I don't Care!!

Heartaches

Ten years in the future.

Dahan-dahan kong inilagay sa tuktok ng 6 layered cake ko ang malaking glass ng flower na siyang nakakapag-,agaw ng atensyon sa cake ko. May special yung lagayan sa tuktok kaya kahit malaki at mabigat yun, di nito mapapano ang cake ko.

A sigh of relief escape me as i step back to see my cake. It was towering, white, filled with special and handmade edible flowers. May mga gawa din akong  elaborated designs i made na pinapalibutan ang cake making it look like a cake from fantasy movies ng mga prinsesa.

"Done.", sabi ko.

"Parating na po sila mam.", sabi ni Verna sakin.

"Ok.", ngiti ko.

Dumating ang kotse ng bride and groom. Malayo pa lang ay kita ko na ang excitement ng bride ng nakita ang cake ko.

"Oh! My God!", bulyaw ng bride habang tinitingnan ang cake ko, "Wow---i---i did'nt imagine this would----Oh my god!"

Natatawa ako sa ekspresyon ng bride.

"Thank you.", sabi lang ng groom.

"Thank you din sa inyo sir. And congratulations sa wedding."

Nagstay pa kami ni Verna hanggang matapos ang wedding. Marami din kasing gamit na di pwede naming iwan.

Since, di naman ako karelate sa ceremony nila, lumabas ako at sa terrace umupo. I was playing with my phone.

"Hi.", sabi ng isang boses.

Napansin kong may tumabi na lalaki sakin. Nakatayo lang siya dun and i did'nt bother taking a glimpse kung sino siya. Really?? I still don't care.

"You decorated the cake right?", tanong niya.

"Yep. If you plan on ordering sir, you can talk to my assisstant.", sabi ko na patuloy na naglalaro ng phone ko.

Sa tono ng pananalita niya. I doubt na pakay niya talagang mag-order. Pacute lang yan. Alam ko. Dami na nilang ganyan and still...i don't care.

All these years, i realized i couldn't care for any other guy except sa lalaking yun. Sa lalaking pinakasalan ko more than ten years na ang nakakalipas.

I don't care if tumanda akong dalaga. That memory. Our memories. It was enough to keep me going. It was enough to keep me alive, happy and contented sa buhay ko ngayon.

He was enough for me. Kahit wala na siya ngayon sa piling ko, never did a second goes na di ko siya nakalimutan at minahal.

Si Ronin...that name still occupies my whole heart.

........................................................

Nagtaka ako at hindi ako sinundo ni Ronin ng umagang iyon. I called him dahil nag-alala ako pero di siya sumagot. Dali-dali akong pumasok ng school expecting nandoon na siya, but there was no Ronin.

Ayokong magtanong sa mga classmates ko but i can't help it. I'm worried kaya nagtanong ako sa mga lalaking classmates namin. But hindi din nila alam kung asan si Ronin.

Umupo ako sa upuan ko. Di ako mapakali sa kakaisip kung ano ng nangyari kay Ronin.

God Nana! Stop thinking too much! Ok lang siya. Ok lang siya. But di ko maiwasan ang malakas na tibok ng puso ko.

Maya-maya pa ay nakita ko ng pumasok si Ronin, agad akong napangiti pero napawi yun ng nakita ko ang nakasunod sa kanya. Si Joy, ang nagvandal sa upuan namin noon ni Ronin.

My heart dropped to the ground when i realized what i saw. They were holding hands together.

Biglang tumahimik ang maingay na klase namin kanina. Lahat ay nakatingin sa kanilang dalawa saka napapatingin sila sakin.