Urodzona w dynastii Piastów, poprzez małżeństwo, należąca do rosnącej w siłę dynastii Andegawenów. Miała być tylko pięknym tłem, a została najbardziej wpływową i samodzielną królową swoich czasów. Kobietą sprawującą realną władzę podczas rządów swoj...
Takiego napadu złości i bluźnierstw, mury biskupiego skrzydła dawno nie słyszały. Huk i sarkanie wzbudzało niemałe zainteresowanie sług. Poczynały się wycieczki pod komnaty krakowskiego biskupa, co rusz zalewane świeżą falą intrygujących dźwięków.
— Hultaje! — Kolejny kielich rozbił się o nasadę kominka. — Zabawiają się na moim zamku! Nikczemnicy, tacy sami jak ten ich król! — Tym razem zakleszczył w dłoni jabłko, które z impetem rozmaślił na powierzchni wrót. — Nic dziwnego, że w sojuszu z małym królem! Obaj siebie warci! — Dyszał głośno, podpierając się o szczyt stołu. — Czy to godzi się, aby biskup krakowski nie mógł wyjechać do swej rezydencji?
Ciskał wszystkim, co wpadło w jego ręce i we wszystko, w co tylko trafił. Nie oszczędzał nawet biednego Paszka, obdarowując go ciężarem grubej księgi. I ostry przyrząd w niego leciał, lecz dzięki Bogu, zdążył uchylić głowę. Tedy pewno jak długi ległby na podłogę w rezultacie wyśmiany przez Grota od patałachów i trucheł. Zatem wyostrzając wszystkie swe zmysły, zwinnie uciekał tam, gdzie akurat nie latały zabójcze przedmioty.
— To zbyt długo trwa! Mam dosyć! — warknął, w ręce biorąc wnet masywne krzesło. — Miarka się przebrała! — Rąbnął nim o schodek kominka, syczą naraz i z bólu. Pomasował korzonki, zginając się w pół. Przeszywający ból promieniował i na resztę pleców, ujście znajdując u czubków palców.
Piotr Paszek uniósł oczy ku górze, szepcząc po cichu w przestrzeń kilka słów. Wnet jak tchnięty pokaźną dawką niezłomności, zbliżył się do krakowskiego biskupa, oferując swe ramię. Przyjął pomoc, choć po marudzić musiał wpierw i podkreśli, że to ino chwilowa niemoc. Przynajmniej nie zdołasz ciskać już wszystkim, czym popadnie — zadrwił w duchu Paszek, doprowadzając duchownego do drugiego krzesła.
— Biskupie — zaczął trwożliwie, stawiając napełniony kielich przed Janem. — Napisz do królowej Elżbiety, wpłynie na męża i przekona do zwrócenia miasta.
