Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✑ ⁷𝕽𝖎𝖓𝖌𝖘
Sisi
Yirmi iki yaşındaydım. Ve kendimi tam olarak bildim bileli bu işlerin içindeydim.
Aslında yaptıklarımıza kötü işler denemezdi. Ağır ve tehditkar konuşurduk ama bu sadece göz korkutmak içindi. Bir taraflarımızda silahlar taşırdık ama gerekmedikçe çıkarmaz, göstermezdik.Benim derdim sadece bir kişiyleydi.
Kim Jongin.
Jongin, bir zamanlar benim de içinde olduğum bir 'Mafya' kurumu falandı. Asıl kötü işler; uyuşturucu satımı, alımı, insan kaçırma, cinayet ve daha fazlasını kapsayan bir şeydi. Ve bunu kendi pisliğine hapsettiği insanlara yaptırıyordu. Zayıf gördüğü inanlara, bir zamanlar bana da.
Bu insanlar için de, benim on sekiz kişilik ailem de bulunuyordu. En büyüğümüz Taeil'den en küçüğümüz Jisung'a kadar herkes bu yoldan geçmişti.
Oradan ilk kurtulan ben olmuştum. Nasıl olduğunu anlayamadan, yaralanarak, nefessiz kalıncaya kadar tüm hızla koşarak kaçmıştım oradan. Daha sonra peşimden gelen Jaehyun olmuştu. Benim yanıma gelmişti ilk. Beni bulmuştu ve o zamandan beri yanımdaydı.
Jongin'in yanındayken her zaman dik başlılık yapan bendim. Kimseye haksızlık yapılmasına izin vermezken bana yapılan haksızlıklara göz yumardım. Ve bana kimse arka çıkmazdı. Onları korumaya çalıştığım gibi kimse beni korumazdı. Ama belki de, benim arkamda olduklarını hissetseydim,onlardan faydalansaydım bu kadar güçlü olamazdım. Bu haksızlıkların, acıların, yapılan muamelelerin beni bu denli güçlü kılacağını bilemezdim.
İlk başta Jaehyun gelmişti bana. Sonra Johnny ve Taeyong. Biz dördümüz el ele tutuşarak diğerlerini de kurtarmak için planlar yapmış, farklı yollardan yürümüştük. Bu zaman içerisinde bir çok kişiyi kaybetmiştik. Kimisi öldürülmüştü, kimisi intihar etmişti, kimisi ise zaten başından beri bu işin içinde olmaktan memnun kalanlardı. En sonunda ise biz on dokuzumuz bir olarak aile olmuştuk.
Onlar bana ve benim gücüme güvenerek gelmişlerdi. Ben de onlar sayesinde kendime güvenmiştim. Aralarında kimisi benden büyük olsa da her zaman bana karşı saygılıydılar. Burada olmalarının ve biraz da olsa huzur içinde olmalarının nedeni benmişim çünkü.
"Haechan! Arabaya bin!"
Haechan hızlı adımlarla bana doğru gelirken sağ kolunu kendine sper ederek atılan kurşunlardan kaçmaya çalışıyordu. Elinde siyah bir kutu tutuyordu ve düşürmemek için sıkıca göğsüne yaslamıştı.
