🌇🌆🌃✨🌌 ; NCT KISA HİKAYELER

💙🎠~4(Mark Lee)

@SySisi
15.08.2023

"Ya hastayım diyorum anlamıyor musun çocuk!"

Yine sinir, yine stres, yine bir adet aptal Haechan...

Sabahtan beri yakama adeta bir sülük gibi yapışan çocuğa ağrıyan başım ve yorgunluktan bayılmak üzere olan bedenimle savaş verme halindeydim. Gerçekten bir savaşta gibiydik. Çenesi durmuyordu. Tom ve Jerry gibi birbirimizi kovalıyorduk. Yani o kovalıyor, ben kaçıyordum.

"Neyin var?"

Bu kaçıncı sorusuydu saymamıştım. Gerçekten ne durmak biliyordu ne de susmak. Tüm gece boyunca buz gibi odada uyumama rağmen onun verdiği rahatsızlığı asla hissetmemiştim. Buz odamı tercih ederdim.

"Sana ne?"

Beni aniden kolumdan tuttuğunda sendeleyerek duvara yapıştım. Canım acımamıştı fakat başım feci halde dönüyordu. Kusmak üzereydim. Yüzümün çizgi filmlerdeki gibi yeşil rengine büründüğünü tahmin ediyordum.

"Ne yapıyorsun!"

Bu bir soru değildi. Tükürürcesine bağırdığımda bana işaret parmağı ile susmamı işaret etti. Amacı neydi gerçekten anlayamıyordum. Bir amacı olduğunu da düşünmüyordum. Boş gezenin boş kalfasıydı kendisi.

"İyi görünmüyorsun."

Sesinde bir endişe mi seziyordum yoksa hastalıklı beynim mi uyduruyordu bunu?

İkinci seçenek olduğuna emindim. 

"Hadi ya! Neden acaba!"

Artık ağzımı açacak kadar bile gücüm kalmadığı için birkaç kez öksürüp sessiz kaldım. Bunun yerine gözlerimle konuşmaya başladım. Gözlerim ondan ne kadar nefret ettiğini ve beni yalnız bırakması gerektiğini söylüyordu kendisine. Fakat Haechan her zamanki huyundan vazgeçmedi. Aynı şekilde karşılık verdi bana. Konuşmadan sadece bana baktı. Gözleri bir şeyler söylüyordu ama algılayamıyordum.

"Bırak beni."

Hala ve hala beni tuttuğunu fark ettiğimde seslendim ona. Can çekişiyormuş gibi çıkan sesim onu garip bir hale sürükledi. Şu anki konumumuz aşırı garipti. Ben duvara yaslanmış vaziyetteydim, tıpkı filmlerdeki gibi. O da hemen karşımdaydı ve bir eliyle kolumu tutuyordu, tıpkı filmlerdeki gibi.

Bu durum beni rahatsız etse de mide bulantımdan başka bir şey düşünemez hale gelmiştim. Her an kusabilirdim. Ancak karşımda bana bön bön bakan bir adet aptal vardı.

"Ne yapıyorsunuz?"

Mark'ın sesi uğultulu kulaklarımı delip geçerken kendimi tutamadım. Ellerimle ağzımı kapatıp koşar adımlarla tuvalete doğru ilerledim. İçeri girer girmez midemde ne varsa boşaltırken ağlamaya başlıyordum. Kusmaktan nefret ederdim. Özellikle de hiçbir şey yemediğim halde kusuyorsam eğer.

"İyi misin?"

Bulunduğum kabin aniden açılınca ne yapacağımı bilemedim. Ama tekrardan kusmak üzereydim. Mark endişeyle bana bakıyordu. Bir elimle karnımı tutarken diğeriyle gitmesi için ona işaret yaptım. Ama salak çocuk, bunu umursamayıp kabinin içine girdi.