puppeteer (Taegi)

note 68

مدادمو سریع انداختم و برگه رو از زیر دستش کشیدم.
(اسستتتتپپپپپ)
چشمای گرد شده اشو بهم داد و لباشو غنچه کرد.
(این نامردیهههه. من مدادم افتاد زیر میز تا برش داشتم وقتو از دست دادم.
مشخصه تو سریعتر تموم میکنییی...)
( محض رضای خدا کیم تهیونگ ...
مدادت کنارت بود و تو فقط از روی زمین برش داشتی. چجوری برداشتن یه مداد کلی از وقتت رو کشیده؟)
وقتی اون قیافه ی مظلومشو دیدم نتونستم بیشتر از اون مقاومت کنم.
(خیل خوب... بهت3 دقیقه وقت اضافه میدم.)

هرچند این سه دقیقه ام نتیجه ای رو تغییر نداد و وقتی جوابامونو با جواب های اصلی ته کتاب مقایسه کردیم ، فهمیدیم برای 6 بار متوالی تهیونگ اشتباه کرده بود...

اه کلافه ای کشید و دستشو از روی کلافگی توی موهاش برد و با شدت تکون داد.
( دیوونه شدددمممم. اخه چرا همش اشتباه میکنم. )
از روی صندلیش بلند شد و خودشو کف اتاقش  پخش کرد توی اون پیرهن سفیدش و موهای بلند شده ی بهم ریختش شبیه یه فرشته ی شلخته شده بود.
(بیخیال ، من این معادله ها رو آخرم یاد نمیگیرم.)

دستمو جلو سینم به هم گره زدم.اخمام رو توی هم کشیدم.
(نخیرم... تو خیلیم خوب یادشون گرفتی فقط حین حل کردنشون تمرکز نمیکنی. این تمرکز فاکیت کجا میره کیم تهیونگ؟)
با شیطنت همونجور که روی زمین خوابیده بود چشماش رو به من که روی صندلی نشسته بودم داد.
( تمرکز فاکیم؟ میاد سمت لپای بادکرده ی تو...
و اون رون های پرت که با جین چسبت چند برابر دیده میشن...)
چشمکی زد و زبونشو برام بیرون اورد.
(و تو اینجا هیچ صطلی اب و مایع تمییز کننده نداری مین یونگی...)
با پوزخند از روی صندلی بلند شدم و کنارش اومدم و دستمو دو طرف سرش گذاشتم ...
(خب پس باید یه فکری بکنم که از فکرشون در بیای و دیگه با خوشی ازشون یاد نکنی درسته؟)

با تعجب بهم خیره شده بود.
فاصله ی نزدیکمون داشت خفمون میکرد.
از سرجام بلند شدم.
( از حالا هرکس اشتباه حل کنه مجازات داره.
مجازاتشم اینه که شنا بره و اون یکی روی کمرش بشینه )
.
.
.
مکالماتمون ساده و دوستانه ان...
ولی این طبیعیه که نفسام سرشون قطع میشه؟
دوست دارم تا اخر این دفترچه رو با همین مکالمات ساده سیاه کنم.
همین مکالماتی که انگار روحمو از بند اسارت افکار منفی و کمبود اعتماد به نفسیم ازاد میکنه.
_________________________________________