Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✑𝓨𝓾𝓽𝓪 - 𝓴𝓾𝓷
Aylar, yıllar geçse bile boşluktaymışım gibi hissetmemi sağlayacak şeydi karşımdaki bu kuru toprak. İçimdeki boşluğun yansıması olan bakışlarım hiçbir duygu göstermeden geziniyordu mezar taşının üzerinde. Yağmur yağacak gibiydi. Hava soğuktu, üşüdüğümü hissediyordum ama öylece dikilmeye devam ettim abimin mezarı başında. Büyük bir çınar ağacının hemen dibindeydi mezarı. Bu acı dönemin ilk günlerinde, bu ağacın dibinde saatlerce beklediğimi hatırlıyordum.
Derin bir nefes aldım ciğerlerime doğru. Kuru hava boğazımı ve göğsümü yakıp geçmişti. Gözlerimi her kırptığımda başıma ufak ufak ağrılar giriyordu. Günlerdir uykusuzdum. Günde dört, beş bardak kahve içerek kendimi ayakta tutmaya çalışıyor, bunun sonucunda mide ağrısı çekiyordum. Yanımda kimse yoktu. Arkadaşlarımla konuşmayalı aylar oluyordu. Okula gitmeyeli de öyle. Hatta çoktan kaydımın silindiğini de düşünüyordum ama umrumda değildi.
Mezarlıktan ayrılmak için ilerlemeye başladığımda biraz ilerimde bir çocuk gördüm. Ağlıyordu.Yerin ıslak ve kirli olduğunu umursamadan dizleri üzerinde duruyor ve avuçlarıyla çamur haline gelmiş toprağı sıkarken sessizce gözyaşı döküyordu. Adımlarım olduğu yerde kalmış ve aynı boş bakışlarımla onu izlemeye başlamıştım. Çocuk ağzının içinde Japonca kelimeler söylerken öylece onu izliyordum.
Ben de mi böyleydim o gün? Bu kadar acınası bir halde miydim?
Çocuk beni fark ettiğinde olduğu yerde doğruldu ve ağlamasını keserek bana baktı. Şimdi ikimizin gözleri de birbirine boş bakışlar atıyordu. Tek farkla, onun gözleri ağlamaktan parıl parıl parlıyordu.
Üzerindeki siyah takım elbise yer yer kirlenmiş ve açık kumral saçları tamamen birbirine girmişti. Hâlâ gözlerinden yaşlar akmayı sürdürürken bana bakmaya devam ediyordu. Bu boş beleş bakışmayı kesen ilk ben olmuştum. Hiçbir şey yapmadan yoluma devam ettim ve çıkışa ulaşmak için sola döndüm.
"Noona!"
Ama o sırada bir sesleniş durdurmuştu beni. O çocuğun sesiydi. Neden bana seslendiğini bilmiyordum ama arkamda hissettiğim beden, hatta kabanımdaki sıkı tutuş beni yerimden sıçratmıştı. Sağ eliyle kabanımı sıkıca tutarken hafifçe öne doğru eğilmiş soluklanıyordu. Arkamı döndüğümde çoktan doğrulmuş ve birkaç adım geriye gitmişti.
Açık kumral saçları, kızarmış büyük gözleri ve üzerindeki, ona bol gelen siyah takımıyla öylece bana bakıyordu. Buralı olmadığı belliydi. Zayıf vücudu ve benden birçak santim kısa boyu vardı. Tek bir kelime etmesini bekliyordum ama o bana bakmaya devam ediyordu. Beni neden durduğunu hâlâ anlamamıştım.
-
Yaklaşık on dakikamızı geride bırakarak bu bankta oturuyorduk yan yana. Bana annesini daha iki gün önce kaybettiğini, büyükannesi ve büyükbabasıyla buraya taşındıklarını ve buraya ilk defa geldiğini anlatmıştı. Ayrıca Japon olduğunu ama annesi Koreli olduğu için onun ülkesinde okumak istediğini falan filan da anlatmıştı.
Bunları bana neden anlattığını bilmiyordum. Ama karşımda acınası bir çocuk yoktu sanki. Az önceki yıkılmış halini şuanki küçük bir çocuğa bırakmıştı. Küçük bir çocuk gibi heyecanlıydı anlatışı, bakışlarındaki parıltı ve yüzündeki gülümseme...
"Peki sen, Sisi-chan?"
Bir de bu vardı tabii. Ağız alışkanlığıydı sanırım, bana böyle seslenmişti birkaç defa.
"Abim." dedim sadece. Çok bir şey anlatmak gibi bir amacım yoktu.Ona sadece okulumdan falan bahsetmiştim az çok. Bu meraklı hallerine kendimi kaptırmayacaktım.
Birkaç saniye yüzüme baktı öylece. Sonra bakışlarını çekip genişçe gülümsedi.
"Ben de senin okuluna gidiyorum. Yani... Haftaya başlıyorum."
"Öyle mi?" der gibi baktım yüzüne. Ellerini iki tarafındaki boşluğa koyup bacaklarını sallamaya başladı.
"Evet." dedi. "İlk senem."
Ardından ayağa kalktı ve tam karşıma geçip kollarını iki tarafına yapıştırarak saygıyla eğildi.
"Lütfen bana göz kulak ol Noona!"
Onunla soğuk, ne diyeceğimi bilemediğim anların bol olduğu bir günde karşılaşmıştım. İlk gördüğüm anda acınası biri olduğunu düşünmüştüm. Ama nedense, şuandan itibaren onun tarafından acınılacak birisi olacağımı düşünüyordum. Bu beni bir tık korkutmuştu. Ama bu çocuk içimdeki o koca boşluğu doldurabilecekti. Bunu o andan itibaren hissetmeye başlamıştım.
@sysisi 23.03.2020
[Wattpad güncellendiği için ve siyah mod gri moda dönüştüğü için resimlerin arka planını böyle bir renk denedim. Olmazsa siyahtan devam ederim. (Sizinki hâlâ siyah olabilir uygulama kendini güncellerse gri oluyor :( ]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
![(Sizinki hâlâ siyah olabilir uygulama kendini güncellerse gri oluyor :( ]](https://img.wattpad.com/0c0c7f2f2531169302a48fba07ac524623410899/68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53746f7279496d6167652f4158624b783537714e4f426a2d773d3d2d3230372e313630303338393038363637386237643537353736363935333033342e6a7067?s=fit&w=720&h=720)
