Surrender

Kızlar Elden Gidiyor

Hepinize iyi okumalar:)

Bölüm şarkısı Ross Copperman-Holding on and letting go. Bölümün başlarına pek uymuyor ama sonlara uyuyor.

Duvara sırtımı dayamış bir şekilde anfinin önünde Kerem'i bekliyordum. Dün onunla pek görüşememiştik. Bende arayıp durmadım, zaten bütün haftasonunu benimle geçirmişti. Azıcık nefes almak lazım ama değil mi?

"Zeynep nasıl oldun?"

Kafamı kaldırıp karşımdaki Batuhan'a baktım.

"İyiyim. Biraz ağrım var sadece."

"Sevindim."

"Ee sen nasılsın? Neler yaptın haftasonu?"

Kendim hakkında konuşmaktansa onun hakkında konuşmayı tercih ederim. Çünkü ona haftasonunu Kerem ile geçirdiğimi söylemek istemiyorum. Bu sadece onu üzer.

"İyi valla. Ben bizim gruplaydım. Öyle normal bir haftasonuydu. Bir tek Tolga ile İrem'in kavgasını izlemen lazımdı."

"Uzun zamandır görüşemedik onlarla da."

"Bir ara gelsene bizimle bir yerlere."

"Olur."

"Şimdi böyle piknik alanı gibi bir yere gittik ama yolu bilmiyoruz. Tolga kullanıyordu. Başladılar kavgaya bu yönden, yok sola döneceksin, hayır sağ diye. Bunlar böyle bağırışırken bizde Merve ile arkada gülmemek için kendimizi zor tuttuk. Sonra bağırış çağırışlar İrem arabayı durdurdu. Arkasından da arabadan indi, binmem ben o arabaya diye başladı kaprise. Manzarayı düşünsene. Otoyolun ortasında bir kız kollarını kavuşturmuş, bağırıyor. Bir oğlan da camdan dışarı bağırıyor."

Bir anda aklımda yüz ifadelerini canlandırınca gülmeye başladım.

"Böyle anlatınca çok komik gelmiyor ama görmen lazımdı."

O da gülmeye başlayınca benim kahkahalarım arttı.

"Sen ne yaptın haftasonu? Benden sonra halledebildin mi?"

"Evet ya bir taksiye bindim. Sonra da şey...eee Kerem baktı bana işte."

Kerem'in adını söyleyince gözlerinde bir öfke parıltısı oluştu ama sonra kendini toparladı.

"Yalnız kalmadığına sevindim."

Gülümsedim sadece.

"Aslında ben gelmek, sana yardım etmek istedim ama olanlardan sonra bunlar için erken diye düşündüm." derken kafasını yere eğik bir şekilde konuşuyordu.

"Ben gerçekten özür dilerim Zeynep. Aklıma geldikçe kendime kızıyorum. Arkadaşlığımızı da mahvettim üstelik."

Elimi ona destek verircesine koluna koydum.

"Tamam düşünme artık bunları. Olan oldu, ben seni affettim."

"Gerçekten mi?"

"Evet."

"Sen çok iyi bir insansın."

Gülümseyip kolunu sıvazladım.

"Hadi gel. Ders başlayacak."

Kafamı salladım ama aklım Kerem'de idi. Hala gelmediği için onu merak ediyordum.

Batuhan beni yürütmek istercesine belimden tutup hafifçe ittirdi. Bende mesajı alıp yürümeye başladım. Hala üzgün görünüyordu. Bu yüzden ona bakıp gülümsedim ve içeri girdim.