Surrender

Acıyı Hissetmek

Bilgisayarımda olan bir sorundan dolayı bölüm gecikti:)

Bölüm şarkısı Kris Allen-I Need To Know.

Hepinize iyi okumalar :)

* * * * * *

Feels so far away
I want to see your face
Are you even there?
Can you show me?
Can you make me believe?
Ulaşılmazmış gibi
Yüzünü görmek istiyorum
Orada mısın ki?
Bana gösterebilir misin?
Beni buna inandırabilir misin?

* * * * * *

“Kereeem.”

“Kerem kalk.”

Duyduğum sese karşı yüzümü buruşturdum.

“Kalksana oğlum.” Diye dürttü beni geri zekalı. Sertçe homurdandım.

“Sana da ııhh. Hadi uyan.”

Gözlerimi açıp karşımda duran çok sevdiğim(!) kuzenime baktım.

“Ne var lan?”

“Geç oldu. Kalk da yardım et. Şu çöp evi toplayalım.”

Yüzüne boş boş baktım.

“Bu evin hali ne kuzen? Her tarafta şişeler, kirli tabaklar, açılmış paketler. Kıyafetlerin de hep yerlerde.”

“Eee?”

Ya sabır dercesine gözlerini devirip derin bir nefes aldı. Sonra da yere eğilip ayağının önündeki şişeyi ve cips paketini aldı.

“Bırak. Toplama.”

“Neden?”

“Böyle güzel de ondan. Çok düzenli bir yer istiyorsan git otelde kal.”

“Sen de git bir duş al. Teke gibi kokuyorsun.”

Kaşlarımı çatıp üzerimi kokladım. Üstüme sinen alkol ve diğer çirkin kokular yüzümü buruşturmamı sağladı.

“Tamam ama ben duştayken etrafı toplama.”

“İyi.” Diye homurdandı.

Üzerimdekilerden kurtulup duşa girdim. Her yerim acıyordu ve dudağımın kenarında bir yara oluşmuştu. Neyse ki adamlar yüzüme çok fazla çalışmamışlardı. Soğuk su vücuduma hücum ederken kafamı fayansa dayadım. Gözlerimi yumup derin bir nefes aldım. Yavaş yavaş rahatladığımı hissediyordum. Bir süre hareketsiz durdum. Düşünceler vücudumdan yere akan su gibi beynimden aktı. Onları engellemedim, durdurmaya çalışmadım. Yorgun hissediyordum halbuki daha yeni uyanmıştım. Her şey üstüme üstüme geliyormuş gibi hissediyordum ama aslında hiçbir şey olmuyordu. Sadece tek başıma kalmıştım. Artık yanımda Zeynep yoktu. Yola yalnız devam ediyordum. Yaptığım tek şey buna alışmaya çalışmaktı.