Παλεύοντας να σε κρατήσω

Chapter 1

Αναστενάζω στην ευπρόσδεκτη σιωπή, ευγνώμων για την ευκαιρία να ξεφύγω - έστω και για λίγο - από το χάος των ανούσιων συνομιλιών στην άλλη μεριά της πόρτας.

Ουσιαστικά, τα άτομα που κάνουν αυτές τις συνομιλίες είναι οι προσκεκλημένοι μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μου αρέσει ή ακόμη και να νιώθω άνετα γύρω τους.

Ευτυχώς, ο Ντέιβ ήταν αρκετά συμπονετικός στην ανάγκη μου για ηρεμία που με άφησε να κάνω αυτήν τη δουλειά για εκείνον.

Ο ήχος από τα τακούνια μου είναι ο μόνος ήχος που συνοδεύει τις διάσπαρτες σκέψεις μου, καθώς περπατάω στους άδειους διαδρόμους των παρασκηνίων του παλιού θεάτρου που έχω νοικιάσει για την σημερινή εκδήλωση.

Γρήγορα φτάνω στα παλιά καμαρίνια και παίρνω τις λίστες που ξέχασε ο Ντέιβ στην χαοτική βιασύνη μας να καθαρίσουμε πριν από το πάρτι.

Καθώς ξεκινάω να γυρίσω πίσω, σκέφτομαι την λίστα καθηκόντων στο μυαλό μου για την σημερινή αναμενόμενη δημοπρασία των ραντεβού.

Η μουρμούρα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μου λέει ότι κάτι ξεχνάω.

Αντανακλαστικά, απλώνω στο γοφό μου, όπου έχω το κινητό μου με την πάντα γραμμένη λίστα εργασιών μου, αλλά αντ' αυτού, πιάνω μια χούφτα από το ύφασμα του κόκκινου μεταξένιου φορέματός μου.

"Σκατά." μουρμουρίζω καθώς σταματάω για λίγο, προσπαθώντας να εντοπίσω τι ακριβώς είναι αυτό που αγνοώ.

Ακουμπάω στον τοίχο, το σουφρωμένο μπούστο του φορέματός μου εμποδίζει την ικανότητά μου να πάρω μια βαθιά ανάσα απογοήτευσης.

Παρόλο που φαίνεται απίστευτο, το καταραμένο φόρεμα θα έπρεπε να έχει μία προειδοποίηση, προαιρετική αναπνοή.

Σκέψου, Ράιλι, σκέψου!

Με την πλάτη μου πιεσμένη στον τοίχο, κουνιέμαι άκομψα μπρος πίσω για να προσπαθήσω να μετριάσω την πίεση στα πόδια μου, τα οποία είναι οδυνηρά στριμωγμένα στα δωδεκάποντα τακούνια μου.

Ρακέτες δημοπρασίας! Χρειάζομαι τις ρακέτες δημοπρασίας.

Χαμογελάω πλατιά στην ικανότητα του μυαλού μου να θυμάται, δεδομένου ότι είμαι τόσο φορτωμένη τον τελευταίο καιρό ως η μοναδική συντονίστρια της σημερινής εκδήλωσης.

Ανακουφισμένη, σπρώχνω τον εαυτό μου από τον τοίχο και κάνω περίπου δέκα βήματα.

Και τότε τους ακούω. Το πονηρό, θηλυκό γέλιο αιωρείται στον αέρα, ακολουθούμενο από τη βαθιά χροιά ενός αρσενικού βογκητού.