Abis

64 / Serzeniş

Uzun zaman sonra sizlerle Abis'e yeni bölüm için toplanmak içimde baharın gelişi gibi bir etki yaratıyor. Ayrıca sizi baştan uyarıyorum eğer isim hatası falan fark ederseniz maruz görün çünkü çok uzun zaman oldu!

Öyleyseee Abis'in yeni bölümüne tekrardan hoş geldinizzz!!!

Sizden tek bir isteğim var, ilk bölüm şerefine paragraflar; yorumlarla, aklınıza gelen ve içinizden geçen şeylerle dolsun. Unutmayın sizleri çok seviyorum; şimdi iyi okumalar:))

°

İçimde facialar zincirinin oluşmasına neden olacak kadar fazla birikmiş düşünceler, kül vadisi oluştururken yanan ben ve duygularımdı.

Ya Deniz'le denk gelmezsem? Yada olaylar bir şekilde değişirse ne olurdu?!

Özellikle ben kızlarım olmadan ne yapardım!

Afram, Asenam...

İkisi benim her şeyimdi ve şuan yanımda yoklardı. Hatta doğmamışlardı çok garipti! Sanki her an Deniz'in omuzuna yaslanarak az önce oturduğum yerde uyanıp tekrar evimize dönecektik.

Hala üzerimden yaşadıklarımın şokunu atamamışken arabayı merdivenlerin ucunda bırakıp anahtarı Mustafa'ya doğru atarak eve koşmaya başladım.

Şuanda mantığım o kadar bedenimden sırra kadem basmıştı ki ne yapacağımı bile düşünemez haldeydim. Yer ayaklarımın altından çekilmişti bence, halbuki sık ve hızlı adımların bunu yalanlıyordu. Hızlıca merdivenlere koştuğumda içeriden "Mercan?" diye bir ses geldi.

Ben bunca karmaşanın içindeyken babamın da geri döndüğünü unutmuştum!

"Baba!" diye çığlık atarak çıktığım 8 basamağı 4er 4er zıplayarak indim ve hızımı alamayıp kaygan zemine popo üzeri çakıldım. "Mercan, kızım yavaş ol! İyi misin?!" demişti babam, sesi gür ve sert çıkmıştı. Bir insanın öleceğini bilerek nasıl ona tuhaf davranmayabilirdim? Buna nasıl dayanırım ki!

Her şeyden önce babamın son zamanları olduğunu bilerek onu nasıl bırakıp Deniz'in peşinden koşacaktım ben?

Buzullardan farksız bedenim aklımın çalışmayı durdurmasına sebep olurken bulunduğum konuma yeniden baktım.

İnanamıyordum bu gerçek miydi!? Gerçekti..

Babamın "İyi mi-" demesine kalmadan zihnimin buzları eridi ve birden yerden nasıl kalktığımı bile bilmeden kucağına zıpladım.

Kokusunu özlemiştim, gözlerinde aitlik duygusunu görebilmeyi özlemiştim ve yaklaşık 10, 11 ay önce onu kaybettiğim için bunlar bedenimde top seviyesine çıkmıştı. Önce kaçırılmıştım, Şuanda aşık olduğun kişi tarafından Mercan! sonra babamı kaybetmiştim, uzun zaman sonra hayatın cilvesiyle tanışıp beni kaçıran kişiye aşık olmuştum ve sonra onunla birlikte resmen bilim kurgu filminin içinde düştüğümü öğrenmiştim. Şimdi ise her şeyi sar başa yeniden yaşayacaktım sanırım ama yaşamama ihtimalim de vardı ve bu beni korkutuyordu...

Babam geri geri sendelemesine rağmen düşmemek için beni belimden kavrayarak kucağına aldığında bacaklarımı beline dolamıştım. Ne olursa olsun babamla doya doya vakit geçirecektim ve sırf bu yüzden Deniz'den olmayacaktım. Gerekirse kuralı bozup olayları değiştirirdim ama biz bir hiç uğruna kaybolmayacaktık. Ne babamla ben, ne Deniz'le ben..