Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✑𝓑𝓻𝓸𝓽𝓱𝓮𝓻𝓼
Akşam olduğunda ve yemeklerimizi yedikten sonra film izlemek için hazırlık yapmaya başladığımızda, Jisung aldığımız klasik uyduya CD'lerden birisini takıyorken ben ve Chenle atıştırmalık bir şeyler hazırlıyorduk.
Her şey tamamlandığında ve filme başlayacağımız sırada kapı çalmıştı. Mark'ın geldiğini düşünerek kapıyı açtığımda ise tamamen dağılmış bedeni ve makyajıyla annem içeri girmişti. Tek kelime etmeden ayakkabılarını ve üzerindeki klasik ceketi çıkarmış, zarf büyüklüğündeki çantasını gelişi güzel fırlatmış ve ayaklarını sürüyerek merdivenlere doğru ilerlemişti. Ona neden geldiğini ve Justin'den neden borç istediğini söylemek ve onu evden atmak istesem de yapmadım. Çünkü Chenle ve Jisung'un yanında bağırmak ya da kavga etmek istemiyordum.
"Siz başlayın ben geliyorum."
L şeklindeki koltuğun köşe tarafına kimin oturacağını tartışan kardeşlerime seslendiğimde beni kısa bir baş sallamasıyla onaylamışlardı. Annemin geldiğini fark etmemişlerdi sanırım. Etmelerini de istemiyordum zaten. Mutlu gecemizin tatsız bir ana dönüşmesini istemiyordum.
Kendi odasına giren annemin arkasından ben de girdiğimde tek kelime etmeden önümde soyunmuş ve üzerine siyah pijamalarını giyinmişti. Ardından makyajını da silip saçlarını güzelce tarayarak düzenledikten sonra hiçbir şey olmamış gibi yanımdan geçip gitmeyi denemişti. Sağ kolunu sertçe tutup odadan dışarı çıkmakta olan bedenini tekrardan içeriye çekmiştim sert bir şekilde.
"Ne yaptığını sanıyorsun sen!"
Hiçbir şey olmamış gibi davranıyor olması beni deli ediyordu. Bu yüzden sesim sinirli çıkmıştı ama kısık tutmaya özen göstermiştim. Boş ve baygın bakışları beni bulduğunda hiçbir şey söylemeden beni izliyordu. Onu tamamen içeri yitip kapıyı arkamdan kapatarak karşısına geçtim.
"İki gün öncesinde krizler geçirip evin ortasında bağırıp, ortalığı birbirine kattıktan sonra çekip gittin. Şimdi de bir şey yaşanmamış gibi eve geliyorsun. Amacın ne senin?"
Hâlâ sesimi kısık tutmaya çalışarak konuşuyordum ve karşımda, yüzünde hiç eksik olmayan o boş bakışları ile beni süzen kadına bekıyordum.
"Burası benim evim. Ve istediğim gibi gelirim." dedikten sonra yanımdan geçip gideceği sırada tekrardan kolundan tutarak onu önüme çektim. Bu sefer o da sinirlenmiş olmalıydı ki kolunu tutuşumdan kurtarmaya çalışıyordu, ama başaramamıştı. Kendimi lisede, kızlar tuvaletinde ezik gördükleri kişileri sıkıştıran ve tembihleyen şahıslar gibi hissediyordum.
