Surrender

Hayat Devam Ediyor

Bölüm şarkısı 3 Doors Down-Here Without You.
Not: Kesitlere eklemeler oldu. Atlamayın:)
Not: Fotoğrafta Seçkin Özdemir var ama karakter o değil. Yani karakteri Seçkin olarak kabul etmeyin. Sadece fotoğraf uygun olduğu için koydum:D
* * * * * *
I'm here without you baby
Burada sensizim bebeğim
But your still on my lonely mind
Ama sen hala benim kimsesiz aklımdasın
I'm here without you baby
Burada sensizim bebeğim
But your still with me in my dreams
Ama sen hala düşlerimde benimlesin
Everything I know, and anywhere I go
Bildiğim her şey, ve gittiğim her yer
It gets hard but it won't take away my love
Daha da zorlaşıyor ama aşkımı alıp götüremeyecek
* * * * * *

Telefonu kapattıktan sonra yatak başlığına sırtımı dayayıp derin bir nefes aldım. Gece'ye yalan söylemeyi sevmiyordum ama tüm bu söylediklerimin Kerem'e ulaşacağından emindim. Böyle düşündüğümü, hissettiğimi düşünmesi gerekiyordu. Aslında tam olarak yalan sayılmazdı sözlerim. Böyle düşünüyordum ama hissetmiyordum. Belki de tek sorun buydu. Ona çok kızgındım daha da önemlisi kırgın ama bu onu özlediğim gerçeğini değiştiremiyordu. Tek umudum yavaş yavaş tüm güzel duyguların yok olması ve geriye hiçbir şey kalmamasıydı. Sonuçta daha 1 ay olmuştu. Haftalar geçmeye devam ettikçe ben de Kerem'i unutacaktım. Şimdi onu çok özlüyor olmam bir süre sonra bir şey ifade etmeyecekti. Onu unuttuğum zaman her şeye gerçek anlamda devam edebilecektim. Zaten daha şimdiden ilk geldiğim zamanlara göre daha iyi hissediyordum. Bir süre sonra geriye öfke kalacaktı. Şanslıysam o da yok olurdu. Ben bir karar almıştım. Büyük bir karar. Şimdi ona uymalıydım. Kerem'in yanına dönmek istiyor muyum? Hayır. Tekrar başlamak istiyor muyum? Asla. Kerem'i affedebilecek miyim? Bilmiyorum. Kerem'i özledim mi? Evet. Onu hala seviyor muyum? Bilmiyorum. İşte her gün kendime sorduğum sorular. Onu hala sevip sevmediğimi bilmiyorum. En kötüsü de bu. Sevmemem gerektiğini biliyorum ama yapamıyorum. Bir an geliyor tekrar kendimi o anılara tutunurken buluyorum. Belki de onun nasıl olduğunu bilsem daha net bir karar verebilirim. Gece ve Burak her fırsatta kötü olduğunu söylüyor ama onlara inanamıyorum. Birkaç gün üzülmüştür sonra eski haline dönmüştür. Yokluğumu hissetmemiştir bile. Şimdi hayatına ben hiç girmemişim gibi kaldığı yerden devam ediyordur. Geceleri yine o bar senin bu bar benim geziyordur, kızlar sürekli etrafındadır, mutludur. Ben sadece bazen kum torbası bazen de yalnız hissetmemek için sarıldığı bir yastıktan başka bir şey değildim onun için. Sahi bir kere bile gerçekten beni düşünüp yaptıklarından pişman olmuş mudur? Ya da hiç sanmıyorum ama ağlamış mıdır? Zeynep'i özledim bile dememiştir. Dediğim gibi biraz üzülüp sonra da hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam etmiştir. Ben onu çok iyi tanırım. Kesinlikle böyle olmuştur. Başak'ından, Buğrasından kafasını kaldıramamıştır ki o beni düşünsün. Gece ile Burak ben yumuşayayım, belki de geri döneyim diye yalan söylüyor. Ama gerçekler bunlar değil. Zeynep Yılmaz Kerem Sayer'in hayatından çıktıktan sonra o kale yıkılmayı bırak çatlamadı bile. Ufak bir sarsıntı belki de kalenin kapısının çarpma sesi duyuldu o kadar.

Kafamı sallayıp titrek bir nefes aldım. Birkaç saat uyursam her şey çok güzel olacaktı. Evet. Biraz uyumalıydım. Yarın biriyle buluşacaktım nede olsa. Göz altlarım mor gitmek istemem değil mi? İstemem evet. Of kimi kandırıyorum. Gitmek bile istemiyorum ama gitmeliyim. Yeni bir hayata başlıyorsam yeni insanlarla da tanışmalıyım. Hem bana ilgi gösteren bir erkeğin etrafımda olması bana iyi gelebilir ya da gelmez. Belki de bunların hepsi çok yanlış. Arayıp hasta oldum mu desem? Yok yok çok ayıp. Hem benden hoşlandığı ne malum? Belki gerçekten dostça davranıyor. Tamam pek öyle durmasa da. Offf. Uyu Zeynep uyu. Yarın yeni bir gün.

Başucumdaki ışığı kapatmadan önce Kerem ile olan resmimize bir göz attım. İyi ki bunu bastırmışım diye düşünmeden edemedim. Hayır fotoğrafçıya gidip resim bastırmadım ben. Evde bastım. Ne kadar iyiyim değil mi? Sanki evde basınca kararlarıma ihanet etmiyorum. Verdiğim sözlerden dönme de bir dünya markasıyım. Şu fotoğrafı kutuya geri koymam gerek ama koyamıyorum. Neyse zaman geçtikçe kutuyu bile unutacağım değil mi? Hem ne demiştik yarın yeni bir gün. Hayat devam ediyor.