś dziwnego.  Ale kiedy jego myśli się wyjaśniły, wydawało się, że Gilbert zastanawia się i martwi tym samym. 

Zaczął niecierpliwie stukać stopą, coraz bardziej pragnąc zobaczyć Anie.  Skrzyżował jedną nogę nad drugą, spoglądając z powrotem na szlak. 

Cole nie odrywał wzroku od chłopca, zauważając, że ma piegi na policzkach.  Nie miał tylu piegów, co Ania, ale całkiem sporo rozproszonych po twarzy.  Nie mógł też nie zauważyć, jak małe były jego uszy.  Parsknął:

„Stary, twoje uszy”. 

"Co z nimi?"  Gilbert odwrócił się do Cole'a, marszcząc brwi.

"Co jest nie tak z moimi uszami?" Pochylił się lekko, gdy poczuł się niepewnie i podświadomie zakrył uszy. 

„Cole, powiedz mi!” 

„Czekaj, co? Zobaczę.”  Billy zaśmiał się, chwytając nadgarstki Gilberta i odrywając ręce od uszu.  Wybuchł cichym śmiechem i prawie się przewrócił.

„Zaczekaj, aż Ania je zobaczy!”  Cole zachichotał z Billy'm, trzymając się za pierś.  Wydawało się, że miałby się tak mocno śmiać z dziecięcych uszu Gilberta. 

„Co jest nie tak z moimi uszami ?!”  Billy otworzył drzwi po puszczeniu nadgarstków Gilberta:

„Moody, Charlie, chodźcie, zobaczcie uszy Gilberta!”  Wołał do środka, ledwo zdolny do mówienia, wykrzykując słowa:

„Pospiesz się, pospiesz się!”  Moody przybiegł pierwszy, a potem Charlie. 

"Co?"  Moody zaśmiał się z wstrętnego śmiechu Billy'ego i Cole'a. 

Charlie spojrzał na uszy Gilberta:

„A co z nimi?”  - zapytał, patrząc bliżej. 

„Nic nie widzę,” jęknął, zerkając na Cole'a, a potem na Billy'ego.  Szczerze mówiąc, nie widział w uszach niczego złego i nie mówił tak, aby nie grozić mu ponownie.

„Są takie małe!” 

"Nie są" zaprotestował Gilbert, ponownie je zasłaniając, gdy jego twarz zrobiła się czerwona.  Uśmiechnął się nerwowo i wstał prosto, starając się, aby wyglądało na to, że nie był całkowicie niewygodny. 

„Są normalnej wielkości, prawda Charlie?” 

„Wyglądają jak uszy elfa,” skomentował Moody,

„Są jak… małe, ale… jak wystają. Wiesz?” 

„Ha!”  Billy położył dłonie na biodrach.

„Gilbert ma małe uszy” - drwił, pochylając się bliżej biednej, zawstydzonej istoty. 

„Hej, przynajmniej nie mam dziecięcych rąk!”  Gilbert krzyknął do niego, próbując oderwać wszystkich od jego całkowicie zbyt małych uszu. 

„Wyglądasz świeżo na łono tymi rękami, Billy.”  Billy wyciągnął ręce, badając je.  Nigdy tak naprawdę nie myślał nad rozmiarem jego dłoni.  Czy naprawdę były tak małe?  Zawsze zauważał, jak małe były ręce jego taty, ale nigdy jego. 

„Pokaż”.  Cole położył dłoń na dłoniach Billy'ego, widząc, że jego palce były znacznie szczuplejsze:

„Masz małe dłonie, Billy”.  Billy musiał się oprzeć pokusie trzymania ręki Cole'a.  Był zbyt świadomy obserwujących ich trzech chłopców.  Wzruszył więc ramionami i niespokojnie wepchnął ręce do kieszeni. 

"Nie moja wina." 

Potem zadzwonił dzwonek, kończąc najdziwniejszą rozmowę w historii.