Surrender

Aşıksın Ona

Anahtarı yerine koyup kapıyı kapatırken Gece'nin bana seslenmesiyle salona doğru gittim.

"Zeynep?"

"Efendim."

"Sonunda Zey ya. Saatlerdir seni bekliyorum. Çatlayacağım meraktan."

"Neden ki?"

"Hiiç merak ettim öyle. Nasıldı yemek?"

"Normaldi. Pek bir şey yapmadık zaten. Öyle İrem ve Batuhan'la muhabbet ettim."

"Ya sen şimdi bırak İrem'i, Batuhan'ı. Kerem nasıldı Kerem?"

"Sen nereden biliyorsun Kerem'in geldiğini?"

"Iıı şey İrem bahsetmişti canım."

"Hımm. Bir şey yoktu. Yine gıcık, yine sinir bozucu."

"Ne? Neden? Hem siz sohbet etmediniz mi? Karşısına oturmadın mı?"

"Evet konuştuk da. Bir dakika bir dakika sen karşısına oturduğumu nereden biliyorsun Gece?!"

Benim ani çıkışımdan olduğu yere sinmişti tabi. Gözlerini benden kaçırarak suçlu bir çocuk edasıyla konuşmaya başladı.

"Şeey. Seni ve Kerem'i yemeğe ben çağırtmış olabilirim. Karşısına da oturtmuş olabilirim."

NEE?!?!!!!! Ay bu kız beni öldürecek. Rezil oldum. Şimdi herkes Kerem'le aramda bir şey var sanacak. Ay saçın yansın Gece. En sevdiğin ayakkabınla yürürken sakıza bas Gece. Beyaz elbisenin üstüne şarap dökülsün Gece.

"Zeynep ses ver, korkuyorum."

"Ya sen nasıl böyle bir şey yaparsın?! Bana sormadan isteyip istemediğimi bile bilmeden nasıl kalkışırsın bu işe? Hayır o öküzle niye beni aynı ortamda bulunduruyorsun. İyi bok yedin. Bak yine kalbim kırıldı. Yine öyle dımdızlak kaldım senin yüzünden."

Kendimi durduramıyordum. Ayakta deli gibi bağırıyordum. Geceyse gözlerini ellerine dikmiş parmaklarıyla oynuyordu.

"Gece cevap ver. Hem yap sonra da susup otur. Oh ne âlâ! İrem'e de rezil oldum sayende. Belki o da gitti herkese söyledi. Bende merak ediyordum. Bunlar niye beni böyle ısrarla çağırıyor diye. Zaten kız telefonda garip konuşuyordu. Al işte. Sana ne Kerem'den, benden ya sana ne. Biz aynı ortamda olsak ne olur olmasak ne olur? Niye onu çağırttırıyorsun?! Bir de karşıma oturtturuyor hanımefendi. Mutlu oldun mu istediğin oldu mu?! Yine paramparça oldum. Gitmeseydim en azından gözümde hala başka bir yerde olurdu. Anlamıyorum ben ya bu cesareti nereden buluyorsun?!!"

"Yeter. Aşıksın ona işte! Bu yüzden yaptım. Anla artık, kendine itiraf et diye. Bu kafa karışıklığın, geçirdiğin ağlak günlerden kurtul diye. Bir silkelen ve kendine gel. Seviyorsun onu. Kabullen artık bunu!"

"Sa..saçmalama Ge..Gece. Yok öyle bir şey. Ben onu arkadaş olarak bile sevmiyorum. Hem ben Batuhan ile beraber olmayı düşünüyorum. "

"KİMİNLE?!?!"

"Batuhan'la işte. Aşıkmış bana. Benimle olmak istiyormuş. "

"Ay götüm. Yok öyle bir şey Zeynep. Kendini kandırıp Kerem'den uzaklaşmaya çalışma. İzin ver bir kere duygularının seni yönetmesine. Bırak artık şu mantığınla hareket etmeyi."

Demin deli gibi bağıran biz değilmişiz gibi şimdi gayet sakın bir şekilde birbirimize bakıyorduk. Tamam Batuhan ile sevgili olmayı düşünmüyordum. Sadece Gece sussun diye yaptım. Aslında çok da kötü bir fikir değil. Batuhan bana karşı hep iyiydi. Güzel bir arkadaşlığımız var. Kerem'in aksine canımı yakmamak için uğraşıyor. Oysa Kerem sürekli beni yerin daha da altına doğru itiyor. Yavaş yavaş batıyorum. Sıkışıyorum ve dışarı çıkamıyorum ama ondan kopamıyorum da. Etrafında olmak istiyorum, yanında olmak.