Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✑𝓝𝓮𝓬𝓴𝓵𝓪𝓬𝓮
"Hey! İyi misin?"
Titreyen bacaklarımdan destek alarak yavaşça ayağa kalktım ve kafamı kaldırarak bakışlarımı bana doğru koşan çocuğa çevirdim. Vücudu iri yapılıydı ve üzerinde günlük kıyafetleri vardı. Kahverengi kıvırcık saçları dağılmıştı, endişeyle bana bakıyordu. O ve arkadaşları sayesinde hayattaydım. Bu yüzden kafamı sallayarak ona cevap verdim ve hafifçe öne doğru eğildim.
"Kurtardığınız için teşekkür ederim. Ben iyiyim."
İyi değildim. Gülümseyerek söylesem de, bu sadece hissettiğim acıyı yüz ifademe yansıtmamamı sağlamıştı. Çünkü tam sağ omzumdan iki kere kurşun yemiştim. Üzerimde siyah kıyafetlerim vardı ve vücudum tamamen kamufle olmuştu. Bu yüzden yaralandığımı farketmezler diye düşünüyordum. Bu yüzden ifademi değiştirmeden yavaş adımlarla oradan uzaklaştım. Herkesin gözü benim üzerimdeydi. Onlara teşekkürden daha fazlasını verebilecek güce sahip değildim. Eğer bir gün tekrardan yollarımız kesişirse belki bunu yapabilirdim.
Adımlarım oldukça yavaştı. Hatta yürüdüğümü zannediyor olabilirdim. Çünkü onlardan sadece birkaç metre uzaklaşabilmiştim. Bacaklarım titriyordu, gözlerim kararıyordu ve vücudumdaki acı o kadar fazlaydı ki, felç olmuş gibi hissediyordum. Bir yerden sonra hareket edemediğime emindim.
"Hey-"
İçlerinden birisinin bana seslendiğini zar zor işitmiştim. Bedenim daha fazla dayanamadığı için ilk önce dizlerimin üzerine düşmüş, ardından bedenimi tamamen yere bırakmıştım. Bakışlarım ve zihnim yavaşça karardı.Hatırladığım son şey, güçlü kollar tarafından sıkıca sarılmış bedenimdi.
-
Gözlerimi yavaşça araladığımda gördüğüm şeyler buğuluydu. Aynı zamanda bir şeyler de duyuyordum ama onlar da boğuk geliyordu. Gözlerim bir süre sonra görmeye başlamıştı. Beni rahatsız edecek bir ışık yoktu bulunduğum yerde. Gözlerim tamamen açıldığında gördüğüm ilk şey dümdüz bir tavandı. Ve kısa süre sonra tavanın önünde beliren bir surat. Bana iyi misin diye soran çocuğun suratıydı bu.
"Uyandı uyandı!"
Yüzünde büyük bir sırıtma ve sesinde heyecan vardı. Başım ağrıdığı için gözlerimi arada bir birkaç saniyeliğine kapatıyordum. Etrafımda hissettiğimi hareketlenmelerle başımı hafifçe sağıma doğru çevirdim. Kızlı erkekli oturmuş tam beş kişi tüm dikkatleri ile bana bakıyordu. Onlara tepki veremeyecek kadar halsizdim. Bu yüzden kafamı tekrardan eski haline getirdim. Bunlar kimdi tam olarak bilmiyordum ama onlara bir hayat borçluydum. Ve bir de teşekkür. Tekrardan.
