I am NOT a Gilbert Blythe fan- Tłumaczenie Pl

Co jest z tobą nie tak?

Pani Stacy patrzyła, jak Ania i Diana wychodzą z klasy.  Kiedy zamkneły drzwi, spojrzała na chłopców.  Wyraz jej twarzy wykrzykiwał rozczarowanie.  Położyła dłoń na biodrze i spojrzała na chłopców jak „mama”.  Cole cofnął się o krok, aby Gilbert mógł być bliżej niej.  Nauczycielka czuła się bardzo nieswojo.  Zwykle byli bardzo dobrzy i mieli przeszłość z wściekłymi nauczycielami. 

„Dlaczego oszukiwaliście?”  Zapytała pani Stacy.

Spojrzała na obu chłopców rozczarowana. Skrzyżowała ręce. 

„Cole nie, to byłem ja”. Powiedział jej Gilbert.

Nie chciał, żeby miał kłopoty z powodu czegoś, za co nie był odpowiedzialny. 

„Pokazałem mu mój artykuł, a on powiedział mi, że nie chce oszukiwać”.

Cole nie chciał nic mówić, więc tylko powoli skinął głową. Bawił się guzikami koszuli, gdy pani Stacy westchnęła. Pani Stacy uśmiechnęła się lekko i powoli pokręciła głową. 

„Więc Gilbert oszukiwał?” Zapytała. 

"Tak."  Przez kilka chwil było cicho:

„Cole, jutro możesz napisać esej na temat tego, dlaczego oszustwo jest tak złe, i możesz zaliczyć dodatkowy quiz”.

Pani Stacy spojrzała na Gilberta:

„Jeśli chodzi o ciebie, zrób dziesięć stron, dlaczego oszustwo jest złe”

„Jeśli złapię, że któryś z was oszukuje, zostaniecie przeniesieni, rozumiecie” 

„Zrozumiano”, powiedzieli obaj chłopcy.

„Gilbert, dzisiaj masz korepetycje.” 

Pani Stacy uśmiechnęła się i podniosła papiery ze swojego biurka.  Wręczyła mu papiery:

„Możesz tu zostać i napisać esej. Ponieważ jest dłuższy niż Cole'a, rozumiem, że możesz potrzebować pomocy”.  Gilbert skinął głową.

„Dziękuję”. 

Wziął papiery i usiadł w pierwszym rzędzie boku chłopców, aby od razu zacząć nad nim pracować.  Chciał zrobić co najmniej pięć stron, zanim będzie musiał spotkać się z Cuthbertami na obiedzie. Cole wziął to za swój sygnał do odejścia:

„Dziękuję za dodatkową szansę, pani Stacy”.

Uśmiechnął się szeroko i podszedł do biurka, zbierając swoje rzeczy.  Wszedł do szatni, włożył kurtkę i kapelusz. Cole wyszedł na zewnątrz i zamknął za sobą drzwi. Zszedł po schodach i potrząsnął włosami z oczu, gdy wiał wiatr. Trawa była rosą, a chmury były nieco ponad słońcem, odkąd właśnie padał deszcz. Szedł małym szlakiem i skręcił w kierunku Zielonego Wzgórza.  To nie był długi spacer, prawda?  Rozejrzał się, trochę zirytowany i kontynuował spacer między drzewami.  Cole minął wiele drzew, unikając chrupiących liści lub patyków, aby żaden myśliwy nie pomylił go przypadkowo ze zwierzęciem.  Odchrząknął i znów otarł włosy z oczu.  Nagle trzasnął za nim kij.  Jego serce podeszło do gardła.  Poczuł, jak oczy wypełniają mu łzy ze strachu, a ramiona napięły się.  Odwrócił się i nic nie zobaczył, i odetchnął z ulgą.  Dzięki Bogu.  Nikt go nie śledził.  Cole znów zaczął chodzić, wciąż unikając patyków i liści. Kiedy szedł, patrzył na swoje stopy, ale trzymał rękę na wypadek, gdyby na coś wpadł.  Jego ręka musnęła drzewo, którego gałęzie szeleściły od wiatru.  Spojrzał na drzewo, upewniając się, że to nie jest osoba.  Spojrzał z powrotem na swoje stopy i szedł spokojnie, chodząc na palcach wokół patyków i liści.  Wyciągnął rękę.  Cole przeszedł obok kilku drzew i usłyszał kolejny trzask patyka.  Szybko się odwrócił i zobaczył Billy'ego Andrewsa.  O nie.  Przestał iść i poczuł, że ziemia trzyma jego nogi. Chciał uciec, ale nie mógł. 

"Hej, Mackenzie." 

Głos miał drwiący.  Wyciągnął „zie” i szedł dalej, nawet gdy Cole się zatrzymał. 

"Co chcesz?"  Cole warknął. 

Spojrzał na Billy'ego i wyprostował się, starając się wyglądać twardo.  Billy zaśmiał się, wyrwał torbę Cole'a i otworzył ją.  Wyciągnął jego podręczniki i wrzucił torbę do obrzydliwego, mokrego błota.  Cole podniósł torbę i przyłożył ją do piersi.  Błoto ocierało się o jego ładną koszulę i dłonie.  Nie mógł z nim walczyć.  Nie chciał z nim walczyć.  Ostatni raz tego żałował.  Cole zauważył bliznę z boku głowy Billy'ego i poczuł litość w środku.  Nawet jeśli był dla niego podły, nadal był istotą ludzką i pomimo znęcania się czuł współczucie dla innych. 

"Zachowaj je."  Odniósł się do książek:

„Potrzebujesz ich bardziej niż ja, oczywiście” - powiedział. 

Cole natychmiast odwrócił się i zaczął odchodzić od Billy'ego.  Trzymał torbę i szedł tak szybko żeby mógł uciec od łobuza.  Billy rzucił książkę z tyłu głowy Cole'a.  Uderzył go w tył głowy, więc zaczął się śmiać jak wariat.  Cole prawie upadł do przodu, ale drzewo go zatrzymało.  Trzymał się drzewa, czując się przez chwilę oszołomiony.  Zakaszlał i poczuł, że zaraz zwymiotuje.  Uderzenie w głowę może spowodować, że ktoś - zwłaszcza ktoś tak słaby jak on - zwymiotuje.  Położył dłoń na ustach.  Potem wymioty zniknęły i znów poczuł zawroty głowy.  Uczucie wymiotów było prawdopodobnie tylko niepokojem.  Spojrzał na Billy'ego:

„Co się z tobą dzieje ?!”  Krzyknął. 

Trzymał się drzewa tak mocno, jak tylko mógł.  Billy znów zaczął się śmiać, nie odpowiadając na pytanie.  Skrzyżował ramiona, a jego śmiech zamienił się w chichot.  Cole patrzył szerokimi oczami, jak Billy tylko się z niego śmieje.  Musiał mieć poważne obrażenia.  Głowa łomotała mu w plecy, powodując okropny ból głowy.  Cole zaczął mówić o tym, co powiedziała ciocia Josephine:

„To, że nie jesteś pewien swojej seksualności, nie oznacza, że ​​możesz mnie nękać z powodu mojej”. 

„Zabiję cię, jeśli to powtórzysz”. 

Billy podszedł do niego i złapał go za koszulę.  Spojrzał na Cole'a:

„Przysięgam”.  Potem rzucił go o drzewo i odszedł.

Cole patrzył, jak tupie szerokimi nogami.  Przełknął ślinę i osunął się na ziemię, a jego głowa waliła jak szalona.  Potem zwinął się w kłębek z głową między kolanami i zaczął płakać.