(UNEDITED) Billionaire's Virtuous Slave

KABANATA 16.

Chapter 16

Nagising ako. I am thankful to God for that and I saw the ceiling of a familiar room. This just mean I am now lying in my room here in the mansion. Hinihingal akong napabangon. Alam kong hindi isang bangungot at panaginip, kun'di nangyayari talaga iyon kahapon kung hindi ako nagkakamali.

Masakit pa rin itong aking tiyan at napagtanto kong sinuntok ako ni Jeric. Ito ang naging dahilan kung bakit ako nahimatay. Kung may tao man akong gustong sampalin sa mukha, iyon ay si Jeric, Wrum at ang sarili ko.

Kung pinasama pa sana ako ni Wrum sa hospital para dalawin si Wim, malamang hindi iyon mangyayari,  kung hindi rin sana ako curious na bumaba doon sa underground floor, hindi mangyayari ang lahat. Kung tutuusin, kasalanan ko ang lahat. Maybe yes, maybe that is not my fault at all. Kasalanan din iyon ni Jeric. Hindi din naman mangyayari iyon kung wala siyang balak.

Bumuntong-hininga ako at napabaling sa aking gilid. Halos mapatalon ako sa gulat nang makita ko si Wrum na nakahiga sa aking gilid. Bakit naman siya nakahiha sa aking gilid? May kahulugan ba ang kanyang paghiga sa tabi ko?

For that, I check my private parts if it is in pain or something. Thankfully, I did not feel pain and I thank Wrum for that. Hindi siya katulad ni Jeric, of course he is not.

Napalunok ako habang pinagmasdan lang si Wrum na nakahiga sa tabi ko. He's half naked and he's just wearing a tiny shorts below that can make his shaft to form a mountain. Normal lang naman siguro iyon sa mga lalaki tuwing umaga. Marami na rin akong narinig tungkol diyan mula sa aking mga ka-barkadang lalaki noon sa college. But I'd rather not to open a topic with them about that. Lalaki pa rin sila at kahit ganito pa rin kami ka-close, dapat may limitation sa mga kabastusang topic. That might lead to a horrifying disaster.

Tulog mantika pa rin siya at ilang sandali pa ay nakita kong gumalaw siya mula sa kanyang pagkakahiga at inimulat ang kanyang mata. Ibinaling niya agad ito sa aking wari kaya naman iniwas ko din ang tingin sa kanya.

Not a good idea staring at him where he is topless, while his abs are shining like every shape of it are well formed. Well, let us cut that crap and focus. Marami pa rin akong tanong sa kanya. The 'why's' and 'how'.

Napabangon siya mula sa kanyang kinahigaan. Mabuti na rin kung ganon at nawala ang aking 'weird thoughts' tungkol sa kanya. "Anong ginawa mo sa akin? At paano ako napunta dito sa kwarto? Huling pagkakatanda ko nasa kwarto ako kung saan pinaparusahan mo ang mga taong matitigas ang ulo katulad ko." bumalik sa aking isipan kung paano nila pinatay ang kasamahan ni Jeric sa mismong harapan ko. Damn, parang nawalan na naman ako ulit ng ganang kumain dahil sa mga pangyayari.

"First, wala akong ginawa sa'yong masama. Second, you should be thankful that I arrive and lastly, this is your fault again. You cannot blame others because of your wrong doing." paliwanag niya sa akin. Napaayos lang siya ng upo sa gilid ng kama. "Hell. I did not order them to do it. Wala akong sinabing ganon sa kanila."

"Hindi ko kasalanan kung bakit nila ako ginaganon. Kasalanan ni Jeric iyon dahil sa mindset niyang wala sa lugar." paliwanag ko din. "At kung may tao ka mang dapat na parusahan, iyon ay si Jeric at kasamahan niya. One more thing, I hope you are aware that they killed Mark, if I am not mistaken for his name, in front of me. Wala silang awa." sinabi ko sa kanya ang lahat ng nangyari kahapon. Nakinig naman siya akin. I am thankful he lend his ears for me.

Dumidilim ang kanyang mata noong sinabi ko ang lahat. Bumuntong-hininga lang siya. "Hindi mo naman pa inaalala ang nangyari sayo. Ako na ang bahalang patawan sila nang parusa. I will punish them the way they did to Mark. They are making their own rules in my mansion." he said.

"You mean you want to kill them?" tanong ko at sana ay nagkakamali lang ako sa aking hinala.

"Hindi mo na iyon business para alamin pa. Ang mahala ay buhay ka pa hanggang sa ngayon." napatayo siya at muling napaharap sa akin. Hindi ko ipinahalata sa kanya na hindi ako kompartableng napatayo siya sa harapan kong topless. Like hello, nasa iisang kwarto lang kami. I am afraid he will be thinking and doing something stupid to me.

"I warned you again not to step in the underground floor, unless I said so. Punishment will be waiting for you." he said.

"You can't blame me. I am just curious." paliwanag ko sa kanya. Naalala ko bigla ang naging dahilan nang lahat. May isang lalaking sumisigaw dahil sa matinding sakit doon.

May pagdududa akong isang multo iyong nasa ilalim. Dahil sa laki nitong mansion at siya lang naman ang nakatira.

"May narinig akong isang lalaki doon sumisigaw. Tila ba umiinda sa matinding sakit na kanyang nararamdaman." nagtataka kong tanong sa kanya. Kita ko naman ang kanyang reaksiyon na tila ba nagulat din sa aking sinabi sa kanya. "Who's that? Tell me. Who's in there?" I asked him curiously. "Sino ang lalaking umiinda sa matinding sakit?"

Iniwas niya ang tingin sa akin. "It's none of your business. Kung may narinig ka man, hanggang doon lang 'yon at hindi ka na muling makakatapak pa doon." seryoso nitong sabi. "Walang tao doon."

"May lalaki, narinig ko iyon."

"You just heard a shout, but you did not see anything!" kita ko sa kanyang expresyon sa mukha ang galit. "Walang tao doon."

"If no one is in there, bakit ang higpit ng seguridad doon?" I asked him again.

"Stop asking me about it and don't think about it too much. You're just stressing yourself." he said.

Bumuntong-hininga nalang ako sa kanyang sinabi. "Fine." nasabi ko. I still need to find a way to find it out what's in there.

"Take a shower now. Don't dig someone's business. Mind your own." muli niyang sabi sa akin at agad na tumalikod. Tuluyan na itong lumabas dito sa kwarto at sinarado na ang pintuan.

Kung walang tao doon, sino naman 'yong narinig ko? Huwag niyang sasabihin sa aking isa 'yong multo? Creepy. But I still don't want to believe him.

Napatayo na ako mula sa aking pagkakaupo. Naglakad na ako papunta sa may banyo at bago pa man ako tuluyang pumasok ay hinubad ko muna ang saplot sa aking katawan at tuluyang pumasok sa banyo para maligo. Matapos kong gawin 'yon ay lumabas na agad ako para magbihis.

Andaming ganap dito sa mansion. Bilang pa lang nga ang aking mga araw dito. Damn it. Hindi ko maiwasang kabahan sa aking sarili dito. Araw-araw nalang ata ako makakaramdam ng kaba.

+
thedarkprophecy