I don't Care!!

Yacht

Yaaaaaay! I'm soooo happy! Ito na talaga ang katapusan! My second completed story!!! Congrats to me haha!

Hindi kami lumipat ng bahay ni mommy after that incident. Pumayag naman kasi siya sa kondisyon ko na babangon na ako. At oo, i started to get back up on my feet.

Pumasok ako ng college at kumuha ng culinary course. I studied hard as i can. And i felt good kasi nagustuhan ko talaga ang pagluluto lalo na ang pagbibake.

Nakipagusap na din ako sa daddy ko at tinanggap ko na siya sa buhay ko. After i graduated, bumaba siya sa pwesto ng sarili niyang kompanya. Binenta ito at nagsimulang tumira sa bahay namin. They started dating again ng mommy ko and after a year, kinasal sila. We tried to work things out. Started anew and tulad ng normal na pamilya, we were happy with each others company.

Nagsimula na din ako ng sarili kong business of pastries and sweets and lots of cakes. Lumago nga yun tulad ng sinabi ko. In between those times hinanap ko si Lowi dahil after ng graduation namin ng highschool, i never saw him again. I said alot of awful things to him noon. Dahil nga galit ako sa kanya, dahil kinamunghian ko siya, dahil siya ang sinisi ko kasi wala akong ibang masisi. Ilang taon ang lumipas at nakalimutan ko na ang mga sinabi ko sa kanya pero alam kong nasaktan ko siya noon.

Then last year lang ng accidentaly nakita ko siya sa isang event ko. I grab the opportunity at nakipag-usap sa kanya. Kahit siya nakalimot na din daw. He accepted my apology and all was good after then. Nalaman kong may long time gf na siya at balak nilang ikasal after 3 yrs. Naka book na din ang wedding cake nila sakin kahit sobrang layo pa ng 3 years.

Everything goes well after that. Hanggang sa sampung taon ang nagdaan. Wala naman akong ibang hiniling pa. My life was ok. It was normal besides sa mga multo kong nakikita which is normal for me.

I did'nt date anyone. Meron naman talaga lumalapit kaso di nila kinakaya ang ugali ko. Ang totoong ako. I'm still that girl na hindi basta-basta nalalapitan ng mga lalaki.

Meron pa ding natatakot sakin. Yung ibang nagtatangka ay di naman nagtatagal. Sino ba naman kasi ang magtitiis sa sumpong ko? Yung pagtatawanan lang ako kapag tiningnan ko sila ng masama. Yung kukulitin ako kahit ayokong magsalita at tipid lang kung makipag-usap. Yung kahit gulpihin ko na ay didikit pa din sakin. Yung kahit anong tulak ko palayo mas lalo siyang lumalapit. Yung kahit anong sabihin at gawin ko naiintindihan ako. Yung kahit ganito ako, mahal pa din ako.

No. Tingin ko isang tao lang ang may kayang gawin yun. And i never expected na merong makakagawa nun except sa taong yun.

Hanggang ngayon may regrets pa din ako. But it never stopped me from moving forward. At hanggang ngayon i still missed him. Our memories never faded in my mind. It was like a movie i continuosly play in my head. To the point na memorize ko na every word na sinabi namin sa isa't-isa.

He never left my heart, and i didn't let him left neither.

And so...my life still goes on making it a point to always smile.

......................................................

"Ugh! Late na tayo! Bilisan mo Verna!", sabi ko sa kanya na dali-daling bumaba ng sasakyan.

Ito talaga ang hirap kapag isa lang ang assistant mo. Kapag pangmadalian na ang trabaho hirap ka talaga dahil doble kayod.

Dali-dali naming inilagay ang 4 layered cake ko sa isang cart at tinulak iyon papunta sa isang malaking yacht. Dun kasi gaganapin ang wedding reception.

"Ako na dito tapos dalhin mo na lang yung ibang gamit. Ingatan mo ang fresh flowers ok?"

"Yes po."