Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✑𝓕𝓪𝓽𝓱𝓮𝓻
Bazen, ne kadar güçlü olsanız da, arkanız sağlam olsa da, herkes size saygı duysa da sizden daha üstün olduğunu savunan insanlar vardır. Ve bazen bunu kabullenmek zorundasınızdır. Kendiniz için. Belki de birisi için, bir başkası için ama en çok kendiniz için...
Babam yirmi yaşında, hayallerini gerçekleştirmek için İdol olarak çıkış yapmıştı. Ve bunu başarmasıyla ona hediye olarak ben verilmiştim. Babam öyle söylüyordu.
O ve diğer yirmi manevi babam bir araya geleli, bir şeyler başaralı tam on üç yılı geçmişti. Ben de büyümüştüm. On üç yaşındaydım. Ortaokul üçüncü sınıftım. Derslerim oldukça iyiydi. Bir arkadaşım vardı, ismi Irene. O görüp görebileceğiniz en güzel kız, tanıyabileceğiniz en iyi arkadaştı. Yerinde durmayan bir yapısı vardı ama olsun...
On üç yaşındaydım ve yaşıma göre oldukça olgun olduğumu söylerlerdi. Tabii babamın ve Haechan Hyung'un hala minik güneşiydim ama sorun değil...
Aslında beni hastalandığım zamandaki gibi Hyunglarımın kucaklarında küçük bir çocuk gibi görebilirdiniz. Belki de bazı zamanlarda da... Çünkü çocukluğum ağır başlı olmakla geçiyormuş ve içimde hala kıpır kıpır bir kız çocuğu varmış. Renjun Hyung bana bunu söylemişti. Küçükken o da öyleymiş.
Ve sanırım, şuanda da içimdeki o küçük kız çocuğunu saklayamıyordum. Karşımda babam, onun arkasında uzun siyah saçları olan bir genç kadın ve şirket başkanı. Babam bana özür diler bakışlar atarken ona hayal kırıklığıyla bakıyordum. Bana "Bir sevgilim var," diyordu. "Sun bak bu Jessica. O da benim gibi bir idol ve biz sevgiliyiz."
Pekala, öyle demiyordu. Bunun formalite bir birliktelik olduğunu anladığımda ise şaşkın bakışlarımı Jessica'ya çevirmiştim. Bana mahçup bir gülümseme yolladı.
"Benim kalbimde bir tek sen varsın Sun, kızım."
"Baba!" diyerek boynuna sarıldım sıkıca. Boyunu benimle aynı hizaya getirebilmek için tek dizinin üzerinden destek alıyordu. Beni lacivert takım elbisesinin sardığı kollarıyla sıkıca sararken "Üzgünüm," diyerek mırıldanıyordum.
"Şşşş, bebeğim..." Babam beni kendinden uzaklaştırıp yüzümü elleri arasına aldı ve saçlarımı okşadı.
" Hiçbir şey olmayacak. Üzülmeyeceğiz tamam mı? Sorun yok. Her şey yolunda. "
Babamın neden bunları dediğine anlam veremiyordum. Sanki çok daha kötü bir şey olmuş ve beni teselli ediyordu. Belki de onu kimseyle paylaşamayacağımı anlamıştı.
"Seni seviyorum, baba," dedim ona tekrardan sıkıca sarılırken. Beni tekrardan kolları arasına aldı ve yanaklarımı öptü. Kokumu içine çekerken saçlarımı okşuyordu.
"Ben de seni seviyorum, bebeğim. Çok seviyorum..."
Sanırım ben kıskanç bir güneştim. Gökyüzünü geceden kıskanan minik bir güneş...
@sysisi 29.11.2019
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
[Minik Sun'umuz...]
[Alacakaranlık deliliğim doğrudur. Ve kız çok güzel🖤]
[Hikaye başlıkları emoji olarak yayımlanıyor. Aynı emojiye sahip olan bölümler birbirinin devamıdır. (Örn; 💸, 💸~2) Okuduğunuz hikayenin devamını okumak için lütfen aynı emojiye sahip bölümlere gidiniz.]
